هدفمندسازی یارانه ها یا میزان حقوق و دریافتی مردم

به گزارش امیدنیوز، سابقه پرداختیارانهدر ایران از دوره صفویه با تخفیف های مالیاتی شروع شد. در اوایل انقلاب و با برای مهار شتاب تورم و تثبیت قیمت ها و شروع جنگ تحمیلی نظام قیمت گذاری کالاها به مرحله اجرا گذاشته شد و طرح سهمیه بندی کالاهای اساسی و پرداخت یارانه ها شروع شد.

در برنامه اول توسعه یارانه ها برای حمایت از اقشار آسیب پذیر ادامه یافت. در برنامه دوم، سهم یارانه ها از بودجه عمومی کشور روند کاهنده ای به خود گرفت. در برنامه سوم توسعه شروع بحثهدفمند کردن یارانه ها شکل گرفت که به دلیل مشکلاتی مثل عدم شناسایی اقشار آسیب پذیر اجرا نشد و در برنامه چهارم توسعه هم به دلایلی مشابه اجرا نشد.

در بهمن سال ۱۳۸۶ از سوی رئیس جمهور وقت ایران طرح هدفمند کردن یارانه ها دوباره مطرح شد. سرانجام در زمستان ۸۸ این طرح با تعدیلاتی از سوی مجلس تصویب شد؛ اما تا به امروز مناقشات ادامه دارد.

هدف اولیه از هدفمندی یارانه ها، کاهش مصرف انرژی بود اما به مرور از مسیر اصلی خود خارج و به زندگی خصوصی افراد کشیده شده است و به بهانه تشخیص واجدین شرایط حذف یارانه که شامل تجار، بازرگانان، مهندسان، پزشکان و همچنین افرادی که سند خانه و یا ماشین از قیمت مشخصی به بالا در اختیار دارند وارد بحثحقوق و دریافتی مردم شده اند. این شرایط به گونه ایست که دولت بسیاری را متناسب با معیارهای خود از گرفتن یارانه محروم کرده و بسیاری خود را واجد شرایط حذف یارانه دانسته تا اطلاعاتی به دولت ندهند. با این حساب عده ای از دسترس دولت دور مانده و نمی توان یارانه آنها را حذف کرد و عده ای بی دلیل از نظر دولت حذف می شوند. این در حالی است که کشور های در حال توسعه و حتی برخی از کشورهای قدرتمند اقتصادی در دوره‌های بحران، یا به خاطر چرخش تولید، یا رقابت و …، یارانه‌هایی را اختصاص می‌دهند که آنها نیز باید هر چه سریع‌تر «یارانه» را به چرخه اقتصادی کشور بازگردانند یا برای پرداخت نکردن یارانه به سراغ نیازمندان، بدسرپرستان و بی سرپرستان رفته تا مشکل افراد و اقتصاد کشور بهبود یابد. ما نیز می بایست به جای منحرف شدن از مسیر هدفمند خود، نیازمندان را شناسایی و روش معکوس را امتحان کنیم.

بهتر بود قانون هدفنمندی یارانه ها مانند بودجه سالیانه باشد و حداکثر شامل قوانین یکسال شود؛ نمی شود تعهد چند سال را در قانون بودجه یکسال انجام داد.