او چشم بیونیک می گیرد

به گزارش آسوشیتدپرس یک بیماری تحلیل برنده شبکیه چشم؛ بینایی این مرد به نام راجر پونتز را به تدریخ از بین برده بود.

پورتز که مبتلا به بیماری «رتینیت پیگمنتوزا» است، برای سال ها تقریبا به طور کامل نابینا شده بود. اکنون به یمن استفاده از یک شیوه با تکنولوژی پیشرفته که شامل کاشتن جراحی «یک چشم بیونیکی» است، او آنقدر توانایی بینایی پیدا کرده است که بتوانند بارقه های کوچکی از همسر، نوه و گربه اش را شناسایی کند.

پونتز در هنگام ویزیت بوسیله پزشکانش در مرکز چشم کلوگ در دانشگاه میشیگان گفت: «فوق العاده است؛ اینکه هر روز چیزی جدیدی می بینیم برایم هیجان انگیز است.» این وزنه بردار حرفه ای و کارگر کارخانه ۵۵ ساله یکی از چهار نفری در آمریکا است که از هنگامی که سازمان غذا و داروی آمریکا مجوز استفاده از یک شبکیه مصنوعی را صادر کرد، آن را دریافت کرده است.

در این مرکز پزشکی که در شهر آن آربور میشیگان قرار دارد، هر چهار جراحی برای قرار دادن این شبکیه مصنوعی در چشم بیماران انجام شده است و جراحی پنجمی برای ماه آینده برنامه ریزی شده است.

رتینیت پیگمنتوزا یک بیماری ارثی است که به الت از دست رفتن سلول های شبکیه ای حساس به نور به نام سلول های استوانه ای و مخروطی باعثاز دست رفتن تدریجی و پیشرونده بینایی می شود. بیماران فقدان دید جانبی یا محیطی و دید شبانه را تجربه می کنند که می تواند تقریبا به نابینایی بینجامد.

همه ۱۰۰ هزار یا بیشتر افرادی که در آ مریکا دچار رتینیت پیگمنتوزا هستند نمی توانند از این چشم بیونیکی استفاده کنند. به گفته دکتر برایان مک، یکی از مدیران شرکت فراورده های پزشکی سکند سایت(Second Sight) مستقر در کالیفرنیا که این وسیله را می سازد، می گوید حدود ۱۰ هزار نفر از این مبتلایان دیدشان آنقدر پایین آمده است که نیاز به این وسیله داشته باشند. در میان این افراد حدود ۷۵۰۰ نفر امکان استفاده از این جراحی را دارند.

ایمپلنت یا وسیله کاشتنی که در چشم پونتز کار گذاشته شده است بخشی از سیستمی است که بوسیله «سکند سایت» ایجاد شده است و شامل یک دوربین ویدئویی کوچک و یک فرستنده است که در یک عینک جاسازی شده اند.

تصاویر ثبت شده بوسیله دوربین به رشته ای از پالس های الکتریکی تبدیل می شوند که به طور بی سیم به رشته ای از الکترودها بر روی سطح شبکیه منتقل می شود. این پالس ها عملکرد سلول های باقیمانده سالم شبکیه را شبیه سازی می کند، و باعثمی شود آنها سیگنال را به عصب بینایی بفرستند.

اطلاعات بینایی سپس به مغز می روند و در آنجا الگوهای نوری که تجربه می شوند، مورد بازشناسی و تفسیر قرار می گیرند و در نهایت بیمار امکان بدست آوردن دوباره حدی از کارکرد بینایی اش را پیدا می کند.

پونتز، هنگام به چشم زدن این عینک که آن را «چشم های» خود می نامد، می تواند گربه اش را تشخیص دهد و در بغل بگیرد و دریابد که جرقه نورانی که حس می کند نوه اش است که دارد به سوی آشپزخانه می شتابد.

عمل کارگذاشتن شبکیه مصنوعی چندین بار در سال های گذشته در اروپا نیز انجام شده است و انتظار می رود موفقیت مشابهی در آمریکا پیدا کند؛ دانشگاه میشیگان یکی از ۱۲ مرکزی است که در آمریکا مشاوره برای این بیماران را می پذیرد.