بشریت بدون جنسیت

انسان در یک تقسیم بندی به مرد و زن تقسیم میشود و برخلاف حیوانات هیچ برتری بین این دو جنس چه از لحاظ مادی چه معنوی وجود ندارد بلکه هر دو کفه ترازویی هستند که انسانیت حد وسط آن است.

پارسا یوسفی دانشجو رشته فقه و مبانی حقوق اسلام، یادداشتی را در این موضوع ارائه می دهد.

در برخی ادیان های بزرگ الهی چشمه ای از تفاوت بین زن و مرد مشاهده میشود که بدون هیچ قاعده و قانونی است بلکه یک قانون لازم الاجرا بدون هیچ پیشینه و زمینه ای در راستای تصویب این قانون در دین مسیحیت با توجه به مقام والای حضرت مریم سلام الله علیها در نگاه های دینی و مذهبی جایگاه زن در کلیسا در مقام پایین تری نسبت به مرد است و در نگاه اجتماعی که روی دیگر سکه مقام و جایگاه زن در جوامع مسیحی است نیز زن مسیحی جایگاه والایی ندارد بلکه با توجه به تلاش یا عملکردی که در این جامعها خود نشان میدهد برای خود مقامی بدست می آورد.

زن در اسلام همان مقام شامخ انسان را دارد زیرا زن و مرد در انسان بودن هیچ تفاوتی ندارد. در مهم ترین منبع شرعی یعنی قرآن نیز آیه ای بر این مبنا که زن را به خاطر زن بودن نکوهش کرده باشد.

زن یا مرد بودن به تنهایی ملاکی برای عیار یا ارزش گذاری محسوب نمیگردد بلکه رعایت پرهیزکاری ملاک برتری و هر یک از این دو معرفی شده که خداوند در آیه 13 سوره مبارکه حجرات میفرمایند: ای مردم! ما شما را از زن و مرد آفریدیم و شما را گروه گروه و قبیله قبیله قرار دادیم تا شناخته شوید. ارزشمند ترین شما نزد خدا پرهیزکاترین شماست. با توجه لفظ عام مردم که در آیه به کار رفت است میتوان این نتیجه را گرفت که خطاب آیه صرفا برای مرد یا زن نیست بلکه مورد خطاب کل مردم جدا از جنسیتی که دارند.

در کلام رهبری است که اسلام در باب حجاب پوششی معین نکرده است بلکه مقصود را معین کرده است. مقصود این است که دیدار زن و مرد و ملاقات طبیعی آنها به صورت روز مره تبدیل به یک عمل تحریک کننده نشود و این هدف اسلام است. پوشش زن نیز این است که زن در معاشرت خود با مردان خود را بپوشاند و به جلوه گری و خودنمایی نپردازد(شهید مطهری،مسأله حجاب)

حجاب در اسلام یک مسأله و یک مقوله کلی است و از یک مقوله کلی تری نشأت میگیرد و آن این است که اسلام میخواهد انواع التذاذ های جنسی چه بصری چه لمسی و چه نوع دیگر به محیط خانواده و در قالب ازدواج قانونی اختصاص یابد و اجتماع منحصرا برای کار و فعالیت باشد. برخلاف سیستم غربی عصر حاضر که کار و فعالیت را با لذت جویی های جنسی به هم می آمیزد ولی اسلام میخواهد این دو محیط را با یکدیگر تفکیک کند.

قانون و توصیه اسلام این است که فضای عمومی و ملأ عام باید عادی آرام و انسانی باشد تا همه به تمام کار های خود رسیدگی کنند هیچ کس حق ندارد راه یا ذهن یا دل کسی را آلوده کند. فضای عمومی باید پاک و بهداشتی باشد تا دلهای پاک و آسوده گرفتار هوس و شهوت نشود.

در یک کلام نباید با برخی رفتار ها غباری به پا کرد و دل کسی را آلوده کرد. همانگونه که سیگار کشیدن در فضای عمومی سلامت عمومی آن مکان را به خطر می اندازد قطعا بد حجابی و آشکار نمودن زیبایی های زنانه یا مردانه روح و روان جوان، نوجوان چه بسا مردان همسردا را غبار آلود نموده حرکت در مسیرزندگی پاک و فعالیت های علمی و اقتصادی را منحرف و یا کند میکند.

در مسأله پوشش سخن این نیست که آیا زن خوب است پوشیده در اجتماع ظاهر شود یا عریان بلکه مسئله است است که آیا تمتعات مرد از زن باید رایگان باشد؟ یا مرد باید حق داشته باشد که از هر زنی در هر محفلی حداکثر تمتعات را به استثناء زنا ببرد؟ مردان فقط در محیط خانوادگی و در چارچوب قانون ازدواج و همراه با سلسله تعهدات سنگین میتوانند از زنان به عنوان همراسن قانونی خود کامجویی کنند اما در محیط اجتماع استفاده از زنان بیگانه ممنوع است.

درست است که صورت مسأله این است که زن چه کاری باید بکند پوشیده باشد یا عریان؟ و احتمالا مسأله با لحن دلسوزانه ای طرح میشود که آیا بهتر است زن آزاد باشد یا محکوم و اسیر در حجاب؟ اما باطن مسئله مخالف با ظاهر است و مسأله این است آیا مرد در بهره کشی جنسی باید آزاد باشد یا کسی که در این مسأله منفعتی کسب میکند مرد است.

از نظر اسلام محدودیت کامیابی های جنسی به محیط خانوادگی و همسران مشروع و از جنبه روانی به روان اجتماع نیز کمک میکندو از جنبه خانوادگی نیز به تحکیم خانواده می انجامد و دربرابر اجتماع نیز موجب حفظ و استیفاء نیروی کار میگردد و سبب میگردد ارزش زن در برابر مرد بالا رود.

با توجه پیشینه ی باطنی حجاب و پوشش در اسلام این نتیجه بدست می آید که اسلام علاوه بر پوشش فردی که یک جنبه شخصی دارد بیشتر به پوشش اجتماعی تاکید دارد تا جامعه از فساد های جزئی به فساد های کلان نرسد.