عوارض پیرسینگ را برای اعضای مختلف بدن جدی بگیرید

پیرسینگ یا سوراخ کردن بدن یکی از عمل‌های زیبایی است که اخیرا در جامعه ما مد شده است. پیرسینگ انواع مختلفی دارد که از محبوب‌ترین آن می‌توان به پیرسینگ گوش، بینی، لب و ناف اشاره کرد. پیرسینگ عملی خطرناک است که نیاز به تجربه و تخصص کافی دارد. به همین جهت اگر با رعایت اصول بهداشتی و دقت کافی انجام نگیرد، احتمال بروز عفونت، حساسیت و سایر عوارض وجود دارد. در ادامه با ما  همراه باشید تا شما را با همه چیز درباره پیرسینگ بدن آشنا کنیم.

« سوراخ‌کاری بدن یا پیرسینگ یا آژین‌کاری چیست؟ »

پیرسینگ (Piercing) به معنای سوراخ کردن بدن و آویزان کردن اشیای تزیینی و زیورآلات است. سوراخ کردن گوش و آویزان کردن گوشواره پدیده‌ای جدید و نوظهور نیست. این عادت از گذشته در فرهنگ ما وجود داشته است. اما پیرسینگ به شکل امروزی بسیار وسیعتر از سوراخ کردن گوش است. امروزه ممکن است عمل پیرسینگ در بافت نرم گوش، لب‌ها، ابرو، گونه، گردن، ناف، سینه و بسیاری از نقاط بدن انجام گیرد. اما شکل امروزی پیرسینگ یا سوراخ کاری بدن از کجا شکل گرفت؟

سوراخ کردن بدن از زمان باستان در بین اقوام مختلف وجود داشته است. تمدن‌های خاورمیانه و مصریان باستان هر کدام با توجه به فرهنگ و اعتقادات خود بخشی از بدن یا صورت مثل گوش، بینی، زبان، لب یا سینه را سوراخ کرده و جواهرات از آن آویزان می‌کردند. اما پیرسینگ به شکل امروزی از حدود 50 سال قبل در بین جوانان غربی شکل گرفت. این افراد که عموما جز گروه‌های خاص موسیقی یا پانک بودند، قصد داشتند تا با پیرسینگ‌های عجیب و افراطی، خود را از سایرین متمایز کرده و به این شکل طرفداران را به سمت خود جذب کنند. این فرهنگ رفته رفته به کشورهای خاورمیانه نظیر ایران هم راه پیدا کرده است.

« تاریخچه سوراخ کاری بدن »

این گونه که از شواهد مشخص می‌شود سوراخ کاری بدن (شامل سوراخ کاری گوش) در زمان قدیم (باستان) در سراسر اقوام دورتادور دنیا انجام می‌شده‌است. بدن‌های مومیایی شده که دارای سوراخ کاری بودند کشف شده‌اند. قدیمی‌ترین مومیایی که تاکنون پیدا شده اوتسی مرد یخی است که در یخ‌رود شنالشتال در کوه‌های آلپ اوتسال در نزدیکی هاوبسلابیوخ در مرز میان اتریش و ایتالیا یافت‌شده‌است. این مومیایی یک سوراخ کاری گوش به ضخامت ۷–۱۱ میلی‌متری داشته‌است.

در کتاب پیدایش بایبل ۲۴:۲۲ ابراهیم یک حلقه بینی و یک بازوبند به ربکا زن پسرش (اسحاق) داد. در سِفر خروج: ۳۲ سامری بت گوساله طلایی را از حلقه‌های ذوب شده ساخت. در سِفر تثنیه ۱۵:۱۲–۱۷ سوراخ کاری گوش را به عنوان یک علامت بردگی بیان می‌کند. سوراخ کاری گوش از قرن ۱۶ام در هند رایج بوده‌است.

زینت بدن اخیراً به یک موضوع تحقیقات جدی باستان شناسان تبدیل شده‌است، که به دلیل کمبود منابع اولیه در مطالعه سوراخ کردن بدن مانع ایجاد شده‌است. در اسناد اولیه به ندرت از استفاده از پیرسینگ یا معنای آن بحث شده‌است، و گرچه جواهرات در میان کالاهای قبر معمول است، اما خراب شدن گوشتی که قبلاً آراسته‌است، تشخیص نحوه استفاده از جواهرات را دشوار می‌کند. همچنین، رکورد مدرن با اختراعات داگ مالوی مشتاق سوراخ کننده قرن بیستم روبرو شده‌است. در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، مالوی با دادن پاتینای تاریخ، سوراخ کردن بدن معاصر را به بازار عرضه کرد.جزوه بدن وی و سوراخ کردن دستگاه تناسلی به‌طور خلاصه شامل افسانه‌های شهری متداول در شهر است مانند این مفهوم که شاهزاده آلبرت سوراخکاری را که نام او را به اشتراک می‌گذارد اختراع کرده‌است تا از آلت تناسلی بزرگ خود در شلوارهای تنگ کمرنگ شود، و قاصدان رومی کیپ‌های خود را به نوک سینه متصل می‌کنند سوراخ کردن. برخی از اسطوره‌های مالوی به صورت واقعی در تاریخچه سوراخکاری متعاقباً منتشر شده‌است.

• سوراخ کردن گوش

سوراخ کردن گوش از زمان‌های بسیار قدیم در همه دنیا انجام می‌شده‌است و شواهد قابل توجه و مکتوب و باستان‌شناسی این عمل وجود دارد. اجساد مومیایی شده با گوش‌های سوراخ شده کشف شده‌است، از جمله قدیمی‌ترین جسد مومیایی کشف شده تاکنون، ایتزی یخچال ۵۳۰۰ ساله، که در یخچالی در ایتالیا پیدا شده‌است. این مومیایی دارای سوراخ گوش به قطر ۷–۱۱ میلی‌متر است. قدیمی‌ترین گوشواره‌های پیدا شده در یک قبر مربوط به سال ۲۵۰۰ قبل از میلاد است. اینها در شهر سومری اور واقع شده بودند، خانه پدرسالار کتاب مقدس ابراهیم. گوشواره‌ها در کتاب مقدس ذکر شده‌است. در پیدایش ۳۵: ۴، یعقوب گوشواره‌های اعضای خانواده خود را به همراه بتهایشان دفن می‌کند. در خروج ۳۲، هارون گوساله طلایی را از گوشواره‌های ذوب شده درست می‌کند. تثنیه ۱۵: ۱۲–۱۷ سوراخ گوش را برای برده‌ای انتخاب می‌کند که آزاد نشود. همچنین به گوشواره‌ها در ارتباط با الهه هندو لاکشمی در وداها اشاره می‌شود. گوشواره‌های گوش سوراخ شده در یک قبر در منطقه اوووک بین روسیه و چین بین ۴۰۰ تا ۳۰۰ قبل از میلاد پیدا شد.

در میان Tlingit اقیانوس آرام شمال غربی آمریکا، گوشواره نشانه اشراف و ثروت بود، زیرا قرار دادن هر گوشواره روی کودک باید از یک گلدان گران‌قیمت خریداری می‌شد. گوشواره در سلسله هجدهم مصر (۱۲۵۰–۱۵۵۰ پ. م) معمول بود و عموماً به شکل حلقه آویز و طلای درمی‌آمد. به نظر می‌رسد گوشواره‌های طلایی گل مروارید و شکلی مانند گل سرخ مخصوص نجیب‌زاده‌ها بوده‌است. یونانیان باستان از گوشواره‌های آویز خمیری شکل مانند پرندگان مقدس یا نیمه خدایان استفاده می‌کردند، در حالی که زنان روم باستان از سنگ‌های قیمتی گرانبها در گوش‌های خود استفاده می‌کردند.

در اروپا، گوشواره‌های زنان به‌طور کلی بین قرن‌های ۴ و ۱۶ از مد افتاد، زیرا سبک‌های لباس و مو تمایل به پنهان شدن گوش‌ها داشت، اما پس از آن به تدریج در ایتالیا، اسپانیا، انگلیس و فرانسه رواج یافتند - آمریکای شمالی - تا اینکه پس از جنگ جهانی اول، سوراخ کردن از حالت مطلوب خارج شد و گوشواره کلیپ-روی تازه اختراع شده مد شد. بر اساس کتاب آناتومی سو Ab استفاده توسط فیلیپ استابس، گوشواره‌ها حتی بیشتر از زنان در میان مردان قرن شانزدهم دیده می‌شد، در حالی که رافائل هولینشد در سال ۱۵۷۷ این عمل را در میان «درباریان شهوتران» و «آقایان شجاعت» تأیید می‌کند. اسپانیا، عمل سوراخ کردن گوش در میان مردان اروپایی به دربار هنری سوم فرانسه و سپس به دوران الیزابت انگلیس گسترش یافت، جایی که گوشواره‌ها (که معمولاً فقط در یک گوش قرار می‌گیرند) توسط افراد مشهوری مانند رابرت کار، اولین ارل سامرست، شکسپیر، سر والتر رالی و چارلز اول انگلیس. مردان معمولی نیز گوشواره می‌پوشیدند. از قرون وسطی اروپا، یک باور خرافی مبنی بر اینکه سوراخ شدن یک گوش باعث بهبود دید در مسافت طولانی می‌شود، منجر به تمرین بین ملوانان و کاوشگران شد. ملوانان همچنین گوشهایشان را سوراخ کردند با این اعتقاد که اگر بدنشان در ساحل شسته شود، گوشواره‌های آنها می‌توانند هزینه دفن مسیحیان را پرداخت کنند.

• سوراخ کردن بینی

سوراخ کردن بینی نیز سابقه طولانی دارد. حدود ۱۵۰۰ قبل از میلاد، وداها به سوراخ بینی لاکشمی اشاره می‌کنند، اما اعتقاد بر این است که عمل مدرن در هند از قبایل عشایر خاورمیانه با مسیر امپراطورهای مغول در قرن شانزدهم گسترش یافته‌است. به دلیل ارتباط سوراخ بینی با اندام‌های تولید مثل زنان در پزشکی آیورودا، استفاده از ناخن بینی، معمولاً در سوراخ بینی چپ، برای زنان هندوی هند در سن باروری معمول است.این سوراخ کردن گاهی اوقات شب قبل از ازدواج زن انجام می‌شود.

در پیدایش ۲۴:۲۲، بنده ابراهیم حلقه بینی به ربکا داد. سوراخ کردن بینی توسط قبایل بادیه نشین در خاورمیانه و اقوام بربر و بجا در آفریقا و همچنین بومیان استرالیا انجام شده‌است. بسیاری از قبایل بومیان آمریکا و آلاسکا سوراخکاری سپتوم را انجام می‌دادند. این محبوبیت در میان آزتک‌ها، مایاها و قبایل گینه نو بود که بینی‌های سوراخ شده خود را با استخوان و پر تزئین می‌کردند تا نماد ثروت و (در میان مردان) مردانگی باشد. نام قبیله Nez Perce از این عمل گرفته شده‌است، اگرچه سوراخ کردن بینی در این قبیله معمول نبود. آزتک‌ها، مایاها و اینکاها از انگشترهای سپتوم طلا برای تزئین استفاده می‌کردند و این کار تا امروز توسط کونا پاناما ادامه داشت.سوراخ کردن بینی در پاکستان و بنگلادش همچنان محبوب است و در تعدادی از کشورهای خاورمیانه و عربی انجام می‌شود.

• سوراخ کردن لب

سوراخ کردن لب و کشش لب از نظر تاریخی در برخی از فرهنگهای قبیله ای در آفریقا و قاره آمریکا وجود داشت. تزئینات سوراخ شده لب، یا پارچه‌های لب، توسط Tlingit و همچنین مردم پاپوآ گینه نو و حوضه آمازون انجام می‌شد. آزتک‌ها و مایاها نیز دارای بربرت بودند، در حالی که مردم دوگن مالی و نوبه دره نیل انگشتر داشتند. عمل کشش لبها با سوراخ کردن آنها و قرار دادن صفحات یا شاخه در سراسر Mesoamerica پیش از کلمبیا و آمریکای جنوبی و همچنین در میان قبایل شمال غربی اقیانوس آرام و آفریقا مشاهده شد. در بعضی از مناطق مالاوی، این بسیار معمول بود که خانمها لبهای خود را با دیسک لب "pelele" تزئین می‌کنند که با بزرگ شدن تدریجی از کودکی می‌تواند به چندین اینچ قطر برسد و در نهایت انسداد فک را تغییر می‌دهد. چنین کشش لب هنوز در بعضی جاها انجام می‌شود. زنان قبیله Nilotic Mursi در دره نیل به مناسبت‌هایی از حلقه‌های لب استفاده می‌کنند که قطر آنها ممکن است به ۱۵ سانتی‌متر (۵٫۹ اینچ) برسد.

« آشنایی با رایج ترین انواع پیرسینگ بدن و عوارض آنها »

• پیرسینگ گوش

پیرسینگ گوش (Ear Piercing) یا سوراخ کردن گوش رایج‌ترین نوع پیرسینگ است. این عمل هزینه کمتری نسبت به سایر انواع پیرسینگ دارد و معمولا میزان درد و طول درمان در آن کمتر است. به همین دلیل توصیه می‌کنیم اگر به پیرسینگ علاقه دارید، ترجیحا از مدل‌های ساده و کم‌خطر پیرسینگ گوش در بافت نرمه استفاده کنید. انواع پیرسینگ گوش عبارتند از:

1. پیرسینگ نرمه گوش: کم دردترین پیرسینگ گوش که در آن یک یا چند سوراخ روی نرمه ایجاد می‌شود.

2. پیرسینگ در پهنای نرمه گوش: سوزن از یک طرف نرمه وارد و پس از عبور از پهنای نرمه، از طرف دیگر خارج می‌شود.

3. پیرسینگ لاله گوش: سوراخ کردن گوش در قسمت لاله که دردناک‌تر از دو مورد قبل است.

4. سوراخ کردن غضروف گوش: سوراخ کردن بخش‌های غضروفی گوش که انواع مختلفی مثل پیرسینگ تراگوس و پیرسینگ حلزونی گوش دارد.

5. پیرسینگ هلیکس گوش: سوراخ کردن گوش در قسمت هلیکس (بخش خمیده گوش خارجی) که در مدل‌های مختلفی انجام می‌گیرد.

لازم به ذکر است که سوراخ کردن غضروف گوش درد بیشتری داشته و به مراقبت بیشتری نیاز دارد. به همین جهت باید پس از پیرسینگ، گوش را مطابق آموزش متخصص به صورت روزانه ضدعفونی کرده و از آنتی‌بیوتیک‌های تجویز شده استفاده کنید. همچنین پس از پیرسینگ گوش به هیچ عنوان حلقه یا گوشواره را دستکاری نکنید یا آن را از سوراخ خارج نکنید. زیرا این کار احتمال بروز عوارض پیرسینگ گوش به ویژه عفونت را افزایش می‌دهد. 

• عوارض پیرسینگ گوش

هر نوع پیرسینگ و سوراخ کردن گوش خطرات و عوارضی را به همراه دارد. درادامه این مقاله شایع‌ترین عوارض سوراخ کردن گوش شرح داده می‌شود. این موارد عبارتند از:

• عکس‌العمل‌های آلرژیتیک؛ برخی از جواهرات، به ویژه قطعات ساخته شده از نیکل(Nickel)، می‌توانند واکنش‌های آلرژیک ایجاد کنند.

• عفونت‌های پوستی؛ این نوع از عوارض ممکن است باعث قرمزی، درد، تورم یا ترشحات چرکی بعد از سوراخ کردن شود. پیرسینگ می‌تواند منجر به ایجاد جای زخم و برجستگی در اثر رشد بیش از حد بافت اسکار (کلوئیدها) شود.

• بیماری‌های قابل انتقال از طریق خون؛ اگر تجهیزات مورد استفاده برای انجام پیرسینگ به خون آلوده، آغشته باشد، امکان ابتلا به بیماری‌های خونی از جمله هپاتیت B، هپاتیت C، کزاز و HIV بالاست.

• پارگی یا ضربه؛ جواهرات می‌توانند به طور تصادفی گیر کنند و باعث پارگی گوش شوند، این پارگی ممکن است به گونه‌ای باشد که به بخیه یا اعمال دیگر احتیاج باشد.

پیرسینگ بینی (Nose Piercing) یا سوراخ کردن بینی طرفداران کمتری نسبت به پیرسینگ گوش دارد و البته پیچیده‌تر از سوراخ کردن گوش است. در پیرسینگ بینی ممکن است یکی یا هر دو پره‌ی بینی سوراخ شده و جواهرات کوچک یا حلقه‌ای ساده از آن آویزان شود. پیرسینگ بینی انواع دیگری هم دارد که نسبت به پیرسینگ پره بینی خطرناک‌تر هستند و معمولا ظاهر فرد را عجیب و غریب می‌کنند! به طور مثال در نوعی از پیرسینگ بینی سوراخی در بافت نرم تیغه میانی بینی ایجاد شده و حلقه‌ای به آن آویزان می‌شود. این نوع از سوراخ کردن بینی نیاز به تجربه و مهارت بیشتری دارد، زیرا ممکن است در حین عمل تیغه میانی بینی پاره شده و بافت بینی آسیب ببیند. برخی از انواع پیرسینگ بینی عبارتند از:

1. پیرسینگ پره بینی: سوراخ کردن پره بینی در سمت راست، چپ یا هر دو طرف
2. پیرسینگ سپتوم: ایجاد سوراخ در بافت میانی و غیرغضروفی بین دو سوراخ بینی
3. پیرسینگ پل: سوراخ کردن قسمت بالایی بینی بین چشم‌ها به شکل افقی یا عمودی
4. پیرسینگ ناسالانگ: ایجاد سه سوراخ در دو پره و قسمت میانی بینی در یک راستا و قرار دادن یک آویز میله‌ای

طول درمان در پیرسینگ بینی ممکن است بین چند ماه تا یک سال باشد. این پیرسینگ نیاز به مراقبت زیادی دارد، در غیر این صورت امکان بروز عوارض جانبی زیاد است. خونریزی محل پیرسینگ بینی، ورم کردن و ترشح مایع چرکی از مهمترین عوارض پیرسینگ بینی است. به علاوه عفونت پیرسینگ بینی بسیار خطرناک است و ممکن است باعث بروز مشکلات تنفسی شود.

پیرسینگ لب (Lip Piercing) در دو نوع پیرسینگ لب دائمی و پیرسینگ لب موقت صورت می‌گیرد. در مدل موقت پوست سوراخ نمی‌شود و شی زینتی به کمک چسب مخصوص یا آهنربا روی پوست قرار می‌گیرد. در طرف مقابل در پیرسینگ لب دائمی بافت لب در نقاط مختلف سوراخ شده و حلقه یا نگین تزیینی از آن آویزان می‌شود. سوراخ کردن لب ممکن است در بالای لب، کنار لب یا لب پایینی (Labret) صورت گیرد.

پیرسینگ لب نسبت به پیرسینگ گوش و بینی کمتر رایج است و عوارض و خطرات بیشتری دارد. خونریزی یکی از شایع‌ترین عوارض پیرسینگ لب است. به علاوه به دلیل قرارگیری محل پیرسینگ در مجاورت دهان، احتمال عفونت در این پیرسینگ بسیار بالاست. آسیب به اعصاب، کلوئید یا گوشت اضافه، احساس خارش، آسیب به دندان و لثه و خطر ابتلا به بیماری‌های عفونی نظیر هپاتیت و ایدز از دیگر عوارض پیرسینگ لب است.

• عوارض پیرسینگ لب 

1. از عوارض پیرسینگ می‌توان به کبودی و گاهی تورم اشاره کرد که خود به خود برطرف می‌شود.

2. عارضه دیگر واکنش آلرژیک یا حساسیت به پیرسینگ می‎باشد، بنابراین کسانی که به بدلیجات حساسیت دارند باید از پیرسینگ طلا و یا نقره استفاده کنند.

3. عفونت عارضه‌ای است که چندان شایع نیست و به مراقبت و رعایت دستورهای بعد از پیرسینگ از طرف فرد بر می‌گردد. در صورت ایجاد عفونت نیاز به مشورت با پزشک معالج است.

4. از عوارض نادر پیرسینگ به وجود آمدن گوشت اضافه در محل پیرسینگ است که در صورت مشاهده این علایم حتما به پزشک خود اطلاع دهید.

---

• پیرسینگ زبان

پیرسینگ زبان (Tongue Piercing) یکی دیگر از انواع پیرسینگ است که به تازگی مد شده است. در این روش بافت نرم داخل زبان به روش‌های متفاوت سوراخ شده و یک میله تزیینی از آن عبور داده می‌شود. سوراخ کردن زبان بسیار حساس و خطرناک است و معمولا عوارض جانبی زیادی به همراه دارد. به همین جهت برای پیرسینگ زبان باید به مراکز معتبر و بهداشتی مراجعه کنید.

خطر خفگی به دلیل جدا شدن شی زینتی، اختلال در حس چشایی، اختلال در بلع غذا، اختلال در عملکرد بزاق دهان و گوارش غذا، عفونت شدید زبان، آسیب به دندان و لثه و آبریزش بینی از عوارض شایع پیرسینگ زبان است. به علاوه احتمال ابتلا به بیماری‌های عفونی مثل هپاتیت B، هپاتیت C و عفونت آنژین لودویگ وجود دارد که نوعی بیماری عفونی خطرناک در ناحیه فک است. به همین دلیل معمولا پس از پیرسینگ زبان آنتی‌بیوتیک‌های قوی تجویز می‌شود.

* توجه: اگر به بیماری‌های قلبی مبتلا هستید، از پیرسینگ زبان پرهیز کنید. زیرا آنتی‌بیوتیک‌های تجویزی پس از پیرسینگ برای قلب مضر است. همچنین عفونت باکتریایی احتمالی ناشی از پیرسینگ زبان برای قلب خطرناک است.

• عوارض پیرسینگ زبان

1.ایجاد ترک و/یا شکستگی در دندان: 

​استفاده از فلزآلات تزئینی روی زبان نه تنها به خود دندان ها آسیب می زند، بلکه اعمال دندان پزشکی گران قیمتی را که روی دندان های پوسیده شما انجام شده را تخریب می کند. صدمات فلزات داخل زبان بر روی دندان به ویژه زمانی بیشتر است که فرد در ورزش و فعالیت های فیزیکی شرکت کند.

2. تحلیل لثه:​ 

سوراخ کردن زبان باعث تحلیل لثه، به خصوص بیماری های پریودنتال موضعی می شود. فلز روی زبان می تواند به لثه بکشد و آن را در سمت داخل تحریک کند. این اتفاق برای بسیاری از این گونه بیماران رخ داده است. فراموش نکنید که بیماری های لثه اولین علت از دست رفتن دندان در بزرگسالان است.

3. ساییده شدن مینا: 

یکی از دیگر خطرات ناشی از سوراخ کردن زبان ساییده شدن دندان است. فلز روی زبان با کشیده شدن روی دندان در مدت زمان طولانی مینای دندان را از بین می برد. بعد از مدتی بالاخره فرسایش به عاج دندان می رسد و حساسیت و احتمال بروز حفره را افزایش می دهد.

4.تاثیر بر نحوه حرف زدن: 

​سوراخ کردن زبان می تواند مانع صحیح حرف زدن شود. افرادی که از این روش استفاده می کنند، در تلفظ برخی حروف دچار مشکل می شوند.​

5. افزایش بزاق دهان:

سوراخ کردن زبان میزان جریان یافتن بزاق دهان را بیشتر می کند. اگر چه بزاق برای دندان خوب است، اما مقدار بیش از حد آن نیز خوب نیست. شما که نمی خواهید در حین حرف زدن با دیگران دائما از دهانتان تف بپاشد؟

6. حساسیت فلزی:

استفاده از فلز در دهان می تواند احتمال بروز حساسیت به فلزات را توسط بدن افزایش دهد. اگر به دلیل واکنش های آلرژیک مجبور شوید فلز داخل دهان را با یک گلوله پلاستیکی عوض کنید، خیلی ناامیدکننده است.

7. درد و عفونت:

درد و عفونت از دیگر خطرات ناشی از سوراخ کردن زبان است. این عمل مطمئنا بدون درد و عوارض نیست. بسیاری از افرادی که این تجربه را داشته اند بر درد و ناراحتی بعد از آن مهر تایید زده اند. ایجاد عفونت نیز به بهداشت محل انجام این کار و فرد انجام دهنده بستگی دارد. بسیاری از افراد نیز بعد از سوراخ کردن زبان تورم و کبودی را در دهان و زبان خود تجربه کرده اند.

 

---

• پیرسینگ دندان

بله پیرسینگ دندان! بعضی از افراد تمایل دارند بیش از اندازه عجیب و متفاوت باشند و به همین دلیل به سراغ پیرسینگ دندان (Tooth Piercing) می‌روند. پیرسینگ دندان دو مدل دارد. در نوع اول سطح دندان تراشیده شده و سپس نگین تزیینی به کمک چسب دندانپزشکی روی دندان قرار می‌گیرد. این نوع از پیرسینگ دندان کم‌خطر است و آسیب کمتری به دندان وارد می‌کند. در نوع دوم بخشی از دندان سوراخ می‌شود و یک حلقه کوچک در آن قرار می‌گیرد. این روش به دلیل سوراخ کردن دندان خطرناک است و ممکن است باعث شکستگی و آسیب به دندان شود. به علاوه سوراخ کردن دندان باعث می‌شود تا باقیمانده غذا در آن جمع شده و دهان بوی بدی بگیرد. این عارضه پس از مدتی باعث زرد شدن و پوسیدن دندان می‌شود. بهتر است برای پیرسینگ دندان به دندانپزشک یا افراد متخصص مراجعه کنید.

• عوارض پیرسینگ دندان

یکی از بزرگترین نگرانی ها در مورد سوراخ کردن دندان و قرار دادن پیرسینگ، این است که فلزاتی که برای تزئین روی دندان به کار برده می شوند، ممکن است از دندان خارج شده و بلعیده شوند. برخی از سایر خطرات و عوارض احتمالی پیرسینگ دندان عبارتند از:

1. حساسیت لثه و دندان
2. واکنش آلرژیک به فلز بکار برده شده
3. خرد شدن یا آسیب دیدن دندان های مجاور پیرسینگ
4. ساییدگی مینای دندان
5. التهاب لثه یا تورم آن در اطراف پیرسینگ
6. اگر جواهرات به لب هایتان برخورد کنند، به آن ها آسیب می رسانند
7. پوسیدگی دندان به دلیل اختلال در مسواک زدن و تمیز کردن دندان ها
8. ایجاد بوی بد در دهان
9. عفونت دهان و لثه
10. علاوه بر این، فرآیند آماده سازی دندان برای سوراخ کردن اغلب می تواند سطح و ساختار دندان را به طور دائمی تغییر دهد.

تحقیقات متعددی در مورد ایمنی استفاده طولانی مدت از فلزات و پیرسینگ های دندانی و سوراخ کردن دندان ها انجام شده است که به دلیل عوارض ذکر شده خیلی از دندانپزشکان این خدمات را ارائه نمی دهند.

---

• پیرسینگ ناف

پیرسینگ ناف (Navel Piercing) شاید دردناک‌ترین نوع پیرسینگ باشد که البته جذابیت و محبوبیت زیادی دارد. این نوع از پیرسینگ به تقلید از فرهنگ اقوام آفریقایی در اروپا رواج یافته و چند سالی است در ایران مد شده است. در این پیرسینگ معمولا در بافت لبه‌ی بالایی ناف سوراخی ایجاد شده و یک حلقه تزیینی از آن عبور داده می‌شود. این قسمت عصب‌های زیادی دارد و به همین جهت لازم است تا عمل سوراخ کردن ناف با دقت و مهارت بالایی صورت گیرد. به همین جهت اگر پیرسینگ ناف به درستی انجام نشود، درد زیادی به همراه دارد. طول درمان پیرسینگ ناف هم زیاد است و بین 6 ماه تا یک سال زمان می‌برد.

* توجه: در صورتی که قصد بارداری دارید، پیرسینگ ناف برای شما ممنوع است. همچنین اگر عمل پیرسینگ ناف را انجام دادید، باید مراقب باشید تا شکم شما بزرگ نشده یا تغییر سایز ندهد.

• عوارض پیرسینگ ناف

یکی از شایع‌ترین عوارض ناشی از سوراخ‌کاری ناف، عفونت محل سوراخ‌کاری است. این عفونت ممکن است ویروسی یا باکتریایی باشد. معمولاً عفونت به دلیل استفاده از وسایل آلوده یا عدم رعایت اصول بهداشتی پس از پیرسینگ بروز می‌کند. اما به طور کلی، دلایل عفوت پس از پیرسینگ‌های بدن از جمله ناف را می‌توان استفاده از سوزن آلوده و وسایل غیراستریل، تماس دست یا جسم آلوده با محل زخم پیرسینگ، شنا کردن در استخر یا دریا پیش از بهبودی کامل محل پیرسینگ، استفاده از حلقه یا جواهرات نامناسب و حساسیت‌زا و زخم شدن محل پیرسینگ در اثر کشیده شدن حلقه یا نگین دانست.

در صورتی که پیرسینگ توسط فرد آماتور و یا در یک محیط غیر استریل انجام شود، احتمال بروز عفونت بیشتر خواهد بود. معمولاً افراد متخصصی که پیرسینگ انجام می‌دهند از اتوکلاو به منظور نابودی باکتری‌های موجود روی ابزارها استفاده می‌کنند. سوزن‌های پیرسینگ مورد استفاده‌ی آن‌ها هم از بسته‌بندی‌های استریل در آورده می‌شوند. یعنی هر سوزن مخصوص یک نفر است و برای افراد دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.

نشانه‌های عفونت به طور کلی شامل قرمزی، تورم، درد، سوزش و خونریزی است. وجود این علائم تا چند روز بعد از سوراخ کردن طبیعی است. اما اگر طولانی شد و تا چند هفته بعد از پیرسینگ همچنان ادامه داشت فرد باید حتماً به پزشک مراجعه کند.

حواستان باشد که اگر جای پیرسینگ دردناک شده باشد یا خونریزی زیادی داشته باشد، یعنی دچار عفونت شده است. آبسه و برجستگی محل سوراخ‌کاری هم نشانه‌ی عفونی شدن آن ناحیه است.

---

• پیرسینگ چشم 

پیرسینگ چشم (Eye Piercing) یکی دیگر از انواع پیرسینگ است که به جراحی نیاز دارد. در این عمل یک نگین تزیینی و بسیار کوچک در لایه خارجی چشم قرار می‌گیرد. پیرسینگ چشم بسیار حساس است و احتمال بروز عفونت چشم، مشکلات بینایی، حساسیت چشم و خشک شدن چشم به شدت وجود دارد. مشخص است که قرار دادن یک جسم خارجی روی چشم تا چه اندازه ممکن است آزاردهنده و خطرناک باشد. به همین جهت اگر تصمیم به پیرسینگ چشم دارید، توصیه می‌کنیم درباره آن بیشتر تفکر و تحقیق کنید.

• عوارض پیرسینگ چشم

فردی که داخل چشم‌هایش نگین می‌گذارد، ممکن است هم دچار عارضه دارویی شود یا چشم‌هایش عفونت کند و بینایی‌اش کم شود. از طرف دیگر، ممکن است فرد پس از گذاشتن نگین داخل چشم‌هایش دچار حساسیت چشمی شود و دایم چشم‌هایش قرمز شود یا حتی فشار آنها بالا برود. به‌هرحال گذاشتن نگین در چشم، یک عمل کاملا زیبایی محسوب می‌شود که سطح چشم را دچار اختلال می‌کند و از آنجا که سطح چشم مانند سدی در برابر بیماری‌ها از چشم‌ها محافظت می‌کند، بروز هرگونه اختلال در این لایه سطحی می‌تواند مشکلاتی برای فرد ایجاد کند.

یکی از مهم‌ترین مشکلات مربوط به سطح چشم، خشکی چشم و عوارض مربوط به آن است که می‌تواند به‌تدریج اختلالات قابل‌توجهی در عملکرد طبیعی سایر قسمت‌های چشم ایجاد کند. به همین دلیل بهتر است افرادی که چنین وضعیتی دارند و می‌خواهند نگین داخل چشم‌هایشان بگذارند، حتما از قبل با چشم‌پزشک خود مشورت کنند.

---

• پرسینگ  ابرو

پیرسینگ ابرو (Eyebrow Piercing) یکی از انواع پیرسینگ سطحی پوست است. در این مدل یک سوزن به صورت عمودی از یک طرف بافت ابرو وارد شده و از سمت دیگر خارج می‌شود. سپس یک میله‌ی تزئینی منحنی شکل یا یک حلقه در این سوراخ قرار می‌گیرد. این پیرسینگ نسبت به سایر انواع پیرسینگ درد کمتری دارد ولی در این مدل نیز احتمال بروز عفونت زیاد است. به علاوه پس زدن حلقه یا جواهر مهمترین عارضه‌ی این مدل است. به همین دلیل لازم است که سوراخ کردن ابرو در یک عمق مناسب از پوست انجام شده و از یک جواهر با اندازه و جنس مناسب استفاده شود.

• ​​عوارض پیرسینگ ابرو​

از انجایی که پیرسینگ ابرو در نواحی نزدیک به بافت حساس چشم انجام می گیرد ، ممکن است خطراتی را به همراه داشته باشد . از عوارض پیرسینگ ابرو می توان به موارد زیر اشاره کرد :

• عفونت باکتریایی یا ویروسی

• ترومای بافتی

• عفونتی که به چشم ها سرایت می کند

• جای زخم

• خونریزی ، تورم و کبودی

• پارگی یا ضربه

• آلرژی به جواهرات یا زیور آلات فلزی

 

« سایر انواع پیرسینگ بدن »

از دیگر انواع معروف پیرسینگ بدن می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

 

• پیرسینگ گونه (Cheek Piercing) که برای ایجاد چال گونه استفاده می‌شود.
• پیرسینگ سینه (Nipple Piercing) در آقایان و خانم‌ها
• پیرسینگ دست و انگشت‌ها (Hand Web Piercing) که با سوراخ کردن بافت گوشتی بین انگشتان یا کناره‌های دست انجام می‌شود.
• پیرسینگ سرفیس (Surface Piercing) که در آن دو سوراخ روی سطوح صاف بدن ایجاد شده و یک میله‌ی تزیینی از آن عبور داده می‌شود.
• پیرسینگ سینه بند (Corset Piercing) که با ایجاد سوراخ‌های متعدد در سطح کمر صورت می‌گیرد.
• پیرسینگ مدیسون (Madison Piercing) یا سوراخ کردن پوست سینه در زیر گردن
• پیرسینگ گردن (Nape Piercing) نوعی از پیرسینگ سرفیس است که در پوست صاف پشت گردن انجام می‌شود.
• پیرسینگ ترقوه (Collar Bone Piercing) یا سوراخ کردن در راستای استخوان ترقوه و بالای سینه
• پیرسینگ لگنی (Hip Piercing) که به شکل سوراخ یا میکرودرمال روی پوست لگن و در دو طرف ناف صورت می‌گیرد.

 

 

« چه کسانی نباید پیرسینگ کنند؟ »

اگر جز گروه‌های زیر هستید، سوراخکاری بدن برای شما ممنوع است:

• بیماران هموفیلی
• مبتلایان به دیابت
• مبتلایان به بیماری‌های پوستی نظیر زخم، جای زخم، کک و مک، خال و توده
• حساسیت شدید تماسی
• بیماری‌های نقص سیستم ایمنی بدن
• پیرسینگ بدن در نواحی نامناسب
• سابقه عارضه کلوئید

 

« آیا انجام پیرسینگ در بارداری خطرناک است؟ »

در صورتی که قصد بارداری دارید یا باردار هستید، از انجام پیرسینگ پرهیز کنید. زیرا سوراخ کردن بدن، زخم شدن و عفونت‌های ناشی از آن خطرات زیادی در زمان بارداری ایجاد می‌کند. در این بین پیرسینگ ناف در زمان بارداری مشکلات بیشتری نسبت به سایر انواع پیرسینگ دارد و ممکن است به جنین آسیب برساند. در این شرایط احتمال بروز عفونت در زمان سزارین و بعد از زایمان زیاد است. به علاوه با بزرگ شدن شکم در طول بارداری، بافت اطراف ناف کشیده شده و وجود حلقه پیرسینگ در آن آسیب ایجاد می‌کند. لازم به ذکر است که اگر از قبل پیرسینگ ناف انجام دادید، حتما در زمان بارداری آن را خارج کنید.

 

« سخن پایانی »

پیرسینگ یک عمل خطرناک است که عوارض زیادی برای بدن دارد و به مرور ظاهر شما را عجیب و غریب می‌کند. زیرا پیرسینگ اعتیادآور است و پس از اولین پیرسینگ، تمایل دارید تا باز هم این کار را تکرار کرده و در نقاط مختلف بدن پیرسینگ بزنید. به همین دلیل توصیه می‌کنیم به سراغ پیرسینگ و سوراخ کاری بدن نروید. اگر خیلی به این کار علاقه دارید، ترجیحا پیرسینگ را در مراکز بهداشتی و مطمئن انجام داده یا از پیرسینگ چسبی استفاده کنید.