«جنگ»، بحران خاموشی که آینده کودکان و زنان را تهدید می‌کند
یک کارشناس نظام آموزشی گفت: با آغاز سال تحصیلی و بازگشایی مدارس، توجه به تأثیرات روانی و اجتماعی جنگ ۱۲روزه بر کودکان، بانوان و خانواده‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. کودکان هم‌اکنون تحت فشارهای شدید روانی ناشی از ناامنی و ترس قرار دارند و زنان نیز به‌عنوان رکن اصلی خانواده همواره بار مضاعف فشارها را بر دوش دارند که سلامت جسمی و روانی آنان را تهدید می‌کند.
رزیتا خسروی در گفتگو با «امیدنیوز» اظهار کرد: جنگ ۱۲روزه و پیامدهای مخرب آن بر جمعیت غیرنظامی، به‌ویژه کودکان و زنان، بسیار نگران‌کننده و تاسف‌آور بود. این نوع جنگ که به ظاهر کوچک، هدفمند و دقیق بود، در واقع ضربات عمیقی به بافت اجتماعی و روح جامعه وارد کرد. با آغاز سال تحصیلی و بازگشایی مدارس، توجه به تأثیرات روانی و اجتماعی این جنگ پنهان بر کودکان، بانوان و خانواده‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
وی افزود: انتظار می‌رفت آموزش و پرورش در طول دوره‌های تابستانی توانمندسازی معلمان، به‌صورت جدی نسبت به آماده سازی آنان برای مقابله با بحران‌های روانی حاصل از جنگ اقدام نماید. مدرسه باید مامن و پناهگاهی امن برای کودکان باشد؛ جایی که علاوه بر آموزش، روان، تفکر و نگرش آنان نیز مورد حمایت و تقویت قرار گیرد.
این کارشناس نظام آموزشی یادآور شد: کودکان که باید در محیطی امن و آرام به رشد و یادگیری بپردازند، هم‌اکنون تحت فشارهای شدید روانی ناشی از ناامنی و ترس قرار دارند و تمرکز و کیفیت آموزش‌شان کاهش می‌یابد. زنان نیز به‌عنوان رکن اصلی خانواده با تحمل دشواری‌های معیشتی و بحران‌های روانی، همواره بار مضاعف فشارها را بر دوش دارند که سلامت جسمی و روانی آنان را تهدید می‌کند.
خسروی با ارائه پیشنهادی تصریح کرد: مدارس باید ضمن تسریع در ایجاد برنامه‌های مشاوره‌ای و حمایت روانی ویژه، آموزش معلمان در حوزه شناسایی و مقابله با آسیب‌های روانی کودکان را در اولویت قرار دهند. از سوی دیگر، خانواده‌ها با ایجاد فضای گفتگوی باز و حمایت عاطفی می‌توانند نقش مؤثری در کاهش استرس و فشارهای روحی کودکان و نوجوانان به عنوان قشر آسیب‌پذیر ایفا کنند.
خسروی خاطرنشان کرد: در وضعیت بحرانی کشور و با توجه به تحولات منطقه‌ای و جنگ ۱۲ روزه، باید هرچه سریع‌تر برای مقابله با پیامدهای پنهان این نوع جنگ‌ها اقدام کرد. بدون تردید غفلت از این موضوع، نه‌تنها آینده کودکان و زنان، بلکه سلامت و امنیت اجتماعی کل جامعه را به خطر می‌اندازد. ضروری است که این مسائل به‌طور جدی در سطوح مدیریتی و اجتماعی مطرح و پیگیری شود، تا زمینه‌های بازسازی و تقویت جامعه فراهم شود.