پشت پرده استیضاح ظریف

امید نیوز : این روزها هر چند کشور در عرصه خارجی با تلاطم های بسیاری مواجه است و افزایش تحریم‌های آمریکا نوعی نگرانی در مورد آثار و تبعات آنها بر اقتصاد ایران ایجاد کرده و در نتیجه دستگاه دیپلماسی کشور می کوشد در ابعاد و زمینه های مختلف به رایزنی‌های دیپلماتیک برای مجاب کردن طرف‌های باقی مانده در برجام برای عمل به تعهداتشان بپردازد، اما ظاهرا دغدغه برخی همچنان کوبیدن بر طبل اختلافات سیاسی است.

در شرایطی که در شعار و سخن همه به اتفاق حرف از وحدت و کنار گذاشتن دعواهای سیاسی و جناحی می زنند، اما در عمل راه آنها به مسیرهای متفاوتی ختم می شود که تلاش برای استیضاح سه تن از وزرای دولت و اعتراض به عملکرد رییس قوه مقننه برخی از نمودهای آن هستند.

البته سؤال، استیضاح و اعتراض حق نمایندگان ملت است، اما این حق طبق قانون به این دلیل به نمایندگان داده شده است تا از منافع ملت حمایت کنند و به نظارت خود بر عملکرد مسئولان اجرایی، ضمانت اجرا ببخشند. حال سؤال اینجاست که آیا مشغول کردن وزرا، به ویژه وزیر امور خارجه به رفت و آمد در مجلس و تلاش برای رفع ایرادات وارد شده بر خود، در شرایط کنونی کمکی به منافع ملی و تحقق مطالبات مردمی می کند؟
البته وقتی از شرایط ویژه کشور صحبت می کنیم منظور تنها تحریم‌های آمریکا و تأثیرات آن بر کشور نیست، در عرصه داخلی نیز کابینه دولت در همین چند ماه اخیر تغییر سه وزیر کلیدی خود را پشت سر گذاشته و از سوی دیگر به دلیل اجرایی شدن قانون «منع به کار گیری بازنشستگان» بسیاری از پستهای کلیدی مدیریتی خالی شده و جابجایی‌هایی در آنها صورت گرفته است.

تصویب و اجرای این قانون هر چند فی نفسه امری مطلوب است و در دراز مدت راه را برای جوان تر شدن بدنه دولت و سایر نهادهای حکومتی باز می کند، اما باید پذیرفت که در کوتاه مدت منجر به نوعی وقفه در اجرای برنامه های مدیران قبلی، سرگردانی و بلاتکلیفی نیروهای زیر مجموعه و کند شدن روند پیشبرد امور در این سازمانها می شود؛ مسائلی که همگی به طور مستقیم پیگیری مطالبات و حقوق مردم را نیز تحت الشعاع قرار می دهند.

در چنین شرایطی که کشور در عرصه داخلی و خارجی با تحولات چالشی بسیاری دست به گریبان است، مطرح کردن بحث استیضاح وزرا و تحت فشار قرار دادن دوباره دولت، بیش از از اینکه دغدغه مندی برای حقوق ملت را تداعی کند، فرصت طلبی برای تسویه حسابهای سیاسی را به ذهن متبادر می کند.

کسانی که بحث نگرانی برای «حقوق ملت» را به عنوان دلیل این اقدامات خود مطرح می کنند، بهتر است به این نکته توجه داشته باشند که امروز حق ملت ایران است که وزیر امور خارجه شان بتواند بدون درگیر شدن در مباحث سیاسی داخلی با فراغ بال به مشکلات عرصه سیاست خارجی بپردازد و به جای اینکه خود تحت فشار باشد، برای دور زدن تحریمهای ناعادلانه آمریکا، کشورهای اروپایی و سایر طرفهای برجام را تحت فشار قرار دهد.
امروز حق ملت ایران و به ویژه کارگرانی که ماه ها حقوق نگرفته اند، است که نمایندگانشان در مجلس بر سازمانهای ذی ربط نظارت کافی داشته باشند و اجازه ندهند دود فساد و بی توجهی در این سازمانها، به چشم ضعیفترین قشرهای جامعه برود.

امروز حق ملت ایران است که هیچ جناح و گروهی به فکر منافع خود از شرایط تحریم نباشد و برای تداوم این منافع، در آتش مخاصمات خارجی ندمد و به ادامه و شدیدتر شدن تحریم ها و فشارهای بین المللی کمک نکند.

امروز حق ملت ایران است که منابع و سرمایه های آنها، آن هم در این شرایط سخت، به بهای اندک به کشورهای همسایه قاچاق نشود و تولیدات بومی آنها به واسطه کالاهای قاچاق واردتی، آن هم برای سود عده ای معدود، نابود نشود؛ حقوق و انتظاراتی که تنها برخورد مسئولانه تر نهادهای نظارتی و مسئول را می طلبد.

بنابراین شاید لازم است دوستانی که تنها راه استیفای حقوق ملت را در فشار بر دولت و استیضاح و تخریب وجهه وزرای دلسوز آن می بینند، «چشمهای خود را بشویند تا بتوانند منافع ملت را جور دیگر ببینند.»