با کوپن یا شناسنامه؟!

به گزارش گروه فضای مجازیخبرگزاری فارس، حسین شریعتمداری در ستون «یادداشت روز» روزنامه امروز کیهان به نقد بخشی از سخن رئیس جمهور در نمایشگاه کتاب پرداخت و نوشت:

«نقد حق مردم و همه گروههاست، چه اقلیت و چه اکثریت. اما آنچه پسندیده نیست این است که با پول و بیت المال مردم کسی بخواهد دولتی را که منتخب مردم است و با رأی مردم شروع به کار کرده، به جای نقد، تخریب کند و این چیزی است که دولت نمی پسندد. بنابراین ما از همه می خواهیم با شناسنامه حرف بزنند و بگویند از کجا و وابسته به کدام جناح هستند. با نام خود سخن بگویند نه با نام ملت ایران. راه ملت ایران روشن است».

مطلب فوق، بخشی از سخنان آقای روحانی رئیس جمهور محترم کشورمان است که روز سه شنبه هفته گذشته در مراسم افتتاح نمایشگاه بین المللی کتاب تهران ایراد شده بود و طی چند روز اخیر با واکنش های مثبت و منفی فراوانی روبرو شده است و از آنجا که موضوع این بخش از سخنان ایشان، «انتقاد و چگونگی آن» است و این، یکی از اصلی ترین مسائل مورد بحثو مناقشه این روزها - بخوانید همه روزها - است اشاره به نکاتی درباره آن ضروری به نظر می رسد؛

۱ - تاکید آقای دکتر روحانی بر این نکته که منتقدان «با شناسنامه حرف بزنند» و «با نام خود سخن بگویند، نه با نام ملت» اگر چه سخن عالمانه و قابل قبولی است ولی در مواردی نیز به شدت مورد مناقشه است. با این توضیح که بسیار دیده شده افرادی از یک حزب و گروه سیاسی بی آن که به جایگاه و هویت واقعی خود اشاره کنند، نقش خودخوانده! سخنگوی ملت را بر عهده می گیرند و به گونه ای درباره مسائل جاری کشور اظهارنظر و یا انتقاد می کنند که انگار از جانب همه مردم سخن می گویند و خواسته و نظر توده های ملت را بازتاب می دهند! رئیس جمهور محترم حق دارد از این افراد بخواهد «با شناسنامه حرف بزنند» و دیدگاه و نظر حزبی و گروهی خود را به حساب ملت ننویسند.

شواهد موجود اما، به وضوح نشان می دهد جناب دکتر روحانی به این فرمول که خود بر آن تأکید ورزیده اند، چندان وفادار نبوده اند، بلکه

- با عرض پوزش - عملکرد ایشان در برخی از موارد با فرمول یاد شده تفاوت یکصد و هشتاد درجه ای نیز داشته است.

به عنوان مثال، فلان و فلان شخصیت سیاسی که به جرم آشکار و غیرقابل انکار وطن فروشی در فتنه آمریکایی - اسرائیلی ۸۸ به وضوح از سوی مردم طرد شده اند، بی آن که به شناسنامه سیاسی باطل شده خود کمترین اشاره ای داشته باشند، زبان ملت را به کام می گیرند و به نمایندگی از آنان برای نظام و دولت محترم نسخه می پیچند. بدیهی است آقای دکتر روحانی حق دارد از آنان بخواهد که «بدون شناسنامه حرف نزنند» و ابتداء برای مردم توضیح بدهند و بگویند همان کسانی هستند که با ادعای تقلب در انتخابات ۸۸ جمهوریت نظام را به نفع مثلثآمریکا و اسرائیل و انگلیس زیر سوال کشیده و سپس با شرکت در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، دروغگو بودن خود را به اثبات رسانده بودند. به مردم بگویند که یکی از آنها حداقل دو بار با جرج سوروس، سرمایه دار صهیونیست آمریکایی ملاقات پنهان داشته و بعد از این ملاقات ها بود که سوروس در مصاحبه با CNN قول داده بود «جمهوری اسلامی تا یکسال دیگر برچیده خواهد شد»! برای مردم توضیح بدهند چرا در مقابل ادعای نتانیاهو که فتنه گران را «سرمایه بزرگ اسرائیل در ایران» نامیده بود

- و البته متأسفانه حق با او بود و راست می گفت - مهر سکوت بر لب زده بودند؟! چرا همصدا با دیگر سران فتنه، اهانت کنندگان به ساحت مقدس امام حسین علیه السلام در عاشورای ۸۸ را مردمان خداجوی! نامیده بودند؟! تصویر مبارک حضرت امام(ره) را پاره و لگدمال کرده بودند! شعار «مرگ بر اصل ولایت فقیه»! و «انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است» سر داده بودند! و…

باید به جناب آقای دکتر روحانی عرض کرد؛ این واقعیات که قابل انکار نیست! هست؟! و آیا همین آقایان که تاکنون اصرار داشتند آراء جنابعالی را به حمایت اصلاح طلبان و کارگزاران از شما نسبت دهند، امروزه زبان به انتقاد از دولت محترم نگشوده اند؟! انتظار از ریاست محترم جمهوری آن بوده و هست که با تکیه بر فرمول یاد شده، از آنان بخواهند «بدون شناسنامه حرف نزنند» و ابتداء شناسنامه خود را روی دست بگیرند - البته اگر جرأت داشته باشند که ندارند - و سپس اظهارنظر کنند!

۲ - رئیس جمهور محترم بعد از تاکید بر این نکته که «منتقدان با شناسنامه حرف بزنند» منظور خود از شناسنامه را اینگونه توضیح می دهند که منتقدان «بگویند از کجا و وابسته به کدام جناح هستند»؟! که باید از ایشان پرسید؛

الف: آیا منظور حضرتعالی از «شناسنامه»، شناسنامه حزبی منتقدان است؟ اگر چنین باشد - که ظاهرا اینگونه به نظر می رسد - پرسش بعدی آن است که آیا از نگاه و نظر جناب دکتر روحانی، فقط کسانی حق انتقاد دارند که عضو یکی از احزاب و یا گروههای سیاسی موجود باشند و آنانی که عضو هیچ حزب و گروهی نیستند - یعنی توده های عظیم مردم - حق انتقاد از دولت را ندارند! این برداشت ضمن آن که بی احترامی به مردم و نادیده گرفتن حق آنان برای انتقاد است، با مبانی تعریف شده جمهوری اسلامی ایران نیز سازگاری ندارد، چرا که نظام برپایه و محور مردم سالاری استوار است و نه حزب و گروه سالاری.

ب: ممکن است رئیس جمهور محترم بر این باور باشند که فقط گروهها و احزابی که در انتخابات ریاست جمهوری نامزدهای دیگری داشته اند، نسبت به مواردی از مواضع و عملکرد دولت ایشان انتقاد دارند که دراین باره باید گفت؛ اگرچه بعید نیست برخی از انتقادها از همین زاویه و برخاسته از نگاه حزبی و گروهی باشد ولی نمی توان و نباید انکار کرد تمامی انتقادها از این دست نبوده و نیست، و مردم وقتی نشانه هایی از فاصله دار بودن مواضع و عملکرد دولت محترم با آموزه های اسلامی و انقلابی را مشاهده می کنند، انتقاد از این دست مواضع زاویه دار را با نگاهی دلسوزانه و به منظور اصلاح آن، وظیفه دینی و ملی خود می دانند. گفتنی است این روزها بسیاری از گروه ها و احزابی که نام خود را در فهرست حامیان دولت ثبت و اعلام کرده اند نیز نسبت به شماری از مواضع و عملکرد دولت بیشترین انتقادها را دارند. انتقاداتی که برخی از آنها از نوع باج خواهی و سهم طلبی است و اتفاقا جا دارد آقای دکتر روحانی مطابق فرمول یاد شده از آنان - اصلاح طلبان و کارگزاران - بخواهد که شناسنامه خود را ارائه کنند و مثلا توضیح بدهند در حالی که به اعتراف خودشان در مجموع فقط ۱۳درصد رأی داشته اند و به همین علت هر دو گروه نامزدهای رسمی خود را مجبور به استعفاء کرده بودند، اکنون با کدام جایگاه و پایگاه، از دولت به خاطر نادیده گرفتن خواسته های حزبی و گروهی خود انتقاد می کنند؟!

۳ - آقای دکتر روحانی یک شخصیت دانش آموخته دینی است و حقوقدان نیز هست. بنابراین به خوبی می دانند که برای ارزیابی انتقاد، فرمول علمی تعریف شده ای وجود دارد و آن، اولا؛ توجه به موضوع مورد انتقاد و ثانیا؛ میزان انطباق آن با آموزه هایی است که عدول از آنها مورد انتقاد قرار گرفته است. در این فرمول؛ شخص انتقادکننده جایگاه و تأثیر چندانی ندارد. در کلام خدا آمده است؛

«فبشر عبادی الذین یستمعون القول فیتبعون أحسنه… ای پیامبر(ص)! به آن عده از بندگان من بشارت ده که سخنان - گوناگون - را می شنوند و از بهترین آنها پیروی می کنند»(۱۷ و ۱۸ زمر) به بیان دیگر، وقتی از یک موضع یا عملکرد انتقاد می شود، انتقاد کننده میان آنچه اتفاق افتاده است با آنچه باید باشد - یعنی آموزه های تعریف شده و پذیرفته شده - فاصله می بیند، بنابراین با مقایسه میان این دو گزاره - آنچه هست و آنچه باید باشد - می توان انتقاد را «به جا» یا «نابه جا» دانست بی آن که نیازی به کنکاش در انگیزه انتقاد کننده باشد.

۴ - رئیس جمهور محترم کشورمان در سخنان یاد شده و پیش از آن نیز در فرصت های دیگر به انتخاب خویش از سوی مردم تکیه کرده و با استناد به آن، انتقادها را بی اساس و در مخالفت با اکثریت مردمی دانسته اند که به ایشان رأی داده اند.

درباره این بخش از سخنان رئیس جمهور محترم که هر از چند گاه نیز تکرار می شود باید گفت تردیدی نیست که اکثریت مردم به ایشان رأی داده و جناب روحانی را از بقیه نامزدها برای تصدی ریاست جمهوری اسلامی ایران شایسته تر دانسته اند و آقای دکتر روحانی نیز در اولین کنفرانس خبری و سپس در موارد متعدد دیگر تاکید ورزیده اند که رئیس جمهور همه ملت ایران هستند، چه آنها که به ایشان رأی داده اند و چه آنهایی که نظر دیگری داشته اند. اما بدیهی است که رأی مردم «چک سفید امضاء»! نیست و نمی توان با استناد به آن، همه مواضع و عملکردهای دولت محترم را برخاسته از خواست و نظر کسانی دانست که در انتخابات یازدهم به رئیس جمهور محترم رأی داده اند، بلکه دوام اعتبار رأی مردم در همخوانی مواضع و عملکرد دولت محترم با آموزه ها و معیارهایی است که در قانون اساسی و سایر قوانین نظام تعریف شده و رئیس جمهور محترم در جریان انتخابات بر پایبندی خویش به این موازین تاکید ورزیده اند.

۵ - و بالاخره و با عرض پوزش باید گفت؛ اظهارات روز سه شنبه آقای دکتر روحانی در مراسم افتتاح نمایشگاه بین المللی کتاب تهران بی آن که بخواهند و یا در پی آن بوده باشند، به گونه ای بوده است - و یا اینگونه تلقی می شود - که انگار هیچکس حق ندارد بدون کوپن از مواضع و عملکرد دولت محترم انتقاد کند! و این در حالی است که همه دلسوزان و دلدادگان انقلاب اسلامی خواستار موفقیت دولت هستند چرا که موفقیت دولت را موفقیت خود و نظام می دانند از این روی انتقاد آنان نه فقط نباید برای رئیس جمهور محترم دغدغه آور باشد بلکه می تواند همراهی با ایشان در ارائه خدمت بهتر تلقی شود.

انتهای پیام / ز