بسیاری از خانواده‌ها به دلیل شیطنت‌های فراوان فرزند خود سردرگم می‌شوند و برخی حتی بدون اینکه مطمئن باشند به صرف شنیده‌هایشان به اشتباه برآنها برچسب بیش فعالی می‌زنند.
ثریا منزوی کجیدی با اشاره به اینکه بیش فعالی با بازیگوشی فرق دارد، در زمینه نحوه اطلاع از این اختلاف توضیح می‌دهد: بهترین کاری که والدین می‌توانند برای رفع تردید بین بیش فعالی یا بازیگوش بودن فرزند خود انجام دهند این است که به مدت ۴ تا ۶ ماه مراقب رفتارهای کودک باشند؛ حتی بهتر است این زمان‌بندی را با مربی مهدکودک یا معلمان مدرسه نیز هماهنگ کنند.
این روانشناس بالینی با بیان اینکه بیش فعالی می‌تواند تحت تأثیر ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی به وجود آید، ادامه می‌دهد: معمولاً کودکان بیش فعال علاوه بر تحرک بسیار بالا، بی‌صبر و حوصله هستند، در کلاس درس نمی‌توانند متمرکز باشند و مثل دیگر دانش‌آموزان سرجای خود بنشینند و به بحثآموزگار گوش کنند. چنانچه فردی بیش فعال باشد و در کودکی والدین او نسبت به این امر بی‌تفاوت باشند، در بزرگسالی ممکن است دچار مشکلاتی مانند بیقراری شود. در عین حال هیچ وقت نباید پدر و مادر براحتی رأی به بیش فعال بودن کودک خود بدهند، هیچ کدام از رفتارهای ذکر شده نمی‌تواند دلیلی بر بیش
فعالی باشد.
او توصیه می‌کند: برای جلوگیری از هرگونه تشخیص اشتباه و عواقب احتمالی پس از آن لازم است کودک را نزد یک مشاور یا روانشناس برده تا متخصصان امر با تشخیص صحیح در صورت لزوم با دارودرمانی و روان درمانی شرایط زندگی کودک را بهبود بخشند.
منبع: مجله پزشکی دکتر سلام
ارسال نظر