گپی با وحید هاشمیان درباره نوروز ۹۳
وحید هاشمیان، مهاجم سابق تیم ملی فوتبال سال ها در تیم های بزرگ آلمان بازی کرد و بعد از کناره گیری از فوتبال باز هم به دنبال گذراندن مدارج مربیگری است.
به گزارشافکارنیوز، ورزش و آرامش دو مقوله جدا نشدنی هستند که در صحبت با ورزشکاران خیلی بهتر می توان راه های رسیدن به آرامش را پیدا کرد زیرا استرس و هیجان مسابقات، می تواند آرامش را از این افراد بگیرد و آنها باید دریچه ای برای رسیدن به آرامش بیابند.
وحید هاشمیان، مهاجم سابق تیم ملی فوتبال سال ها در تیم های بزرگ آلمان بازی کرد و بعد از کناره گیری از فوتبال باز هم به دنبال گذراندن مدارج مربیگری است. او به تازگی صاحب یک فرزند شده و معتقد است که وجود او در زندگی اش باعثدو برابر شدن صبر و بردباری شده است.
با وحید هاشمیان هم صحبت شدیم تا از زندگی شخصی و فوتبالی اش برایمان بگوید و بفهمیم این فوتبالیست با اخلاق که همیشه در مستطیل سبز آرام بوده، در زندگی اش تا چه اندازه آرامش را تجربه کرده است!
آقا وحید، نقش ورزش کردن در ایجاد آرامش را چقدر می دانید؟
ورزش کردن برای کوچک و بزرگ لازم است و علاوه بر فواید جسمانی اش مطمئناً از نظر تخلیه روانی نیز در زمانی که انسان عصبی است یا استرس دارد، عالی است. خودم هر زمان عصبی باشم، اگر ورزش کنم و دوش بگیرم حس آ رامش بسیار خوبی به من دست می دهد.
در زمین فوتبال که همواره به عنوان یک بازیکن آرام شناخته شده بودید! آیا در زندگی شخصی تان زیاد عصبانی می شوید؟
هر انسانی قطعاً در زندگی روزانه عصبانی می شود و این موضوع طبیعی است، فقط شاید شدت و مقدارش با یکدیگر متفاوت باشد. مخصوصاً در تهران به دلیل ترافیک زیاد و برخورد با اقشار مختلف، انسان ها حق دارند که عصبی باشند. من هم مستثنی نیستم و گاهی اوقات از کوره در می روم.
خاطره ای از فوتبال داری که عصبانی نشده باشی و در ذهنت مانده باشد؟
چند سال قبل که برای سال آخر فوتبالم به ایران آمده بودم و در پرسپولیس بازی می کردم در یک بازی، مربی حریف، یک بازیکن خارجی را برای عصبی کردن من در زمین گذاشته بود. او در کل بازی کارش این بود که در کنار گوش من داد بزند و این کارش به شدت مرا عصبانی کرد و حتی باعثشد درگیری لفظی هم داشته باشیم. این طور اتفاقات در فوتبال زیاد رخ می دهد اما بازیکنان باید آستانه صبرشان را بالا ببرند تا اتفاق بدی رخ ندهد.
وقتی عصبانی می شوی، چه چیزی یا چه کسی می تواند آرامت کند؟
تا به حال به این فکر نکرده ام که وقتی عصبانی می شوم جای خاصی بروم اما سکوت، بهترین فضا برای آرام شدنم است. البته خیلی مواقع هم مطالعه، شنا کردن، با دوستان بودن و دیدن فیلم راهکارهایی برای فراموش کردن مسائلی است که انسان را عصبی می کند.
در زندگی فوتبالیست ها آرامش کمتر است؟
هر هفته مسابقه دادن در هیاهو و هیجان و درگیری و اتفاقاتی که در ورزش رخ می دهد باعثمی شود فوتبالیست ها طعم خوب آرامش را کمتر از بقیه بچشند، اگرچه برخی از مواقع همین استرس و هیجان هم برای انسان ها خوب و شیرین است زیرا حس برنده شدن در رقابت بسیار می تواند لذت بخش باشد.
داشتن ذهن آرام و بدون استرس چقدر در ورزش مهم است؟
هر چقدر یک ورزشکار آرامشش بیشتر باشد، تمرکزش بالاتر می رود وگرنه اگر بهترین بازیکن دنیا هم باشی، با عصبانیت نمی توانی کاری از پیش ببری و بدترین عملکردت را نشان می دهی.
از کودکی همین قدر شخصیت آرامی داشتی؟
نه، در بچگی خیلی شیطون و شلوغ بودم اما به تدریج آرام تر شدم. الان هم هر جا می روم و با هر کسی صحبت می کنم می گوید شخصیت آرامی داری اما هر کسی که کودکی مرا دیده معتقد است که خیلی شیطون بودم.
شاید در ۱۵،۲۰ سال اخیر بیشتر عمرت را در خارج از ایران گذراندی، با توجه به جوی که در جوامع اروپایی دیدی، فکر می کنی مردم ایران آرامش دارند؟
من در شهرستان ها زندگی نکردم و هر زمان به ایران آمدم در تهران بودم. متاسفانه در پایتخت، شلوغی، ترافیک، آلودگی هوا و آلودگی صوتی آرامش را از مردم گرفته است. مردم را روزانه در خیابان که نگاه کنید متوجه می شوید که استرس دارند و عصبی هستند و همین باعثمی شود برخی قوانین و مقررات را رعایت نکنند و گاهی اوقات هم این مسائل باعثدرگیری می شود. این مشکلات خیلی مرا اذیت می کند و به نظرم باعثشده جامعه زیاد آرام نباشد.
به تازگی صاحب یک فرزند هم شده اید. می گویند فرزند به زندگی افراد آرامش می دهد. نظر شما چیست؟
قطعاً همین طور است و آمدن فرزند، هم زندگی را شیرین تر می کند و هم باعثمی شود که پدر و مادر فقط فکرشان معطوف به سلامتی فرزندشان باشد. خودم احساس می کنم بعد از اینکه فرزندم به دنیا آمده، صبر و بردباری ام دو برابر شده و شاید دیگر به خودم اجازه نمی دهم برخی از رفتارهای گذشته ام را داشته باشم.
به نظر می رسد در حال حاضر قصد داری در خارج از کشور زندگی کنی؟
برای مدتی به ایران آمدم و فعلاً می خواهم در آلمان زندگی کنم. باید مدارج مربیگری را طی کنم و به موفقیت های بیشتری برسم زیرا اهداف بزرگتری دارم. در مدتی که در ایران بودم خیلی از دوستانم را دوباره دیدم و امیدوارم بتوانم خیلی زود به کشورم بازگردم.
آ رامش / شماره ۲۲ / فروردین ماه ۹۳ / حسین جمشیدی / صفحه ۴۶
وحید هاشمیان، مهاجم سابق تیم ملی فوتبال سال ها در تیم های بزرگ آلمان بازی کرد و بعد از کناره گیری از فوتبال باز هم به دنبال گذراندن مدارج مربیگری است. او به تازگی صاحب یک فرزند شده و معتقد است که وجود او در زندگی اش باعثدو برابر شدن صبر و بردباری شده است.
با وحید هاشمیان هم صحبت شدیم تا از زندگی شخصی و فوتبالی اش برایمان بگوید و بفهمیم این فوتبالیست با اخلاق که همیشه در مستطیل سبز آرام بوده، در زندگی اش تا چه اندازه آرامش را تجربه کرده است!
آقا وحید، نقش ورزش کردن در ایجاد آرامش را چقدر می دانید؟
ورزش کردن برای کوچک و بزرگ لازم است و علاوه بر فواید جسمانی اش مطمئناً از نظر تخلیه روانی نیز در زمانی که انسان عصبی است یا استرس دارد، عالی است. خودم هر زمان عصبی باشم، اگر ورزش کنم و دوش بگیرم حس آ رامش بسیار خوبی به من دست می دهد.
در زمین فوتبال که همواره به عنوان یک بازیکن آرام شناخته شده بودید! آیا در زندگی شخصی تان زیاد عصبانی می شوید؟
هر انسانی قطعاً در زندگی روزانه عصبانی می شود و این موضوع طبیعی است، فقط شاید شدت و مقدارش با یکدیگر متفاوت باشد. مخصوصاً در تهران به دلیل ترافیک زیاد و برخورد با اقشار مختلف، انسان ها حق دارند که عصبی باشند. من هم مستثنی نیستم و گاهی اوقات از کوره در می روم.
خاطره ای از فوتبال داری که عصبانی نشده باشی و در ذهنت مانده باشد؟
چند سال قبل که برای سال آخر فوتبالم به ایران آمده بودم و در پرسپولیس بازی می کردم در یک بازی، مربی حریف، یک بازیکن خارجی را برای عصبی کردن من در زمین گذاشته بود. او در کل بازی کارش این بود که در کنار گوش من داد بزند و این کارش به شدت مرا عصبانی کرد و حتی باعثشد درگیری لفظی هم داشته باشیم. این طور اتفاقات در فوتبال زیاد رخ می دهد اما بازیکنان باید آستانه صبرشان را بالا ببرند تا اتفاق بدی رخ ندهد.
وقتی عصبانی می شوی، چه چیزی یا چه کسی می تواند آرامت کند؟
تا به حال به این فکر نکرده ام که وقتی عصبانی می شوم جای خاصی بروم اما سکوت، بهترین فضا برای آرام شدنم است. البته خیلی مواقع هم مطالعه، شنا کردن، با دوستان بودن و دیدن فیلم راهکارهایی برای فراموش کردن مسائلی است که انسان را عصبی می کند.
در زندگی فوتبالیست ها آرامش کمتر است؟
هر هفته مسابقه دادن در هیاهو و هیجان و درگیری و اتفاقاتی که در ورزش رخ می دهد باعثمی شود فوتبالیست ها طعم خوب آرامش را کمتر از بقیه بچشند، اگرچه برخی از مواقع همین استرس و هیجان هم برای انسان ها خوب و شیرین است زیرا حس برنده شدن در رقابت بسیار می تواند لذت بخش باشد.
داشتن ذهن آرام و بدون استرس چقدر در ورزش مهم است؟
هر چقدر یک ورزشکار آرامشش بیشتر باشد، تمرکزش بالاتر می رود وگرنه اگر بهترین بازیکن دنیا هم باشی، با عصبانیت نمی توانی کاری از پیش ببری و بدترین عملکردت را نشان می دهی.
از کودکی همین قدر شخصیت آرامی داشتی؟
نه، در بچگی خیلی شیطون و شلوغ بودم اما به تدریج آرام تر شدم. الان هم هر جا می روم و با هر کسی صحبت می کنم می گوید شخصیت آرامی داری اما هر کسی که کودکی مرا دیده معتقد است که خیلی شیطون بودم.
شاید در ۱۵،۲۰ سال اخیر بیشتر عمرت را در خارج از ایران گذراندی، با توجه به جوی که در جوامع اروپایی دیدی، فکر می کنی مردم ایران آرامش دارند؟
من در شهرستان ها زندگی نکردم و هر زمان به ایران آمدم در تهران بودم. متاسفانه در پایتخت، شلوغی، ترافیک، آلودگی هوا و آلودگی صوتی آرامش را از مردم گرفته است. مردم را روزانه در خیابان که نگاه کنید متوجه می شوید که استرس دارند و عصبی هستند و همین باعثمی شود برخی قوانین و مقررات را رعایت نکنند و گاهی اوقات هم این مسائل باعثدرگیری می شود. این مشکلات خیلی مرا اذیت می کند و به نظرم باعثشده جامعه زیاد آرام نباشد.
به تازگی صاحب یک فرزند هم شده اید. می گویند فرزند به زندگی افراد آرامش می دهد. نظر شما چیست؟
قطعاً همین طور است و آمدن فرزند، هم زندگی را شیرین تر می کند و هم باعثمی شود که پدر و مادر فقط فکرشان معطوف به سلامتی فرزندشان باشد. خودم احساس می کنم بعد از اینکه فرزندم به دنیا آمده، صبر و بردباری ام دو برابر شده و شاید دیگر به خودم اجازه نمی دهم برخی از رفتارهای گذشته ام را داشته باشم.
به نظر می رسد در حال حاضر قصد داری در خارج از کشور زندگی کنی؟
برای مدتی به ایران آمدم و فعلاً می خواهم در آلمان زندگی کنم. باید مدارج مربیگری را طی کنم و به موفقیت های بیشتری برسم زیرا اهداف بزرگتری دارم. در مدتی که در ایران بودم خیلی از دوستانم را دوباره دیدم و امیدوارم بتوانم خیلی زود به کشورم بازگردم.
آ رامش / شماره ۲۲ / فروردین ماه ۹۳ / حسین جمشیدی / صفحه ۴۶