سیستم آموزش هنری ما چندان پخته نیست

به گزارشامیدنیوزبه نقل از تسنیم، برنامه هفت در اولین بخش برنامه شب گذشته خود پذیرای آتیلا پسیانی بازیگر سینما و تلویزیون بود. در ابتدای این نشست آتیلا پسیانی در مورد رسیدن به چهره های متفاوت درایفای نقش خود گفت: دلیل رسیدن بازیگران به این مرحله بیشتر به فیلم هایی بستگی دارد که انتخاب نمی کنند چون در کارنامه بازیگران این چنینی بیشتر کارهایی قابلیت افتخار کردن دارد که بازی نکرده اند.

پسیانی ادامه داد: خود من هم در قسمت هایی لغزش داشته ام ولی اگرانتخاب دقیق باشد، اتفاق های خوبی می افتد. بیشتر فیلمنامه هایی که به بازیگران پیشنهاد می دهند، حالت ابتدایی دارد و زیاد در جزئیات وارد نمی شود. حتی ممکن است تحت شرایطی بازیگر بتواند تیپی را طی طرفندهایی به کاراکتر تبدیل کند. این مربع طلایی فیلمنامه، کارگردان، بازیگر و تدوینگر هیچ کدام بدون همراهی هم اتفاق نمی افتد.

این بازیگر با سابقه سینما، تلویزیون و تئاتر در خصوص تحلیلش از وضعیت بازیگری عنوان کرد: ما دچار بحران اساسی در بازیگری هستیم. باز شدن مدارس بازیگری روشی برای آموزش این حرفه شد. همه این عوامل مکمل هم بود تا صفی از بازیگران پرورش پیدا کنند.

پسیانی افزود: بخشی از این بحران به دلیل تولید انبوه سریال های تلویزیونی در مقطعی از زمان بود. این باعثشد که نیاز به جذب بازیگر وجود داشته باشد اما فرصت نبود که بازیگران آموزش ببینند. به حال در بازیگری تکنیک و بروز حس شرط مهمی است. این موارد به ندریج فراموش شد و لوازم لازم برای رفتن روبروی دوربین ناکافی شد و این موضوع بحران آفرید.

بازیگر سریال چهاردیواری خاطرنشان کرد: این جریانات آسان نگری، سهل انگاری، تنبلی و محافظه کاری را به همراه خود آورد. محافظه کاری یعنی نقش های جدید در فیلمنامه ها نوشته نمی شود و تیپ ها به هم شباهت دارند و این باعثایجاد بحران می شود.

آتیلا پسیانی درباره شائبه پارتی بازی برای انتخاب نقش ها گفت: منکر این نیستم که همیشه شکواییه ای برای انتخاب بازیگر وجود دارد. طبعا افرادی که انتخاب بازیگر انجام می دهند، برای جلوگیری از اتلاف وقت به سراغ افراد آشناتر در حوزه بازیگری می روند. این فقط باند بازی نیست بلکه گاهی به دلیل کمبود وقت در حرفه ماست که باید زودتر به نتیجه برسیم.

بازیگر فیلم آب و آتش اظهار کرد: در کشور ما بنگاهی برای انتخاب بازیگر وجود ندارد و اگر هم ایجاد شود مورد مقاومت و استهزای بسیاری از اهالی سینما قرار می گیرد چون حرفه ما بدون انجام این کارها هم چرخ خود را می چرخاند و این به شدت ما را تنبل می کند. ما برای حرفه ای تر شدن و ایجاد این مراکز قدمی برنمی داریم.

پسیانی با اشاره به نبود تشکلات حرفه ای در بازیگری یادآور شد: منظورم از تشکلات حرفه ای ایجاد بحثآموزش، تولید و آموزش حین انجام کار است. اغلب بازیگران ما بعد از اولین بازی نظریه پرداز می شوند. هر بازیگری که احساس کند دوره آموزشش به پایان رسیده، کارمند این حرفه می شود اما هنرمند این حرفه سعی می کند خودش را اصلاح کند.

آتیلا پسیانی همچنین در پاسخ به اینکه چرا بازیگران سینمای ایران در مجامع بین المللی کمتر مطرح می شوند، گفت: اغلب فیلم هایی که در خارج از کشور مطرح شده اند، آن بخش از سینمایی بوده است که به نابازیگر متوسل بودند تا بازیگر. ارمغانی که سینمای ایران در بازارهای جهانی به وجود آورده، بیشتر شامل این موضوع می شود.

پسیانی همچنین درباره تحلیلش از وضعیت آموزشگاه های بازیگری توضیح داد: سیستم آموزش هنری ما چندان پخته نیست و خودش را اصلاح نکرده و به راه سالیان طولانی خود همچنان ادامه می دهد. پویایی در آموزشگاه ها کمتر دیده می شود و حتی تلاش های کوچک در این دریای تنبلی گم شده است. منظورم این است که سیستم آموزشی در هنر به گونه ای کند شده است که حتی افراد صلاحیت دار و خبره، قادر نیستند از توانایی شخصی خودشان در این سیستم استفاده کنند.

این بازیگر در خصوص همکاری قبلی اش با ابراهیم حاتمی کیا گفت: او از جمله افرادی است که بازیگری برایش جدی است و شاید علت پافشاری او در بازیگردان داشتن و انتخاب بازیگر همین باشد.

آتیلا پسیانی درباره تجربه همکاری با تهمینه میلانی افزود: نقش مردها در کارهای میلانی به گونه ای ترسیم شده اند که می شود بازی متفاوتی درباره آنها انجام داد. این توافق را داشتم که نقش های منفی ام در فیلم های میلانی به خاکستری نزدیک باشد و مطلقا منفی نباشد. خود خانم میلانی هم این نگرش را دوست داشت و فکر می کرد با این کار، نقش های منفی چند بعدی می شود.

بازیگر فیلم آتش بس با توجه به کم تحرک شدن بازیگران در سال های اخیر و استفاده کمتر از حرکات دست عنوان کرد: اگر چنین چیزی به این وضوح دیده می شود و وجود دارد، در حال به صدا درآوردن زنگی است که تلویزیون ما به سمت رادیویی شدن پیش می رود.

پسیانی در پایان درباره کار در تئاتر گفت: تئاتر هیچ وقت برایم تمام نشده و حتی سالی که ۷ الی ۸ نمایشم پذیرفته نشد، یک تئاتر را روی صحنه آوردم. هیچ وقت کار کردن در تئاتر و یا سینما باعثجدایی من از این دو مقوله نشده است و همیشه این دوتا را آن قدر لازم و ملزوم هم می دانم که فرقی بین آنها قائل نیستم و این در مورد تلویزیون هم صدق می کند.