وینگادا، امید و طلسم ۴۰ ساله المپیک

به گزارش خبرنگار ورزشیخبرگزاری تسنیم، ۳۸ سال پیش وقتی که داور سوت پایان بازی ایران و شوروی سابق را به صدا درآورد؛ شاگردان حشمت مهاجرانی با شکست ۲ بر یک زمین را ترک کردند و از آن موقع تاکنون ۹ دوره است که دیگر فوتبالیستی از ایران در مراسم افتتاحیه المپیک برای تماشاگران دست تکان نمی دهد. فوتبال ایران البته یکبار دیگر مجوز حضور در المپیک ۱۹۸۰ را کسب کرد اما در این المپیک کاروانی از ورزش ایران عازم مسابقات نشد.

حالا در فاصله بیش از ۲ سال مانده به المپیک ریودوژانیروی برزیل، نلو وینگادای پرتغالی مدتی است که رسما کارش را با تیم فوتبال امید ایران آغاز کرده تا شاید طلسم را بشکند و فوتبال ما دوباره رنگ المپیک را ببیند.

در دنیایی که برنامه ریزی حرف اول را می زند و بسیاری از کشورها برای فوتبالشان چشم انداز بلند مدت تعیین می کنند؛ شروع کردن در این زمان چندان زود نیست اما برای فوتبالی که با روند " دست در دست هم دهیم به مهر "، همیشه در دقیقه نود دنبال گرفتن مجوز ورود به المپیک بوده؛ شروع کردن در این زمان خیلی هم دیر نیست و برای کسانی که در آن شرایط، فانوس به دست دنبال راه صعود می گشتند روزنه نوری است که به آن امید دارند. نلو وینگادا هم می گوید" من اینجا هستم تا زمانی را که از دست داده ایم بازسازی کنیم. "

کسی هدایت تیم امید ایران را به عهده گرفته که سابقه همکاری با تیم جوانان پرتغال را دارد. تیمی که کی روش آن را هدایت می کرد و دو قهرمانی هم به دست آورد. او همچنین تجربه هدایت تیم امید مصر را در کارنامه دارد. از طرف دیگر به واسطه سرمربیگری در پرسپولیس با فوتبال ایران آشنا است. اینها شاید امیدها را بیشتر کند اما به معنی موفقیت حتمی نیست. در گذشته هم مربیان ایرانی و خارجی با سابقه های مختلفی هدایت این تیم را به عهده گرفتند اما پایان داستان همه یکسان بود؛ غم انگیز.

تیمی که حالا مدتی است با حضور ۲۷ بازیکن اولین اردوی خود را برگزار می کند؛ تا شروع بازی های آسیایی اینچئون کره جنوبی که در شهریور برگزار می شود، چهار ماه فرصت دارد. بازی هایی که وینگادا آن را "گام بلندی به سوی المپیک ۲۰۱۶" می داند. بر اساس قانون تیم هایی که در این بازی ها شرکت می کنند می توانند در کنار بازیکنان زیر ۲۳ سال خود از سه بازیکن بزرگسال هم بهره ببرند اما معمولا کشورهایی که برای صعود به المپیک و حضور قدرتمند در این رقابت برنامه دارند، نه تنها از این امتیاز استفاده نمی کنند بلکه از بازیکنانی بهره می برند که تا زمان المپیک سن آنها بالای ۲۳ نخواهد رفت. کاری که ما در دوره های مختلف انجام ندادیم و همیشه تلاش کردیم تا با قدرت هر چه بیشتر و با استفاده از تمام امتیازات موجود، قدرتمندترین تیم را به این بازی ها اعزام کنیم. ریسکی که همیشه جواب نداده و گاهی حتی نتوانستیم بین سه تیم برتر جایی داشته باشیم.

این بار اما فدراسیون فوتبال ایران برخلاف سنت به فکر هدف اصلی، یعنی المپیک است. از همین رو قرار است از بازیکنان بزرگسال استفاده نشود. هادی آیت اللهی، نایب رئیس اول فدراسیون فوتبال می گوید: "نظر ما این است همین بازیکنان که قرار است در مرحله انتخابی المپیک شرکت کنند در مسابقات پیش رو هم حضور داشته باشند. "نظری که کارشناسان فوتبال با آن موافقند و خود وینگادا هم در همین راستا گام برمی دارد.

این تغییر رویه شرط لازم برای سفر به " ریو " است اما کافی نیست. تیم امید برای آماده سازی نیاز به بازی های تدارکاتی دارد. آیت الهی از مذاکره با تیم هایی مانند " اردن و عمان " خبر می دهد، اما لغو شدن بازی های تدارکاتی تیم بزرگسالان که برای جام جهانی برزیل آماده می شود باعثمی شود تا حتمی بودن این بازی های تدارکاتی در هاله ای از ابهام قرار بگیرد. در کنار این موضوع رفع ناهماهنگی های بین کمیته المپیک و فدراسیون فوتبال نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. اختلاف هایی که در گذشته دودش تنها به چشم آیندگان فوتبال ایران رفت.

وینگادا در حالی باید تیمش را آماده کند که دغدغه های دیگری را هم پیش رو دارد. برخی از بازیکنان تیم امید در تیم ملی بزرگسالان حضور دارند. تیمی که برای جبران زمان از دست رفته، فشرده تمرین می کند تا برای جام جهانی برزیل آماده شود. این پایان دغدغه های وینگادا نیست. ممکن است برخی از بازیکنان در تیم های لیگ برتری و حتی در ترکیب نمایندگان ایران در لیگ قهرمانان آسیا حضور داشته باشند. از همین رو سختی کار برای این مرد پرتغالی بیشتر می شود چرا که تجربه نشان داده تعامل میان باشگاه و تیم ملی همیشه سخت بوده است.

کار اصلی تیم فوتبال امید پس از بازی های آسیایی اینچئون آغاز می شود. یعنی درست از همانجایی که همیشه یا در باد موفقیتش خوابیدیم و یا ناکام ماندیم و به خاطر یک دستمال قیصریه را به آتش کشیدیم. در هر دو صورت نتیجه چیزی جز فراموش شدن تیم امید تا روزهای نزدیک به بازی های مرحله انتخابی المپیک نبود. اتفاق مشترک این بود که همیشه در روزهای نزدیک به شروع مسابقات انتخابی المپیک دست به کار می شدیم و سعی می کردیم با " دعای خیر مردم "، " غیرت ایرانی "، " کمک و حمایت رسانه ها " و هر چیزی غیر از برنامه ریزی راهی به سمت المپیک پیدا کنیم.

قرارداد وینگادا یک ساله است و باید به فکر روزهای پس از اینچئون هم بود. به فکر اینکه در صورت راضی کننده بودن عملکرد مرد پرتغالی چگونه با او ادامه بدهیم و یا اگر انتظارات برآورده نشد چه تصمیمی بگیریم. اینچئون میدانی آزمایش وینگادا خواهد بود و عملکرد تیمش هم سنگ محک. هر چند به نظر می رسد این سنگ محک عنوانی که تیم امید کسب می کند نباید باشد، چرا که مهمتر از رتبه، روند رو به رشدی است که باید تیم امید ایران به نمایش بگذارد تا به قول خود وینگادا تیم ایران به سطحی که همه انتظار دارند برسد.

انتهای پیام /