آشتیانی: چهل سال قبل دنبال آوردن رحیمی به پرسپولیس بودیم

نظر شما درباره شیوه جدیدی که برای اداره پرسپولیس در نظر گرفته شده، چیست؟

هنوز بر ای قضاوت زود است چون گروه جدید تازه کارشان را شروع کرده اند. البته چند وقت پیش در جلسه ای که در باشگاه داشتیم، گفتم بعید می دانم خصوصی سازی پرسپولیس در مقطع فعلی اتفاق بیفتد اما امیدوارم اگر روزی این اتفاق افتاد، حتما پیشکسوتان را هم به کار بگیرند. پیشکسوتی که خاک این تیم را خورده و با هوادار نفس کشیده است، می داند با چه محبوبیتی روبرو است. ما الان با بحران فرار تماشاگران و هواداران روبرو هستیم و اعتقاد دارم با حضور پیشکسوتان می توان به حل این مشکل کمک کرد و فکر می کنم این یک حرف عادلانه و منطقی است. در تاریخ این باشگاه فداکاری های زیادی صورت گرفته است. ما حتی حاضر نمی شدیم پرسپولیس را برای بازی در اروپا، ترک کنیم.

گویا شما هم پیشنهادهای خوبی داشتید؟

بعد از بازی که با هامبورگ داشتیم، آنها خواهان حضور من در تیمشان شدند. مدارکش هم موجود است. در سفارت آلمان قرارداد بستیم اما مدیریت استقلال اجازه نداد. آنها مدعی بودند که گفته اند از اروپا بازیکن به فوتبال ایران بیاید ولی از ایران به اروپا بازیکنی منتقل نشود. می خواستند من به استقلال بروم. بعد هم دقیقا به اندازه پولی که آلمانی ها می دانند، پیشنهاد دادند تا به استقلال بروم. بالاخره آنها شرایط مالی خیلی بهتری داشتند ولی من به خاطر پرسپولیس، به استقلال هم نرفتم. ما دلمان برای پرسپولیس می تپید و هنوز هم می تپد. بعد هم که استاد دانشگاه شدم.

باید تا زمانی که پرسپولیس خصوصی می شود صبر کرد ولی شرایط فعلی و حضور رحیمی را چطور ارزیابی می کنید؟

رحیمی جدا از اینکه فوتبالی هستند و تجریه بالای مدیریتی دارند، خیلی با هوش هم هستند. من این را به عنوان یک استاد دانشگاه می گویم، وقتی که رحیمی در مقطع کارشناسی دانشجو بودند. به طور کلی فکر می کنم در شرایطی که در پرسپولیس آدم های غیر فوتبالی آمدند و تازه اینجا یکسری مسائل را آموختند، حضور یک مدیر فوتبالی غنیمت است و رحیمی را بهتر از آنها می دانم.

البته حساسیت هایی وجود داشت؟

به نظرم ایشان را باید شاهینی بدانیم. شاهین که منحل شد، ما که تهران بودیم، پرسپولیسی شدیم، آنها هم که در شاهین اصفهان بودند، سپاهانی شدند. رحیمی چهل سال دیر به پرسپولیس آمد.

چطور؟

سال های ۵۳،۵۴ من کاپیتان پرسپولیس بودم. بازی رحیمی در اصفهان چشم ما را گرفته بود. به همین دلیل به اتفاق یکی، دو نفر از بچه های دیگر سراغش رفتیم که به پرسپولیس بیاید ولی رحیمی چون در اصفهان دبیر ورزش بود، در سپاهان ماند. آن روزها واقعا اینطور بود که دو باشگاه خودشان را از هم جدا احساس نمی کردند. رحیمی هم بازیکن خوبی بود، حتی می توانست به تیم ملی برود ولی بیشتر علایق مدیریتی داشت و وارد آن حوزه شد.

پس ریشه آشنایی شما به آن زمان بر می گردد؟

البته این اواخر که ایشان را زیاد ندیده ام ولی آشنایی ما به قبل از آن و به تحصیل در دانشکده تربیت بدنی بر می گشت. اشتباه نکنم او دانشجوی دوره سوم یا چهارم این دانشکده بود که در سال ۵۲ تاسیس شد. به هر حال من او را یک مدیر ورزشی، شاهینی و البته پرسپولیسی می دانم. پرسپولیس و سپاهان یک جورهایی خواهر خوانده بودند.

پس این حساسیت ها از کجا آمد؟