طوسی: وزن لباس رقبای خارجی به اندازه مقنعه من است / تفتیان: به عقب برگردم شاید فوتبالیست شوم

جلال بابایی-به گزارشخبرگزاری فارس، دوومیدانی را به حق مادر ورزش ها نامیده اند، ورزشی که یکی از پرطرفدارترین رشته ها در جهان شناخته می شود، اما در کشورمان ایران آنطور که باید توجهی به این رشته پرمدال در المپیک و بازی های آسیایی نمی شود. پربیراه نیست اگر بگوییم بودجه ای که برای این رشته در نظر گرفته می شود حتی به اندازه قرارداد یک فوتبالیست معروف ایران هم نیست و این در حالی است که بیشترین مدال در بازی های آسیایی و المپیک در این رشته توزیع می شود و ایران کمترین بهره را از این مدال ها می برد.

مریم طوسی و حسن تفتیان سریع ترین دوندگان زن و مرد ایران هستند که با مشکلات زیادی به موفقیت در آسیا دست یافته اند، اما تقاضای زیادی از مسئولان ورزش کشور دارند. برهمین اساسخبرگزاری فارسبا دعوت از آنها به بررسی مشکلات این رشته در کشور و راهکارهای لازم برای پیشرفت آن پرداخته است.

مشروح مصاحبه فارس با سریعترین دوندگان ایران را در زیر می خوانید:

*چه شد که به رشته دوومیدانی روی آوردید؟

طوسی:در خانواده ای بزرگ شدم که ورزشی هستند. پدرم ورزش را بسیار دوست دارد و من هم علاقمند شدم. از زمانی هم که مدرسه را شروع کردم در مسابقات شروع می کردم و فقط مسابقه می دادم. از وقتی که دوومیدانی را شروع کردم علاقمند شدم. در سه سال راهنمایی به دلیل مشکلی که در پنجم ابتدایی برایم پیش آمد و مادرم اجازه نداد که دیگر تمرین کنم، اما باز هم ادامه دادم.

*چه مشکلی ایجاد شد؟

من در رشته سرعت کار می کردم و تا مسابقات کشوری پیش رفتم اما یکی از بچه ها را آوردند که گفتند باید با او در ۶۰۰ متر مسابقه بدهم. مسابقه دادیم و من با اختلاف کمی باختم و دوم شدم که جایزه اش یک ساک ورزشی بود، اما پس از آن ساک را از من گرفتند و به دختری دیگر دادند، پس از این اتفاق من چند روز گریه می کردم و حتی مریض هم شدم و پس از آن مادرم به من گفت که هر رشته ای حق داری بروی غیر از دوومیدانی. در دوره دبیرستان هم بدون اینکه آنها متوجه شوند در دوومیدانی و آمادگی جسمانی مسابقه دادم.

تفتیان:من دقیقا برعکس خانم طوسی وارد دوومیدانی شدم. خانواده ام اصلا ورزشی نبودند و به طور اتفاقی وارد دوومیدانی شدم. در مدرسه امتحان دوی ۵۴۰ متر داشتم و توانستم رکورد دو دقیقه و ۴۰ ثانیه راثبت کنم. به طور اتفاقی هنگام تمرین برای امتحان با مربی فعلی ام آشنا شدم و از او تاکتیک های دویدن را پرسیدم. او گفت که ابتدا تست دوی ۱۰۰ متر بدهم تا وضعیتت مشخص شود که پس از مسابقه با شاگردان وی اول شدم و به من گفت که ادامه بدهم و جرقه ای در ذهنم من زده شد و به همین طریق ادامه دادم.سال اول قهرمان استان شدم و سال دوم در کشور اول شدم.

*چه چیزی در دوومیدانی دیدید که علاقمند این رشته شدید؟

طوسی:حس خوبی که در دوومیدانی به من دست می داد، در سایر رشته ها نبود. همه رشته ها را امتحان کردم، اما دوومیدانی را بیشتر از همه دوست داشتم. حتی طوری شده بود که رضایت نامه ها برای مدرسه را(از ترس مادر) خودم امضا می کردم. دوباره به سطح کشوری رسیدم و به دلیل اینکه دو رشته وجود داشت باید یکی را انتخاب می کردم به همین دلیل با منزل مان تماس گرفتند و مادرم متوجه شد و به من گفت خودت هر رشته ای را دوست داری، انتخاب کن.

تفتیان:پس از اینکه متوجه شدم پتانسیل این را دارم که می توانم در دوومیدانی موفق باشم تمریناتم هر روز بیشتر شد و علاقه ام دو چندان.

* پدر و مادرتان به شما نمی گفتند به جای ورزش درس تان را بخوانید؟

طوسی:پدر مادرم روی درس حساس بودند، اما من از همان ابتدا درس خوان بودم. آنها یک تجربه از برادرم که فوتبال بازی می کرد، داشتند و تاکید داشتند که درسش را بخواند و فوتبال را رها کند. حتی «محمد پنجعلی» چندین بار با منزل ما تماس گرفت که اجازه دهید پسرتان فوتبالیست شود. با استعداد است و باید بازی کند. پس از آن چون دیدند من علاقه زیادی به دوومیدانی دارم، مخالفت نمی کردند.رشته من در دبیرستان ریاضی فیزیک بود که رشته سختی است. پس از تمرین که به خانه باز می گشتم خسته بودم و به همین دلیل زود می خوابیدم و ۴ صبح بیدار می شدم که درس بخوانم. این طور نبود که ورزش را فدای درس کنم یا بالعکس.

تفتیان:آنها مشکلی با ورزش کردن من نداشتند. قبلا که در تربت حیدریه زندگی می کردیم پیست مان خاکی بود و حتی چند بار با آنها به مشهد آمدیم که در پیست تارتان تمرین کنم. من هم شب ها زود می خوابیدم که صبح زود بیدار شوم و درس بخوانم.

* فرایند رسیدن به تیم ملی چگونه بود؟

طوسی:سال سوم دبیرستان هر روز تمرین می کردم و پدر و مادرم هم حمایتم می کردند. حتی سال تحویل هم تمرین می کردم. بعد از یک سال توانستم رکوردهای ایران را بزنم و پدر و مادرم تصمیم گرفتند که مربی اختصاصی برایم بگیرند و مربی ام مرا در لیگ شرکت داد و پس از شکستن رکورد به تیم ملی راه پیدا کردم.

تفتیان:ابتدا در استان و سپس کشور اول شدم. اولین دعوت من به تیم ملی مربوط به مسابقات دانش آموزی بود که برای بازی های آسیایی نوجوانان در سنگاپور انتخاب شدم. پس از آن به تیم ملی جوانان راه یافتم و حالا هم در رده بزرگسالان حضور دارم.

* خانم طوسی، شنیدیم خانمی که پیش از شما رکورد دار بود، علاقه ای نداشت که شما رکوردش را بزنید. درست است؟

ایشان فوت کرده است. همان سال که رکوردش را زدم با بیماری دست و پنجه نرم می کردند.سالی که برای بازی های کشورهای اسلامی رکورد گیری می کردند من خیلی دوست داشتم که در دسته قوی بدوم که خوشبختانه این اتفاق افتاد اما پیش از شروع مسابقه آن خانم آمد و فریاد زد که این دختر اینجا چه می کند. مرا بیرون کشید و با حالت گریه در دسته ضعیف ها دویدم و هنگامی که به خانه برگشتم روی آینه اتاقم نوشتم که به خاطر این اتفاق تا سال دیگر رکوردهای ۱۰۰ و ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر را باید بزنم که خوشبختانه این اتفاق افتاد.

*تاکنون در حین مسابقه با شرکت کننده دیگر درگیری فیزیکی و لفظی داشته اید؟

طوسی:در رشته های انفرادی این اتفاق بسیار کم دیده می شود. البته اخیرا در مسابقات قهرمانی آسیا قرار نبود در مسابقه ۴۰۰ متر بدوم و همه حریفان مرا می شناختند و پس از اینکه فهمیدند شرکت می کنم، ناراحت شدند. فینال مسابقه بود که بعد از ۳۰۰ متر، دونده روس لباس مرا گرفت و حرف بدی هم زدم، اما من به کارم ادامه دادم. پس از مسابقه خودش آمد و معذرت خواهی کرد.

تفتیان:برای من تاکنون چنین اتفاقی نیفتاده است.

*ورزشکاران رشته های انفرادی روحیات خاصی دارند. آیا در مورد شما هم همین طور است؟ به طور مثال می گویند مغرورند.

طوسی:من همیشه سعی می کنم در مسابقه رقیب باشم و در زندگی رفیق. در ورزش انفرادی باید همین باشد و اگر بخواهید مغرور باشید و گذشته را فراموش کنید همان زمان سقوط می کنید.خوشبختانه بچه های دوومیدانی همه با هم دوست هستند، اما متاسفانه نفرات جدید که می آیند، کمی غرور دارند. قهرمانی دوره اش کم است و نام ورزشکار به اخلاق می ماند.

تفتیان:درست است، چون ورزشکاران رشته های انفرادی باید به تنهایی رقابت کنند، مسلما شرایط شان با رشته های تیمی فرق دارد.

*کمبود امکانات در مورد ورزش بانوان و آقایان در شته شما به چه شکل است؟

طوسی:صدر در صد مشکل بانوان نسبت به آقایان به دلیل شرایطی که وجود دارد، بیشتر است. الان بهتر شده است، اما دوومیدانی مظلوم واقع شده است. به دلیل اینکه در تمام دنیا دوومیدانی حرف اول را می زند. اگر به دوومیدانی رسیدگی شود هر ورزشکاری که از این رشته به رشته دیگر برود، چون از لحاظ بدنی آماده است، قطعا موفق می شود.امیدوارم با مدال هایی که کسب شده است، نگاه ها بهتر شود. من برای اولین رکوردی که بعد از ۳۳ سال شکسته شد، ۴۵۰ هزار تومان گرفتم، در حالی که به مردان ماشین دادند. در صورتی که بانوان به دلیل پوششی که دارند سختی بیشتری را تحمل می کنند. در مورد اعزام ها هم برخی اوقات فقط مردانه است.

تفتیان:درست است بانوان در شرایط سخت تری تمرین می کنند و محدودیت دارند، اما امکانات یکسان است. ما هم در بخش مردان امکانات خوبی از لباس و کفش گرفته تا پیست برای دویدن نداریم.

* بحثامکانات شد، در وزارت قبلی که حمید سجادی وجود داشت و خودش دونده بود، شرایط چگونه بود؟

طوسی:متاسفانه هیچ گاه نگاه ویژه به دوومیدانی نشده است. همه نگاه ها هم نباید مادی باشد. همین که مسئول ورزش کشور کنار پیست بیاید انگیزه است. چند روز پیش هم گودرزی آنجا آمده بود، مرا دعوت کرد و مشکلاتم را پرسید.

تفتیان:در وزارت قبلی یک سری مشکلات بود. با اینکه سجادی خودش از جنس دوومیدانی بود آنچنان توجهی نمی شد، اما خوشبختانه در وزارت جدید با آمدن گودرزی که خودش ورزشی است و ورزشکار بوده است خیلی بهتر شده است. تمام نگاه ها به فوتبال نیست و کل رشته ها را در نظر گرفته است و اگر همین روند ادامه داشته باشد، می توانیم در آینده به نتایج خوبی برسیم.همین که گودرزی در اردوی ما حضور پیدا می کند و می گوید دوومیدانی را فدای فوتبال نکنید، خودش ارزشمند است.

* دوست دارید قرارداد شما هم مثل فوتبالیست ها منتشر شود؟

طوسی:آنقدر قراردادمان کم است که ترسی از انتشار آن نداریم. من امسال برای لیگ ۶ میلیون گرفتم. مرحله آخر لیگ مان هم همزمان با کشورهای اسلامی بود و بخشی از قردادم کم شد که فدراسیون گفت پس از بازگشت پاداش می دهیم که البته قول شان عملی نشد.

تفتیان:رقمی که ما می گیریم، اصلا قابل مقایسه با رشته هایی مانند فوتبال و والیبال نیست. قرارداد من ۱۵ میلیون تومان بود که به دلیل آسیب دیدگی که داشتم ۳۵ در آن هم کم شد.

*با این وضعیت درآمدتان از کجاست؟

طوسی:مشکل ما همین است. فدراسیون نسبت به بضاعتش کمک می کند، اما با این شرایط دو اردوی قبلی را با هزینه خودم رفته ام. با این شرایط دیگر خانواده ام هم نمی توانند کمک کنند. ما که حرفه ای تمرین می کنیم باید حرفه ای هم فکر کنیم. زمانی که از ما مدال آسیا را می خواهند، باید امکانات حرفه ای هم فراهم کنند و من ورزشکار نباید دغدغه مکمل و تغذیه داشته باشم.

* فدراسیون برای شما حقوق هم در نظر گرفته است؟

طوسی:چون بودجه نیست، حقوق را سه، چهار ماه یک بار دریافت می کنیم. پاداش ها هم از زمانی که من مدال گرفتم، پرداخت نمی شود. اسپانسر هم نداریم و این موضوع از همه بغرنج تر است. آن هم به این دلیل است که تبلیغات وجود ندارد. یادم است زمانی که تلویزیون دویدن برادران مرادی در بازی های آسیایی را پخش کرد تا چند روز بعد همه جا آنهایی هم که از دوومیدانی شناخت نداشتند از این موضوع صحبت می کردند. به نظر من صدا و سیما نقش مهمی در این زمینه دارد. اگر اسپانسر بیاید هزینه های فدراسیون و وزارت ورزش هم کم می شود. متاسفانه با این شرایط ما هیچ تضمینی برای آینده نداریم و اگر آسیب ببینیم، تمام می شویم و همه مریم طوسی یادشان می رود.من اگر ۱۰ سال کار می کردم، حداقل ۱۰ سال سابقه کار داشتم. رشته هایی مانند فوتبال در زمانی که بازی می کنند، آینده خود را هم تامین می کنند، اما برای ما چه؟! ما بخش های خصوصی ای داریم که بیایند سرمایه گذاری کنند، اما باید برای آنها فضای تبلیغات فراهم شود.پس از اینکه از مسابقات قهرمانی آسیا برگشتم، دیدم تصویرم جلوی در وزارت ورزش نصب شده است که از این موضوع بسیار خوشحال شدم.از سوی دیگر فدراسیون هم مقصر است چون وقتی ورزشکار اخلاق ایران شدم هیچ واکنشی در فدراسیون و سایتش نداشت. در حالی که این افتخار برای جامعه دوومیدانی بود. من باید زیر تگرگ و آفتاب تمرین کنم، اما حمایتی هم نمی شوم.

تفتیان:بودجهفدراسیون هم کم است. طبیعتا حقوقی که برای ورزشکار حرفه ای در نظر گرفته می شود، اصلا کافی نیست. البته ما نباید منتظر باشیم که فدراسیون به ما حقوق بدهد. این فرهنگ اگر جا بیفتد که ما هم مانند ورزشکاران سایر کشورها اسپانسر داشته باشیم مسلما هزینه های فدراسیون کاهش می یابد. اینکه دوومیدانی هر نفر برای خودش تیم است، برای فدراسیون امکانپذیر نیست که به همه رسیدگی کند. این نیازمند حضور بخش غیر دولتی و خصوصی است.ما وقتی از مسابقات جهانی بر می گردیم، انگیزه مان کم می شود چون امکانات رقبا قابل مقایسه با ما نیست. باید همه چیز کنار هم باشد و نیازها برطرف شود. بیشتر تحقیقات روی این موضوع بوده است که سریعترین مرد جهان چگونه رکورد زده است.

* یکی از ورزشکاران می گفت لباس پوشیدن مان هم مانند ورزشکاران مطرح جهان نیست؟

طوسی:دقیقا همین طور است. آلیسون فیلیکس ورزشکار مورد علاقه من است و دوست داشتم، ببینمش که چه تفاوتی با من دارد. اخیرا توانستم او را از نزدیک ببینم؛ تفاوت چندانی با من نداشت و تنها امکاناتش فرق دارد.بیشتر حریفان ما در آسیا و جهان لباس هایشان مخصوص دویدن است، اما من خودم باید از نمایندگی ها به دنبال لباس سبک باشم.

تفتیان:مسلما چون آنها اسپانسر مخصوص خود را دارند لباس هایشان هم مخصوص است، اما ما باید حاضری خریداری کنیم.

*هزینه تغذیه شما در ماه چه قدر می شود؟

طوسی:با توجه به اینکه دلار بالا رفه است هزینه ما هم چند برابر شده است. برای مکملی که ۱۰۰ هزار تومان می خریدیم باید ۳۰۰ هزار پرداخت کنیم. نه تنها دوومیدانی بلکه هر ورزشی را اگر می خواهید حرفه ای انجام دهید، باید هزینه کنید. ورزشکاران رقیب من که از من هم پایین تر هستند همیشه در اروپا در حال تمرین هستند و مانند ما فکر هزینه و رفت آمد و موارد دیگر نیستند.

تفتیان:میانگین در ماه بین دو تا سه ملیون هزینه تغذیه و مکمل می شود و قراردادی که می گیریم نهایتا دو تا سه ماهه تمام می شود.

* خانم طوسی تاکنون رکوردتان را با حجاب و بدون حجاب مقایسه کرده اید؟

بله، تفاوت زیادی وجود دارد. وزن کل لباس دوندگان خارجی تنها به اندازه مقنعه من است. اگر می خواستم بدون حجاب بدوم قطعا الان تجربه حضور در المپیک را هم داشتم اما من هرگز مشکلی با پوشش نداشته ام و افتخار می کنم که با حجاب اسلامی می دوم و پرچم کشورم را به اهتزاز در می آورم. مشکل من تهیه لباس مناسب است. ورزشکاران مطرح جهان لباس هایی که می پوشند، مخصوص خودشان است و بیرون مانند آن وجود ندارد.

* وزارت ورزش که نقش اصلی در کنترل حجاب ورزشکاران دارد، بهتر نیست این مورد را هم در نطر بگیرد؟

متاسفانه لباس هایی که به ما می دهند هیچ کدام قابل استفاده نیست. نه جنس و نه اندازه شان. لباسی می دهند که دو برابر من است.

* در مسابقاتی که اعزام می شوید چند ورزشکار محجبه حضور دارند؟

به جرات می توانم بگویم که دیگر هیچ کس نیست. یک دونده بحرینی بود که دوپینگش مثبت اعلام شد و دیگر حضور پیدا نکرد.

* شما دانشجو هم هستید. تاکنون در دانشگاه به مشکل خورده اید؟

طوسی:اتفاقا همان زمان که گودرزی رئیس دانشکده ما بود به او گفتم یکی از استادها می خواهد مرا حذف کند، گفت باید سر کلاس حاضر می شدی. ما هم برای مسابقات که اعزام می شویم ممکن است زمان امتحانات باشد اما با این شرایط من درسم را هم می خوانم و نمره هم می گیرم.

تفتیان:استادهای ما خودشان ورزشی نیستند، اما متاسفانه با این موضوع کنار نمی آیند. ما اکثر زمان ها در اردو و مسابقات هستیم. برعکس خانم طوسی من درس نمی خوانم اما نمره می گیرم!

* تا حالا در درسی هم مردود شده اید؟

طوسی:من دانشجوی سال آخر هستم و تاکنون چنین اتفاقی نیفتاده است.

تفتیان:من تنها در درس شنا نمره قبولی نگرفته ام. البته مرا مردود کردند!

* زمانی که در حال مسابقه هستید به چیزی هم فکر می کنید؟

طوسی:اگر ۱۰۰ متر باشد فقط به ته خط فکر می کنم، اما در ۴۰۰ متر باید با خودم برنامه ریزی کنم که چگونه به پایان برسم.

تفتیان:به هیچ چیزی غیر از مسابقه و خط پایان نمی شود فکر کرد.

*دوومیدانی را چگونه تعریف می کنید؟

طوسی:دوومیدانی ورزش پر طرفداری است. هرکجای دنیا غیر از ایران بروید بلیت های مسابقه از پیش فروخته می شود و در ورزشگاه جا نیست و به طور مثال هم زمان می توانید چندین رشته مانند پرتاب دیسک، دوی ۱۰۰ متر، پرتاب وزنه را همزمان ببینید. آنجا تماشاگر مخصوص دوومیدانی است و این رشته را به خوبی می شناسد، دوومیدانی یک رشته تخصصی است.

تفتیان:دوومیدانی مادر ورزش ها است و این بهترین تعریف است. اینکه هر کسی با هر نوع فیزیک بدنی می تواند در دوومیدانی فعالیت کند، خوب است. نکته مهم دیگر اینکه ورزشکاران این رشته هیچ گاه با هم دشمنی نمی کنند.

* تاکنون پیش آمده است که درخواست تغییر تابعیت به شما بدهند؟

طوسی:برای من اتفاق افتاده است. دو سال قبل که قهرمان آسیا شدم قطری ها پیشنهاد دادند، اما قبول نکردم. به من گفتند که در ایران چه امکاناتی دارید و گفتم برای چه این سوال را می پرسید گفتند که اگر تابعیت ما را بپذیری همه امکانات را برایت فراهم می کنیم. بعد از آن من به شوخی گفتم که یک تا دو میلیون دلار می گیرم که آنها با تعجب گفتند تنها همین مبلغ را می خواهی؟! آنها به ورزشکاران خود خیلی رسیدگی می کنند و یادم است یکی از دوومیدانی کاران در یک مسابقه پس از قهرمانی و پای سکو چند هزار دلار دریافت کرد. شاید خیلی ها بگویند که شعار می دهد، اما اگر به فکر پول بودیم، خیلی وقت پیش از ایران رفته بودیم. برای من کشورم و پرچم بسیار با ارزش تر از چیزهای دیگر است. این همه سختی می کشم و تا در مسابقه ای اول شوم و وقتی پرچم کشورم بالاتر از کشورهای دیگر است برایم از همه چیز مهمتر است و به همین دلیل پیشنهادشان را نپذیرفتم.

تفتیان:به من تاکنون چنین پیشنهادی نشده است و اگر هم شود، قبول نمی کنم.

*با همه این سختی ها اگر به عقب بازگردید باز هم دوومیدانی را انتخاب می کنید؟

طوسی:من اگر یک بار دیگر هم متولد شوم، دوومیدانی را انتخاب می کنم.

تفتیان:من هم همین کار را می کنم. البته شاید هم سمت فوتبال می رفتم!(با خنده)

* به ظاهر دوومیدانی برای شروع چندان هزینه ای ندارد؟

طوسی:درست است. در حال حاضر هم با راه اندازی مدارس دوومیدانی شرایط خیلی خوب شده است و پدر و مادرها استقبال زیادی می کنند و سر مسابقات می آیند. پدر من به غیر از یک بار تاکنون مسابقه های مرا ندیده است. همین که می بینید خانواده هنگام مسابقه کنارتان است، انگیزه زیادی به شما می دهد.

تفتیان:شما با یک کفش رانینگ و گرمکن می توانید کار را آغاز کنید، اما برای حرفه ای شدن باید هزینه زیادی کنید.

* آیا برای آینده تیم ملی پشتوانه سازی شده است؟

طوسی:خیر، این نسلی که ما هستیم، اگر کنار برویم دیگر جایگزینی نداریم. زمانی که مسابقات جوانان و نوجوانان بود جوایزی در نظر می گرفتند، اما در حال حاضر این اتفاق نمی افتد.

تفتیان:متاسفانه استعداد یابی به خوبی انجام نشده است. یکی از دلایل آن هم این بود که لیگ جوانان حذف شد.

* شادترین و غمگین ترین لحظات ورزشی تان چه زمانی بود؟

طوسی:کسب اولین مدال شادترین لحظه ورزشی ام بود و بعد از آن هر مدالی که به دست می آورم، مانند سابق خوشحال نمی شوم. غمگین ترین صحنه نیز عدم کسب سهمیه المپیک بود که دو هفته پس از آن گریه می کردم. چون خیلی برای رسیدن تلاش کردم، اما نشد.

تفتیان:شادترین لحظه ورزشی من زمانی بود که به عنوان قهرمانی آسیا در رده جوانان رسیدم تلخ ترین هم ورودی المپیک نوجوانان بود که صبح مسابقه رکورد خوبی را زدم، اما بعد از ظهر رکوردم بد بود و نتوانستم ورودی المپیک را کسب کنم.

* مهمترین هدف تان در حال حاضر چیست؟

طوسی:بازی های آسیا مهمترین هدفم است. در دوره های گذشته هدف این بود که به فینال برسم، اما حالا می خواهم که حتما جزء سه نفر اول باشم. البته خیلی سخت است. المپیک هم جزء برنامه های بلند مدت است.

تفتیان:در کشور ما فقط دو مسابقه یعنی بازی های آسیایی و المپیک مهم است. در حال حاضر نیز چون بازی های آسیایی نزدیک است باید برای آن تلاش کنیم.

* روزانه چند ساعت تمرین می کنید؟

طوسی:در حال حاضر هر روز حدود ۸ ساعت تمرین می کنم.

تفتیان:دو ساعت صبح و دو ساعت بعد از ظهر تمرین می کنم.

* چه قدر به فوتبال یا سایر رشته ها علاقه دارید؟

طوسی:من فوتبال زیاد دوست ندارم، اما به والیبال علاقه داشته و دوست هایی هم دارم. البته از کودکی به دلیل اینکه دو برادر بزرگ تر از خودم دارم و پرسپولیسی بودند من هم به این تیم علاقمند شده بودم، اما حالا چندان فوتبال را دنبال نمی کنم.

تفتیان:من کشتی و فوتبال را دوست دارم. بازی های پرسپولیس را هم دنبال می کنم.

* باشگاه هایی مانند پرسپولیس زمانی ورزشکاران رشته های دیگر را هم جذب کردند، حالا این طور نیست؟

طوسی:به نظر من یک اسپانسری که در فوتبال هزینه می کند، اگر بخواهد وارد دوومیدانی شود، هزینه اش کمتر است. یک نکته قابل توجه دیگر این است که وقتی تنها من در یک مسابقه محجبه هستم مسلما تمام نگاه ها معطوف می شود و این برای اسپانسر یک فرصت است که تبلیغات کند. به نظر من رسانه ها هم خیلی در این خصوص موثر هستند.

تفتیان:متاسفانه برخی مدیران باشگاه ها به غیر از فوتبال با رشته های دیگر اصلا خوب نیستند و توجه نمی کنند.به نظر من مشکل اسپانسر ما این است که شاید مدیر برنامه ای وجود ندارد که اسپانسر فراهم کند.

*اوقات فراغت تان را چگونه سپری می کنید؟

طوسی:اوقات فراغت بسیار کمی داریم، چون بیشتر زمان ها در حال تمرین و در پیست هستیم. دانشگاه هم در کنار تمرینات وجود دارد. البته فرصتی دست بدهد سعی می کنم بیشتر در کنار خانواده باشم.

تفتیان:من هم بیشتر تمرین کنم و جمعه ها اگر بیکار باشم با دوستان به تفریح می رویم. به خاطر تمرینات ۷ ماه است که خانواده ام را ندیده ام!

* تاکنون مصدومیت شدید داشته اید؟

طوسی:بله، یک بار به مدت سه هفته نتوانستم تمرین کنم. مینیسک داخلی زانویم پاره شده بود. باید عمل می کردم که زیر بار نرفتم و با فیزیوتراپی درست شد.

تفتیان:سال گذشته همسترینگ پایم دچار مشکل شد که سه ماه از تمرینات دور بودم.

* زمان خداحافظی از دوومیدانی چه سنی است؟

طوسی:ورزشکاری است که ۳۷ سال داشت و هنوز قهرمان آسیا بود و من تا زمانی خواهم بود که بتوانم پرچم کشورم را بالا نگه دارم. به نظر من تنها شرایط جسمی مهم نیست و ورزشکار باید از نظر روحی هم مشکلی نداشته باشد.

تفتیان:دوومیدانی سنی ندارد و اگر با اصول حرفه ای تمرین کنید بیشتر در عرصه قهرمانی خواهید ماند.

* مربی خارجی برای شما چه قدر اهمیت دارد؟

طوسی:من خودم مربی خارجی داشتم، اما مربی خارجی نیاز به زمان دارد و با سه ماه و ۶ ماه به نتیجه ای نمی رسید. چون فقط ۶ ماه طول می کشد که شرایط بدن شما را بشناسد. به همین دلیل من در حال حاضر با مربی داخلی ام کار می کنم و امیدوارم نتایج خوبی بگیرم.

تفتیان:من دوست ندارم با مربی خارجی کار کنم چون از مربی داخلی ام آقای «رمضان زاده» هنوز هم پس از چند سال چیزهای جدیدی یاد می گیرم. مربیان خارجی برایشان نتیجه گیری مهم است و این اتفاق هم در یک یا دو ماه نمی افتد.

* به عنوان سوال پایانی در مورد چند کلمه به صورت خیلی کوتاه توضیح دهید.

*دوومیدانی

طوسی:زندگی

تفتیان:مادر ورزش ها

*سرعت:

طوسی: لذت بخش است

تفتیان:لذت بخش است

*۱۰۰ متر:

طوسی:جنگ با صدم ثانیه ها

تفتیان:زیباترین ورزش دنیا

*شکست:

طوسی:تجربه ای برای موفقیت دوباره

تفتیان:درسی برای پیروزی

*یوزپلنگ:

طوسی:سریع

تفتیان:امیدوارم نسل یوزپلنگ ایرانی حفظ شود.

*ضمن تشکر از حضور شما درخبرگزاری فارساگر در پایان صحبتی باقی مانده است بفرمایید.

طوسی:می خواهم در مورد سفیر سلامت یک توضیحی بدهم. زمانی که پیشنهاد دادند به عنوان سفیر انتخاب شوم خودم هیچ آگاهی ای نداشتم. این انجمن مبارزه با ایدز و بهداشت خانواده است. متاسفانه در ایران هیچ اطلاعاتی از ایدز نداریم و جوانان به راه های اشتباه می روند. باید خانواده ها اطلاعت لازم را به خانواده ها بدهند. جلسه ای هم در یکی از کشورهای خارجی بودم که شخصا چیزهای زیادی آموختم. ما فقط یک واحد تنظیم خانواده در دانشگاه داریم که بسیار کم است و متاسفانه اطلاعات دقیقی هم نمی دهند.

تفتیان:من فقط از همه کسانی که برایم زحمت کشیدند تا به موفقیتی برسم، تشکر می کنم.

انتهای پیام / م