راگبی به چه مفهومی است!

تاریخچه

مدرسه راگبی نقش اساسی در شکل گیری و تکامل بازی راگبی داشت.
در داستان های مربوط به پیدایش ورزش راگبی آمده است؛ در سال ۱۸۲۳ ویلیام وب الیس دانش آموز مدرسه راگبی انگلستان در هنگام یک مسابقه فوتبال، توپ را با دست برداشته و شروع به دویدن با آن کرد. پس از آن با تغییر قوانین فوتبال ورزش جدیدی در مدرسه راگبی ایجاد شد. قدیمی ترین نوشته ای که این ماجرا در آن نقل شده گزارشی از جامعه راگبی در سال ۱۸۹۷ درباره وجه تسمیه این ورزش است.

اسناد موجود در مدرسه راگبی نشان می دهد که ویلیام وب الیس دانش آموز این مدرسه بوده و مدال افتخاری نیز به نام او در این آکادمی موجود است. اما مدرکی وجود ندارد که بر صحت این داستان گواهی بگذارد. هرچند نقش اساسی مدرسه راگبی در شکل گیری و تکامل راگبی غیرقابل انکار است و اولین مقررات این ورزش در سال ۱۸۴۵ در این مدرسه تهیه شده است.

یکی دیگر از ورزشهایی که در پیدایش راگبی تأثیر داشته، ورزش هارلینگ است که در ولز و کورن وال(ناحیه ای در جنوب اسکاتلند) بازی می شد. در این مسابقه بازیکنان برای رساندن یک توپ به دروازه حریف تلاش می کردند. دروازه ها معمولاً چندین کیلومتر از هم فاصله داشتند و به این ترتیب فرصتی برای مسابقات بزرگ و پرهیجان بین روستاهای هم جوار فراهم می شد. این ورزش در ولز کاناپان یا کاریاپان نامیده می شد.

یک بازی فوتبال استرالیایی در ۱۹۳۳ بین نیو ساوت ولز و استرالیای غربی

یک بازی فوتبال استرالیایی در ملبورن دههٔ ۱۸۶۰

در سال ۱۸۵۸ شخصی بنام تام ولز در ملبورن اقدام به معرفی فوتبال نمود. ویلز تحصیل کرده انگلستان در مدرسه راگبی بوده و در دانشگاه کمبریج کریکت بازی کرده بود. حدود نفوذ مستقیم بازی های فوتبال انگلیسی و ایرلندی بروی ویلز نامشخص است ولی بهرحال شباهت هائی بین این نوع بازی ها و بازی ابتکاری وی موجود بود. همچنین شباهت هائی بین بازی ولز با فوتبال گیلیک(به نحوی که در سال ۱۸۸۷ قانونمند گشته بود) دیده می شد. به نظر می رسد که فوتبال استرالیائی شباهت هائی با بازی «مارن گرووک» بومیان استرالیا نیز داشته است).

باشگاه فوتبال ملبورن نیز در سال ۱۸۵۸ تأسیس شد که کهن ترین باشگاه زنده فوتبال در استرالیا بحساب می آید، ولی قواعدی که این باشگاه در اولین فصل بازی های خود مورد استفاده قرار داد نامشخص است. قواعد باشگاه در سال ۱۸۵۹ قدیمی ترین قانون زنده فوتبال استرالیائی بحساب می آیند. این قوانین در هتل پاراد واقع در شرق ملبورن در ۱۷ مه توسط ویلز، دبلیو. جی. هامرسلی، جی. بی. تامپسون و توماس اسمیت(برخی منابع از شخصی بنام اچ. سی. ای. هریسون نیز نام می برند) تدوین شد.

این مردان سوابقی مشابه ویلز داشته و قواعد آنها نیز شباهت هائی با قانون شفیلد داشتند، خصوصا در نبود قاعده «آفساید»(گرچه شباهت ها نیز بصورت هم متلاقی بودند). یک ضربه آزاد در قبال «علامت»(گرفتن کامل). بهرحال اگرچه در قوانین ذکر نشده بود، ولی نگه داشتن و دویدن با توپ آزاد بود. توپ مورد استفاده نیز(نظیر آنچه بعداً در راگبی مورد استفاده قرار گرفت) بشکل «بیضی» بود.

باشگاه همکاری قوی و دراز مدتی با باشگاه کریکت ملبورن و «کریکت بیضی» داشت که از لحاظ سایز تنوع داشته ولی از زمین های مورد استفاده در انواع دیگر فوتبال بسیار بزرگ تر بوده اند، به عنوان زمین استاندارد فوتبال برگزیده شد. در سال ۱۸۵۹ قوانین هنوز شامل اجزائی که طی مدتی کوتاه بصورتی مهم در آمدند نمی شدند. مانند الزام شوت کردن توپ فقط در حین دویدن.

گاهی اوقات از فوتبال استرالیائی به عنوان اولین شکل قوانین تدوین گشته یاد می گردد. ولیکن – همانگونه که در تمام انواع فوتبال در آن زمان صادق بود، هیچ سازمان رسمی قوانین را پشتیبانی نمی نمود - بنابر این در هر باشگاه به نوعی بازی می شد. بهر حال در سال ۱۸۶۶ تعداد باشگاه های بیشتری در ویکتوریا قبول کردند که با قوانین بروز شده ملبورن اف. سی، که بعداً بنام «قوانین ویکتوریا و / یا قوانین استرالازیای» معرفی شد بازی کنند. نام رسمی این قوانین بعداً به قواعد فوتبال استرالیائی(و حالا فوتبال استرالیائی) تغییر یافت. در مستعمرات دیگر مانند تاسمانی در دهه ۱۸۶۰ و استرالیای جنوبی در دهه ۱۸۷۰ نیز قوانین مشابه ای برای بازی ها در نظر گرفته شد. فوتبال استرالیائی خصوصا از دهه ۱۹۹۰ در بسیاری از کشورها حضوری کوچک ولی فزاینده ای در سطح آماتوری داشته است ولی بیشترین نرخ مشارکت در پاپوآ گینه نو، نائورو، زلاندنو و آفریقای جنوبی بوده است.

راگبی فوتبال

در سال ۱۸۷۰ در بریتانیا، ۷۵ باشگاه وجود داشتند که به بازی راگبی مدرسه ای می پرداختند. این مدارس عبارت بودند از باشگاه راگبی بلک هیس(سال تأسیس ۱۸۵۸ که طبق سوابق مورد مناقشه به عنوان قدیمی ترین باشگاه غیر دانشگاهی راگبی که هنوز وجود دارد، شناخته می شود). باشگاه های راگبی همچنین در کشورهای ایرلند، استرالیا، کانادا و زلاند نو فعال بودند. بهرحال، تا سال ۱۸۷۱ یعنی زمانی که ۲۱ باشگاه لندن گرد آمده تا اتحادیه راگبی را تشکیل دهند، قواعد قابل قبولی برای راگبی وجود نداشت.(بصورت کنایه ای، بلاک هیس اقدام به ممنوع ساختن ضربه زدن نمود.) اولین قواعد این اتحادیه در ماه ژوئن سال ۱۸۷۱ بکار گرفته شد. بر طبق این قوانین پاس دادن توپ مجاز اعلام شده بود. آن ها همچنین ترای را در جائیکه به سمت دروازه و در بیرون خط با توپ تماس ایجاد شود شامل نمودند، اگر چه گل های ناشی از امتیاز و بازی عمومی و برگشت پنالتی هنوز در مناقشه بودند.

فوتبال آمریکای شمالی

تیم «ببرهای همیلتون» انتاریو در حدود سال ۱۹۰۶. این تیم در سال ۱۸۶۹ تاسیس شد. در نهایت با تیم همیلتون فلایینگ وایلکت ادغام گردید و هنوز هم یک تیم فعال در کانادا است.


یک بازی فوتبال آمریکایی در سال ۱۹۰۲ بین دانشگاه میشیگان و دانشگاه مینسوتا. شکل های اولیه فوتبال آمریکایی شباهت بیشتری به راگبی داشت.

همانطور که در بریتانیای اوایل قرن ۱۹ متداول بود، مدارس و دانشگاه های آمریکا نیز بازی های محلی خود را بین تیم های دانشجوئی برگزار می نمودند. در سال های دهه ۱۸۲۰، یک بازی به نام بالون که در ابتدا در کالج نیوجرسی(که بعدها دانشگاه پرینستون نامیده شد) و واحد قدیمی فوتبال بازی می شد، در کالج دارتماوس و نیو همپشایر برگزار شد. در سال ۱۸۲۷، یک دانشجوی دانشگاه هاروارد یک شعر حماسی کمدی بنام " نبرد دلتاً سرود که از اولین اشارات فوتبال در دانشگاه های آمریکا محسوب گشت.

اولین مسابقه ثبت شده فوتبال در کانادا در دانشگاه تورنتو در ۹ نوامبر ۱۸۶۱ برگزار شد. کمی بعد از این بازی، یک باشگاه فوتبال تشکیل گردید. اگر چه قواعد بازی در این مقطع نامشخص است: یعنی مشخص نیست که آیا آن ها یک بازی «ضربه با پا» یا «کار با دست» و یا هر دو را انجام می دادند و اینکه آیا اعضاء بطور عمده در مقابل هم قرار می گرفتند.

اولین «باشگاه فوتبال» در آمریکا که عمر کوتاهی نیز داشت باشگاه فوتبال اونیدا واقع در بوستون در ایالت ماساچوست بود که در سال ۱۸۶۲ تأسیس گردید. اغلب گفته می شد که این باشگاه اولین باشگاه در خارج از بریتانیا بود که در آن بازی فوتبال(ساکر) انجام می شد. بهرحال قواعد مورد استفاده باشگاه اونیدا نیز ناشناخته بوده ولی قبل از تدوین قواعد انجمن فوتبال(فوتبال امروزین) شکل گرفته بود. این باشگاه مبتکر یک نوع بازی با قواعد «دویدن» بنام بازی بوستون بود که در سال های بعد در ماساچوست بازی می شد.

در سال ۱۸۶۴ در کالج ترینیتی تورنتو، دو نفر بنام های اف. بارلو کامبرلند و فردریک ای. بتان قوانینی را بر اساس بازی مدرسه راگبی، تدوین نمودند. بهرحال عقیده عمومی آن است که اولین بازی راگبی کانادا به سال ۱۸۶۵ در شهر مونترال بین افسران ارتش بریتانیا و شهروندان محلی برگزار شد. این بازی بتدریج ادامه یافته و باشگاه فوتبال مونترال در سال ۱۸۶۸ به عنوان اولین باشگاه ثبت شدهٔ کانادا تأسیس گردید.

اولین مسابقه ای که بعقیده عامه تحت قوانین اف ای انگلیسی(ساکر) در ایالات متحده آمریکا برگزار شد یک بازی بود که بین پرینستن و راتگرز در سال ۱۸۶۹ انجام شد. این بازی همچنین به عنوان اولین بازی کالج فوتبال ایالات متحده که بین تیم کالج های مختلف انجام شد، شناخته گردید(اگرچه فرم نهائی فوتبال آمریکا حاصل راگبی و نه ساکر بود).

رشد فوتبال مدرن آمریکایی ناشی از انجام یک بازی بین تیم های دانشگاه مک گیل مونترال و دانشگاه هاروارد در سال ۱۸۷۴ بود. در آن زمان، گفته می شد که دانشجویان هاروارد به «بازی بوستون» و ام دش؛ یک بازی «دویدنی» و ام دش می پرداختند و ام دش بیش از بازی های «ضربه با پای» تحت قوانین انجمن فوتبال مورد علاقه دانشجویان ایالات متحده بود. این امر اتخاذ بازی پایه راگبی را که بین تیم مک گیل و دو تیم جایگزین با سلسله قوانین مورد قبول خود انجام می شد را برای تیم هاروارد تسهیل می نمود. به هر حال طی سالیان بعد، دانشگاه هاروارد هم قواعد راگبی مک گیل را پذیرفت و تیم های دانشگاه های دیگر ایالات متحده را به پذیرش این قواعد ترغیب نمود. در سال ۱۸۷۶، در همایش ماساسوئیت این دانشگاه ها قبول کردند که بیشتر قواعد اتحادیه راگبی را بپذیرند. بهر حال قانون «بردن توپ با دست به سمت دروازه»(که در آن زمان به عنوان راگبی فوتبال شناخته می شد) فقط در حالتی به عنوان امتیاز شناخته می شد که هیچ یک از دو تیم ضربه ای به دروازه ها وارد نسازند. در این همایش تصمیم گرفته شد که، در بازی آمریکائی، چهار حمله امتیاز یک گل را داشته باشد. در صورت امتیاز مساوی، یک گل از تبدیل یک حمله بجای چهار حمله، اولویت می یافت.

تا چند سال بعد، تیم های پرینستن، راتگرز و دیگران با استفاده از قواعد پایه فوتبال به بازی ادامه دادند و این بازی ها تا زمان جایگزینی قواعد پایه راگبی دانشگاه هاروارد و رقیبانش ادامه یافت. دانشگاه های ایالات متحده تا اوایل قرن بیستم به بازی فوتبال بازنگشتند.

در سال ۱۸۸۰ والتر کمپ مربی دانشگاه ییل تغییراتی عمده را در بازی فوتبال آمریکائی بوجود آورد که اولین آن ها کاهش تعداد بازیکنان از ۱۵ نفر به ۱۱ نفر بوده و با کاهش مساحت زمین بازی به تقریباً نصف و معرفی «مبارزه» که در آن بازیکن با پاشنه پا توپ را به عقب زده و بازی را شروع می نمود، ادامه می یافت. این تغییرات در سال ۱۸۸۲ با نوآوری بعدی کمپ ادامه یافت: اگر تیم نمی توانست بعد از سه عقب ماندگی امتیاز، پنج یارد را بدست آورد، می باید مالکیت توپ را واگذار می نمود(تکل موفق).

تیم فوتبال کالج راگترز، ۱۸۸۲

با گذشت سال ها فوتبال کانادا برخی پیشرفت های فوتبال آمریکا را در خود جذب نمود ولی در عین حال برخی از خصوصیات یکتای خود را نیز حفظ نمود. یکی از این خصوصیات فوتبال کانادا آن بود که برای سالیان متمادی، بطور رسمی از پذیرش تفاوت بین خود و راگبی سر باز زد. به عنوان مثال، «اتحادیه راگبی کانادا» که در سال ۱۸۸۴ تأسیس گردید، بیش از خود اتحادیه اصلی راگبی، پیشرو برگزاری فوتبال لیگ کانادا بود(اتحادیه راگبی کانادا تا سال ۱۹۶۵ تأسیس نگردیده بود). همچنین فوتبال آمریکائی در دهه ۱۸۸۰ بطور مکرر به عنوان «راگبی» خوانده می شد.

فوتبال گیلیک

در نیمه قرن ۱۹، بازی های فوتبال سنتی که بطور کلی با عنوان «کاید» خوانده می شدند در ایرلند و مخصوصا استان کانتی محبوبیت خود را حفظ نمودند. در این دوران، یک ناظر بنام پدر دبلیو. فریس دو فرم اصلی «کاید» به این شرح توصیف می نماید: «بازی زمینی» که در آن هدف گذراندن توپ از دروازه های طاقی شکل که از تنه دو درخت ساخته شده می باشد و شعر حماسی «بازی سطح کشور» که در اکثر ساعات روز یکشنبه که در آن بازی انجام می گردید، زمزمه می شد و برنده تیمی بود که توپ را از خط دروازه می گذرانید. «درگیری فیزیکی»، «نگه داشتن» بازیکنان حریف و بردن توپ به جاهای مجاز از خصوصیات این بازی بود.

در دهه ۱۸۷۰، محبوبیت راگبی و انجمن فوتبال در ایرلند فراگیر گردید. کالج ترینیتی، دوبلین اولین دژ توسعه راگبی بحساب می آمد. قوانین اف ای انگلیسی بصورت گسترده ای توسعه یافت. فرم های سنتی «کاید» تبدیل به «بازی خشن و آشفته» که اجازه خطا می داد، گردیدند.

تا زمان تأسیس انجمن ورزشی گالیک(جی. ای. ای.) در سال ۱۸۸۴، تلاش عمده ای در جهت متحد ساختن و قانونمند کردن انواع فوتبال ایرلندی بعمل نیامده بود. سعی انجمن ورزشی گیلیک در پیشرفت ورزش های سنتی ایرلندی مانند هارلینگ و حذف بازی های خارجی مانند راگبی و انجمن فوتبال بود. اولین قواعد فوتبال گیلیک توسط شخصی بنام ماریس داوین تدوین و در مجله «ایرلند متحد» در تاریخ ۷ فوریه سال ۱۸۸۷ به چاپ رسید. قوانین داوین نشانگر نفوذ بازی هائی مانند هارلینگ و تمایل او به فرموله کردن قوانین فوتبال ایرلندی بود. ابتدائی ترین مثال این تفاوت ها عدم وجود آفساید بود(رفتاری که طی سالیان بعد از سوی فوتبال استرالیائی با دیگر بازی های ایرلند مانند پرتاب کردن انجام گردید).

اختلاف در فوتبال راگبی

در سال ۱۸۸۶ هیئت بین المللی فوتبال راگبی(آی. آر. اف. بی.) تأسیس گردید. اما بر سر قوانین اختلاف بوجود آمد. حرفه ای شروع به نفوذ در انواع فوتبال نمود.

در انگلستان دهه ۱۸۹۰، اتحادیه فوتبال راگبی ممنوعیتی بلند مدت را برای ورزشکاران «حرفه ای» در نظر گرفت که باعثایجاد تنش های محلی در حوزه فوتبال راگبی گردید، زیرا بسیاری از بازیکنان در شمال انگلستان از قشر کارگر بوده و توان برآمدن از پس هزینه های ترن، مسافرت، بازی و جبران هزینه های جراحت بر نمی آمدند. این موضوع خیلی با آنچه که ده سال قبل از آن در ساکر انگلستان شمالی رخ داده بود تفاوت نداشت. ولی مقامات آر اف یو عکس العمل بسیار متفاوتی اتخاذ و سعی در منحرف کردن حمایت طبقه کارگر در شمال انگلستان نمودند. در سال ۱۸۹۵ و به دنبال مناقشه بر سر پرداخت های نیمه وقت یک بازیکن که بجای حقوق از دست رفته او بر اثر راگبی بوجود آمده بود، نمایندگان باشگاه های شمالی در هادرزفیلد گرد هم آمده تا اتحادیه شمالی فوتبال راگبی(ان. آر. اف. یو) را شکل دهند. سازمان جدید در ابتدا فقط اجازه پرداخت های جایگزین حقوق برای برخی بازیکنان را صادر نمود. ولی پس از گذشت دو سال، بازیکنان ان. آر. اف. یو قابلیت دریافت وجوه را بشرط داشتن شغل اصلی غیر ورزشی را یافتند.

تقاضاها برای لیگ حرفه ای، بهبود وضعیت «تماشاچیان» رشته راگبی را دیکته می کرد. در طی چند سال قوانین ان. آر. اف. یو از قوانین آر. اف. یو فاصله گرفتند. یکی از مهم ترین اختلافات لغو «خط کشی» بود که به دنبال آن جایگزینی «دستکش کلفت» با «بازی - توپ - دستکش کلفت» که بر طبق آن دو بازیکن مجاز به درگیری در نقاط علامت گذاری شده بودند. بر طبق قوانین «چوب مخصوص بازی بمحض گرفتن حامل توپ، متوقف می شدو با یک بازی - توپ - دستکش کلفت تعویض می گردید. در سال ۱۹۰۱ مسابقات جداگانه لانکاشایر و یورکشایر در قالب قوانین ان. آر. اف. یو برگزار و به دنبال آن» لیگ راگبی شمال " که در ابتدا با نام لیگ راگبی شناخته می شد، بطور رسمی در انگلستان شکل گرفت.

با گذشت زمان، راگبی تحت آر. اف. یو، توسط باشگاه هائی که هنوز عضو فدراسیون ملی وابسته به آی. آر. اف. بی بودند، بازی می شد و بنام اتحادیه راگبی شناخته شد.

بازنگری در فوتبال آمریکائی

هم راگبی و هم فوتبال آمریکائی در زمان خودشان از لحاظ جراحت های شدید و مرگ تعداد زیادی از بازیکنان مورد توجه بودند. در اوایل قرن بیستم در آمریکا، این امر به مناقشات ملی انجامیده و برخی از کالج ها انجام فوتبال آمریکائی را ممنوع اعلام نمودند. متقابلا جلساتی توسط ۱۹ کالج در سال های ۱۹۰۶ برگزار گردید. گفته می شود که این جلسات بدستور رئیس جمهور تئودور روزولت برگزار می شد. او به نظر می رسید که در خصوص این بازی خیالباف است ولی او تهدید کرد که این بازی را در صورت عدم اصلاح قوانین و بجهت کاهش شمار قربانیان و معلولین ممنوع اعلام خواهد کرد. این جلسات پایه انجمن ملی ورزش دانشگاهی را بنا نهادند.

یکی از تغییرات پیشنهاد شده بزرگ شدن زمین بازی بود. بهرحال دانشگاه هاروارد بدلیل آنکه قبلا یک استادیوم بتنی بنا کرده بود، با پیشنهاد بزرگ شدن زمین بازی مخالفت نموده و در عوض مسئله قانونی سازی «پاس به جلو» را مطرح کرد. گزارش جلسات حاکی از برقراری بسیاری از محدودیت ها بر درگیری بازیکنان و دو تباین دیگر از راگبی بود: منع «بازی های دارای درگیری زیاد» و پاس به جلو. البته این تغییرات بلافاصله اعمال نشده و تنها در سال ۱۹۰۸ سی و سه فوتبالیست آمریکائی جان خود را از دست دادند. اما بهرحال شمار قربانیان و مجروحان بتدریج کاهش یافت.

تباین بیشتر از دو قاعده راگبی

در سال ۱۹۰۶ و با کاهش تعداد بازیکان هر تیم از ۱۵ نفر به ۱۳ نفر، قوانین لیگ راگبی تفاوت عمده ای از اتحادیه راگبی را تجربه نمود. در سال ۱۹۰۷ یک تیم زبده راگبی از کشور زلاند نو تور کشورهای استرالیا و بریتانیا را برگزار نمود که نتیجه آن تشکیل لیگ جدید راگبی ساوت ولز بود. بهرحال قواعد راگبی حرفه ای در هر کشوری متفاوت بوده و نیاز مذاکرات بین سازمان های ذیربط از کشورهای مختلف، تعیین مقررات واحد برای انجام مسابقات بین المللی بود. این وضعیت تا سال ۱۹۴۸ ادامه داشت. در این زمان با تحریک لیگ فرانسه فدراسیون بین المللی لیگ راگبی(آر. ال. آی. اف.) در یک جلسه در بورادآکس تأسیس گردید.

در طول نیمه دوم قرن ۲۰، قوانین بیشتر تغییر نمود. در سال ۱۹۶۶ مقامات لیگ راگبی ایده «عقب افتادن امتیاز» را از فوتبال آمریکا گرفتند که بر طبق آن: یک تیم می تواند تا چهار تکل مالکیت توپ را در اختیار داشته باشد. حداکثر تعداد حملات بعدها در سال ۱۹۷۱ به شش تکل افزایش یافت. این اصل در راگبی به عنوان «قانون شش تکل» شناخته شد.

با ظهور بازیکنان حرفه تمام وقت در اوایل دهه ۱۹۹۰ وبالطبع آن افزایش سرعت بازی، فاصله پنج متری آفساید بین دو تیم به ۱۰ متر افزایش یافته و این قانون با قوانین قابل جایگزینی بعدی و تغییرات متعاقب آن ها دنبال شد.

همچنین در قرن بیستم قواعد اتحادیه راگبی نیز بنحو چشمگیری متحول گشته و صورتی پیچیده تر و فنی تر بخود گرفت. در جمع، دستکش ها و چوب ها همسان گشته و در خارج از زمین شروع به بلند کردن هم تیم های خود به منظور نشان دادن تقابل با حریفان نمودند. همچنین ماجرای ظهور حرفه ای ها به پیچیده شدن قوانین کمک نمود.

در سال ۱۹۹۵ اتحادیه راگبی تبدیل به یک بازی «آزاد» گردید که در آن حرفه ای های اعضاء اجازه حضور می یافتند. اگرچه ریشه اصلی مناقشه بین دو قانون و علیرغم این واقعیت که مقامات ای. آر. یو مانند جان اونیل هر از چند گاه این مسئله را متذکر می گشتند، قواعد هر دو قانون و فرهنگهای فوتبال مرتبط با آنها به اندازه ای با هم اختلاف داشتند که آینده ای شفاف را برای چنین اتحادیه ای رقم نزنند.

محبوبیت

راگبی هم اکنون در بسیاری از نقاط دنیا به شکل حرفه ای و آماتور برگزار می شود. مسابقات آن در برخی از کشورها در زمره پرتماشاگرترین مسابقات ورزشی قرار دارد و بییندگان تلویزیونی و رادیویی بی شماری دارد. هیئت بین المللی راگبی که در ۱۸۸۶ تأسیس شد و فدراسیون اداره کننده ورزش راگبی ۱۵ نفره یا " اتحاد راگبی " است بیش از صد عضو از پنج قاره جهان دارد.

البته قدرت های اصلی این رشته ورزشی کماکان کشورهای بنیان گذار(انگلیس، اسکاتلند، ولز و ایرلند) و همچنین استرالیا، نیوزیلند، فرانسه و آفریقای جنوبی هستند.

فوتبال مدرسه راگبی و شاخه های آن



راگبی ۷ نفره بازی فیجی - جزیره کوک



اتحادیه راگبی، بازی ایرلند - گرجستان جام جهانی ۲۰۰۷


راگبی

راگبی لیگ – که معمولاً در استان های استرالیائی نیو ساوت ولز و کوئینزلند و برخی پیروان انگلیسی آن به عنوان «فوتبال» و یا «فوتی» شناخته می شود. گاهی اوقات نیز بصورت ساده به آن «لیگ» می گویند.
تاچ فوتبال – نوع بدون درگیری راگبی لیگ است؛ که به عنوان مشهورترین فرم تاچ راگبی در سراسر دنیا شناخته می شود. در استرالیا معمولاً به این بازی «تاچ فوتبال» یا «تاچ» گفته می شود. در آفریقای جنوبی نیز با نام «سیکس دان» شناخته می شود.

تگ راگبی – نام اصلی انواع لیگ راگبی و اتحادیه راگبی که در آن یک برچسب ولکرو نشانگر یک تکل می باشد. معروفترین آن «اوزتگ» است که توسط سنت جورج دراگونز در سال ۱۹۹۲ به عنوان یک تکنیک آموزشی ایجاد گردید.

فوتبال کالجی – آمیخته ای از قواعد استرالیائی و لیگ راگبی که در سال ۱۹۳۳ در نمایشگاه سیدنی تمرین گردید.

راگبی لیگ ۹ نفره – فرمی از لیگ راگبی که در آن ۹ بازیکن شرکت داشته و قوانین لیگ راگبی را نیز مورد بازبینی قرار داده است.

اتحادیه راگبی

راگبی ۷ نفره – عبارت اند از یک بازی اصلاحی از اتحادیه راگبی و لیگ راگبی که دارای ۷ بازیکن بوده و قوانین آن کمی اصلاح شده اند. این رشته در بازی های کشورهای همسود و بازی های آسیایی بازی می شود.

تاچ راگبی – یک نام مورد استفاده برای انواع بازی اتحادیه راگبی و لیگ راگبی که فاقد هرگونه تکل می گردید.

فوتبال آمریکائی – که در ایالات متحده و کانادا به آن «فوتبال» و در استرالیا و زلاند نو به آن گریدآیرون می گفتند.

فوتبال آرینا – نسخه داخل سالن فوتبال آمریکائی.

تاچ فوتبال(آمریکائی) – فوتبال آمریکائی فاقد تکل.

فلگ فوتبال - فوتبال آمریکائی فاقد تکل مانند تاچ فوتبال که در آن یک نوار که با برچسب بروی کمر بازیکن محکم بسته شده، توسط مدافعین و بعلامت تکل کشیده می شود.

فوتبال کانادائی – که بطور ساده در کانادا آن را «فوتبال» می نامند؛ کلمه «فوتبال» در کانادا بسته به متنی که در آن آمده، هم بمعنای فوتبال آمریکائی و هم بمعنای فوتبال کانادائی بکار می رود.

فوتبال فلگ کانادائی - فوتبال کانادائی فاقد تکل.

راگبی در ایران

راگبی در ایران ورزشی جوان و در حال پیشرفت است. برخلاف ظاهرپر برخورد و مهیج این ورزش، اعضای این کمیته و بازیکنان این ورزش بیش از۷۰ درصد ازقشر های تحصیل کرده جامعه و جزء متخصصین هستند.

قبل از انقلاب

درایران قبل از انقلاب جمهوری اسلامی به صورت غیر رسمی ورزش راگبی مخصوصا درتربیت بدنی نیروهای نظامی به اجرا درآمد ویک بازی غیر رسمی با تیم ملوان وسربازان انگلیسی انجام دادند.

بعد از انقلاب

بعدازانقلاب جمهوری اسلامی، تاسال ۱۳۷۵ هیچ تلاشی انجام نشد تااینکه دراین سالبیژن صفائی به همراه گروهی از دانشجویان تربیت بدنی این رشته را شکل دادند واولین توپ، توپ خالی ازباد فوتبال بود که به صورت بیضی با بند بسته شده بود! پس ازآن ۱۷ عددتوپ راگبی که برخی متعلق به سال های ۱۹۴۵ و ۱۹۶۰ میلادی بود درانبار یکی ازمراکز آموزشی یافت شد و بعدازتعمیر اولین تمرینات درساعت ۶ صبح درزمین چمن مجموعه ورزشی انقلاب تهران باحداقل قیمت زمین چمن اجاره ای آغاز گردید.

بعد از دو سال فعالیت میزان تلاش ها کاهش یافت تا آنکه درسال ۱۳۷۹ باتلاش یکی ازدانشجویان تربیت بدنی سال های ۱۳۷۵ و اساتید کنونی یعنی علیرضا فضل الله اعرابی و باهمکاری و راهنمائی دکترذوالفقاریان رئیس وقت فدراسیون بیسبال، مجوز لازم اخذ و کمیته راگبی دراین فدراسیون شکل گرفت.

متأسفانه دخالت دادن سیاست با ورزش در جمهوری اسلامی باعثشده بود تا مسئولین جمهوری اسلامی ازآنجائیکه این ورزش راکه به صورت عامیانه فوتبال آمریکائی می دانستند وبه دلبل مشکل سیاسی ایران با امریکا، از حمایت ازاین رشته ورزشی و تأسیس تیم ملی برای آن خودداری نمایند.

ولی پیگیری های مستمر علیرضا فضل الله اعرابی و سلسه مقالات محمد صفر لفوتی پسر عموی همسر وی، که از روزنامه نگاران و فعالین حقوق بشر ایران است، باعثشد تا ذهن مسئولین وقت ورزش ایران و نظربرخی از مراجع تقلید درخصوص این ورزش تغییر ونسبت به مستقل شدن وراه اندازی وافتتاح تیم ملی راگبی ایران اقدام نمایند.

پس ازآن نیز فعالیت های گسترده ای صورت پذیرفته است. شایان ذکراست برخلاف ظاهر پر برخورد و مهیج این ورزش، اعضای این کمیته و بازیکنان این ورزش بیش از۷۰ درصد ازقشرهای تحصیل کرده جامعه و جزء متخصصین هستند. دکترذوالفقاریان رئیس وقت فدراسیون بیسبال خوداز فعالان این کمیته و بیژن صفائی کارشناس ارشد تربیت بدنی و ۲۰ سال عضو هیئت علمی دانشکده تربیت بدنی و کارشناس برنامه های رادیوئی و شبکه های یک وسه وپنج صداوسیمای جمهوری اسلامی و طراح اکثر کلاس ها و مفاهیم تاکتیکی که مدتی نیز سرپرست تیم های راگبی و مربی تیم تهران این رشته ورزشی بوده است.

علیرضا فضل الله اعرابی کارشناس ارشد رشته تربیت بدنی و استاد دانشگاه و مدتی نیز بعنوان مربی و درحال حاضر سرمربی تیم ملی راگبی درایران می باشد که در سال های اخیر فعالیت بسیارچشمگیری برای گسترش این رشته ورزشی درایران داشته است و از او به عنوان بنیانگذار اصلیراگبی در ایران نام می برند.

نرگس(نوشین) لفوتی همسر علیرضا فضل الله اعرابی که کارشناس ارشد تربیت بدنی واستاددانشگاه است نیز ازفعالین این رشته ورزشی بوده وهم اکنون مربی تیم راگبی بانوان ایران و تنها داور زن درآسیا است.

هم اکنون نیز بیش از ۱۰۰۰ ورزشکار مرد و زن در ایران به راگبی می پردازند. تیم ملی راگبی ایران یک بار در تورنمنت بین المللی راگبی دوبی شرکت کرده است، اما سابقه بین المللی ناچیزی دارد.