هدف آمریکا از مذاکره تداوم تحریم‌هاست نه دیپلماسی
«هدف آمریکا از مذاکره با ایران تداوم تحریم‌هاست و نه یافتن راه حل دیپلماتیک».
به گزارشامیدنیوزبه نقل از کیهان، نشریه آمریکایی نشنال اینترست این تحلیل را به نقل از یک عضو ارشد اندیشکده فدراسیون دانشمندان آمریکا منتشر کرد. «یوسف بات» دکترای فیزیک هسته‌ای دانشگاه ییل در این تحلیل خاطرنشان می‌کند: «چندی پیش «رابرت اینهورن»، از دستیاران سابق اوباما در فارین پالیسی بحثکرد که نباید به ایران مجوز غنی‌سازی داده شود چرا که به گمان او، جمهوری اسلامی به پیمان منع اشاعه تسلیحات هسته‌ای(ان‌پی‌تی) پایبند نیست. این ادعای اینهورن از جهات بسیاری نادرست است. اگر این حرف بیانگر دیدگاه سیاست‌گذاران آمریکایی باشد، امکان دارد ریشه بن‌بست در خصوص برنامه هسته‌ای ایران همین برداشت نادرست باشد؛ برنامه‌ای که به گفته رئیس دستگاه اطلاعاتی ملی آمریکا در حال حاضر اهداف نظامی را دنبال نمی‌کند.»
تحلیل‌گر آمریکایی اضافه می‌کند: یکی از باسابقه‌ترین کارشناسان در این خصوص دکتر هانس بلیکس، رئیس سابق آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است که به تازگی اعلام کرد «تا به حال، ایران ان‌پی‌تی را نقض نکرده است و در حال حاضر هیچ مدرکی دال بر اینکه ایران سلاح هسته‌ای می‌سازد، وجود ندارد.»
نویسنده با اشاره به سخنان «محمد البرادعی»، دبیر کل سابق آژانس مبنی بر این که درباره خطر ایران هوچی‌گری راه انداخته‌اند و من کوچک‌ترین دلیلی که نشان دهد تهران در پی بمب می‌باشد، مشاهده نکرده‌ام تصریح کرد: «اگر سیاست‌گذاران آمریکا مایل هستند که از طریق مذاکره به راه حل مسئله هسته‌ای ایران دست یابند، باید برداشت و درک خود از ان‌پی‌تی را شفاف و روشن کنند. متأسفانه، این طور به نظر می‌رسد که عده‌ای در دولت آمریکا احتمالاً به تداوم تحریم‌ها بر ایران بیش از یافتن راه حل منصفانه و قانونی، تمایل دارند.»
یوسف همچنین با مرور اظهارات گری سیمور مشاور سابق اوباما که گفته بود «کاخ سفید طرح ۳ جانبه ایران و ترکیه و برزیل درباره غنی‌سازی را موجب تأخیر انداختن تحریم‌ها می‌دانست» افزود: به نظر می‌رسد هدف اصلی این بوده که تحریم‌ها همچنان ادامه داشته باشد و شرایط به گونه‌ای طراحی شده که این هدف محقق شود. بنابراین با طرح ۳ جانبه مخالفت شد.
تحلیل‌گر نشنال اینترست تصریح کرد: می‌توان گفت که وضعیت تعامل آمریکا با ایران از جهاتی شبیه به وضعیت دهه ۱۹۵۰(دهه ۱۳۳۰ و دوران ملی شدن صنعت نفت ایران) و نخست‌وزیری محمد مصدق است. ری تکیه از اعضای شورای روابط خارجی(CFR. ORG) معتقد است که امپراتوری بریتانیا اصلاً مایل نبود به دولت وقت ایران که در صدد بازپس‌گیری مناطق نفتی خود بود، امتیاز بدهد و قصد داشت که آن نخست‌وزیر گستاخ را از قدرت به زیر بکشد. ملی‌گرایی مصدق در نظر «وایت‌هال» فقط به معنای چشم‌پوشی بریتانیا از منافع خاص خود در ایران نبود بلکه می‌توانست تمامی دارایی‌های این امپراتوری را در سراسر جهان تهدید کند.
مصدق باید می‌رفت و دیپلماسی فقط نیرنگی بود که در خدمت تحقق این هدف به کار گرفته شد. از این دیدگاه، لندن هرگز در پی سازگاری با تهران نبود بلکه فقط از تشریفات دیپلماسی استفاده می‌کرد تا یک ائتلاف عمومی را علیه مصدق که سخت تحت فشار بود، شکل دهد.
یوسف بات در ادامه افزود: «اکنون به نظر می‌رسد، واشنگتن نیز مانند لندن در اوایل دهه ۱۹۵۰ رفتار کند اما این کار می‌تواند به فروپاشی ان‌پی‌تی منجر شود.»