اسلام آمریکایی به پایان خود نزدیک می شود

سرویس سیاسی امید- یکی از ویژگی های برجسته ی امام خمینی - بنیان گذار کبیر انقلاب اسلامی – تولید ادبیات سیاسی جدیدی بود که در ذات خود سلطه را به چالش می کشید. ایشان در مقام بزرگ یک نهضت و پس از آن، در جایگاه رهبر یک نهاد، از همان اوایل مبارزه، ضرورت ساخت واژه هایی که مقدمه ی ایجاد یک تمدن بزرگ اسلامی شود را احساس کرد. در واقع جنگ اصلی او با رژیم پهلوی نبود، چه این که براندازی آن حکومت دست نشانده برای او هدفی میانی تعریف می شد. هدف اصلی ایشان، مبارزه با طاغوت در همه ی ابعاد فردی، اجتماعی، داخلی و خارجی آن بود و استقرار نظام اسلامی در طول و عرض جغرافیایی و سیاسی ایران، گامی مهم اما میانی بود.

یکی از واژه هایی که توسط امام خمینی ابداع شد، " اسلام آمریکایی " در برابر " اسلام ناب محمدی " بود. اسلام آمریکایی، قرائتی از اسلام بود که حتی شاید با وجود مخالفت ظاهری با آمریکا، اما در عمل در جبهه ی استکبار عمل می کرد. اسلامی که جنگ ماهیتی – و نه تاکتیکی – با امپریالیسم جهانی ندارد، اسلامی که درد مستضعفین و پابرهنگان ندارد، اسلامی که حامی مظلوم نیست و گاهی آن قدر وقیح می شود که با سران استکبار دنیا، بر سر یک میز می نشیند و شراب رفاقت می نوشد.
توصیفی که امام از اسلام آمریکایی داشت، آن قدر شفاف بود که نیازی به ذکر مصادیق نداشت. همگان، مصادیق را خودشان پیدا کردند و سال هاست که ارتجاع منطقه را مصداق اصلی اسلام آمریکایی می شناسند.

شاید با نگاهی گذرا به تحولات منطقه و جهان بتوان گفت که اسلام آمریکایی و اسلام ناب محمدی هیچ گاه تاکنون به این سطح از رویارویی نرسیده بودند. البته جمهموری اسلامی بارها اعلام کرده که کشورهای منطقه و گروه های اجیر آن ها را دشمن اصلی تلقی نمی کند، اما این، آن ها هستند که در ۳۵ سالی که نسخه ی درستی از اسلام ارائه شده، بازار سکه ی تقلبی خود را روز به روز بی رونق تر می یابند و برای اعاده ی حیثیت ناداشته هم که شده به چهره ی جمهوری اسلامی ایران و متحدانش چنگ می کشند.

وضعیت امروز برخی از این رژیم ها و در راس آن آل سعود، بی شباهت به وضعیت عثمانی پیش از جنگ جهانی اول نیست. زمانی که حاکمان در اثر بی کفایتی، زمام امور را از دست دادند و برای جبران آن به جای حل مشکل و پذیرفتن مسئولیت اقدامات خود، ترجیح دادند روز به روز بیشتر اصل مسئله را فراموش کنند و به خوش گذرانی بپردازند.
نگارنده بر اساس دلایل و شواهد متعدد بر این باور است که دوره ی رژیم های مرتجع منطقه و در راس آن ها آل سعود رو به پایان است و حتی شاید در آینده ای نزدیک شاهد تحولات بزرگ باشیم. بخوانید:

۱. بیداری اسلامی، شاید بزرگ ترین تاثیری که در این کشورها گذارده و پس از این هم خواهد گذارد، آن است که عموم مردم و به ویژه مستضعفین مطلع شوند که آن چه در کشورشان اتفاق می افتد، فرسنگ ها با اسلام فاصله دارد. در واقع طبقه ی حاکم نسخه ای از شیطان صفتی غربی و نفسانیت جاهلی خود را پوستینی از اسلام پوشانده است. هیچ چیز برای آنان که ابزار استمرار قدرتشان جهل است، خطرناک تر از بیداری و آگاهی نیست.

۲. هنوز هم در عربستان و خیلی از این رژیم ها، هر کس رابطه ی بهتری با آمریکا داشته باشد، از شانس بالاتری برای تصدی مسئولیت های امنیتی برخوردار است. به یاد آورید که ملک عبدالله – پادشاه عربستان – شخصا مخالف انتصاب بندر بن سلطان به ریاست استخبارات – سازمان اطلاعات و امنیت سعودی – بود، اما وی به دلیل سال ها سفارت در ایالت متحده، رابطه ی خوبی با لابی ها و سازمان های اطلاعاتی آمریکا داشت و سرانجام این مسئولیت بر خلاف نظر شخص اول آن کشور به او سپرده شد. حتی خبرها حکایت از آن دارد که تعویض او هم به دستور همان مسئولین آمریکایی انجام شد. این روند یعنی تنظیم تمام سیاست های کلی اطلاعاتی، انتصاب مسئولین امنیتی و حتی گاهی جزییات اجرایی کارها با آمریکا و انگلیس، نه تنها رو به کاهش نیست، بلکه روز به روز افزایش می یابد. غربی ها و به ویژه آمریکا نشان داده اند که به شدت غیر قابل اعتمادند و تسلط آن ها بر اطلاعات و امنیت به عنوان قلب سیستم و کانون حفظ قدرت، خطری بسیار بزرگ برای حکومت های دست نشانده ی عربستان، قطر، امارات، اردن و دیگر کشورهای مرتجع منطقه می باشد.

آمریکایی ها با توجه به اشرافی که از این طریق بر آن کشور ها می یابند، آن کشور را بخشی از پازل جهانی خود می بینند که هر لحظه در جای خود متناسب(fit) نشود، آن مهره را تغییر می دهند و مهره ی مطلوب خود را قرار می دهند.
این خطری بود که اردوغان در ترکیه سریعا متوجه آن شد و دانست که حتی اگر در تمام شئون سیاسی و اقتصادی، غربی شود، دستگاه اطلاعاتی باید از آن خودش باشد. فلذا سال گذشته تغییرات زیادی در سران نظامی و اطلاعاتی ترکیه صورت داد.

۳. غیر از وجه مسلمانی، مردم کشورهای مرتجع منطقه روز به روز بیشتر از بی کفایتی حاکمان خود مطلع می شوند. در یک نظرسنجی معتبر که چند سال پیش برگزار شد، سه چهره ی محبوب در میان اعراب سید حسن نصرالله، رییس جمهور وقت ایران و خال مشعل – رییس دفتر سیاسی حماس – بودند. این پدیده از آن رو اتفاق می افتد که مردم آن کشورها، روز به روز بیشتر شاهد کرنش و تعظیم حاکمانشان در برابر آمریکا و اسراییل اند، اما در مقابل چهره ها، گروه ها و کشورهایی را می بینند که هیمنه ی پوشالی آمریکا و اسراییل را به هیچ می انگارند و اتفاقا اکثر این ها از دسته ی اسلام شیعی و یا متحدانشان می باشند. شاید آن روز که اسراییل در ۶ روز، سه کشور عربی را تقریبا از پای درآورد، هیچ عربی فکر نمی کرد که همین اسراییل با سلاح های بیشتر و پشتیبانی بین المللی قوی تر، ۳۳ روز در مرزهای لبنان برابر حزب الله بجنگد و نهایتا زانو بزند. سقوط مبارک، قذافی و بن علی و در مقابل مقاومت و دوام بشار اسد، آن قدر بزرگ است که هر چقدر هم شبکه ی رسانه ای غرب دروغ ببافد، قابل پوشاندن نیست. مجموعه ی این وقایع برای مردمان عرب پیام روشنی دارد: «آن ها حاکمانی با عرضه تر می خواهند.»

۴. «فرد در حال غرق شدن به هر چیزی چنگ می زند تا از غرق شدن خود جلوگیری کند.» این گزاره، توصیف کاملی از وضعیت وخیم ارتجاع منطقه است. ایجاد و تسلیح گروه های تکفیری که خودشان گاهی در تعارض جدی با هم هستند، این موضوع را به ذهن متبادر می کند که حامیان آن درک روشنی از وضعیت منطقه نداشته و بدون برنامه ریزی دقیق، به اصطلاح مانور می کنند تا زمان بخرند و در آینده با توجه به وضع آینده تصمیم بگیرند.
حمایت آمریکا از ارتش آزاد، النصره و داعش حتما برایش منافعی دارد، اما ایجاد ناامنی در منطقه توسط خود کشورهای منطقه اساسا چه نفع بلند مدتی برای آن ها می تواند داشته باشد؟! از همین روست که بسیاری از تحلیلگران معتقدند که سران مرتجع منطقه و در راس آن آل سعود، با استمرار حمایت از داعش، چاله ی جلوی پای خود را گودتر می کند. چاله ای که شاید در آینده ای نه چندان دور، خود در آن بیفتد.

غیر از موارد گفته شده، مواردی همچون خشونت بی حد و حصر، خرافه گرایی، نبود حقوق شهروندی و عدالت اجتماعی بسیار پایین، در افول و انحطاط این رژیم ها موثر است. در این باب گفتنی های بیشتری هست که در فرصت مناسب به آن می پردازیم.