طی این شش هفت ماه گذشته، افرنگیان از نمایندگان ایرانِ چه دیده انداین چنین گستاخ شده اند؟

به گزارش گروه دانشگاهخبرگزاری فارس، سعید زیباکلام عضو هیئت علمی گروه فلسفه دانشگاه تهران و عضو سابق هیئت علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه امام صادق(ع)، کاردار اسبق جمهوری اسلامی در فیلیپین، رئیس اسبق اداره سازمان های بین المللی وزارت خارجه و نماینده جمهوری اسلامی در بیست و هشتمین اجلاس آژانس بین المللی انرژی اتمی در آستانه نهایی شدن کلیات مذاکرات مربوط به گام نهایی توافقنامه ژنو در گزارشی خطاب به ملت ایران ابعادی از مسئله غنی سازی در توافقنامه ژنو را گشود که متن کامل آن به شرح ذیل است:

" وزیر خارجه ایران بلافاصله پس از انعقاد توافقنامة ژنو با شور و شعفی آشکار در میان خبرنگاران اظهار داشت که حق غنی سازی هسته ای ایران به رسمیت شناخته شد.

در ساعات اولیه همان روز، وزیر خارجه آمریکا در نشستی خبری و بدون اینکه سؤالی از وی شده باشد توضیح می دهد: " این گام اول همین توافقنامه نمی گوید که ایران حقی برای غنی سازی دارد. صرف نظر از اینکه چه اظهارات تفسیری شود، حق غنی سازی در این سند وجود ندارد. هیچ حقی برای غنی سازی در هیچ یک از چهارگوشة معاهدة عدم گسترش وجود ندارد. و این سند هم، چنین حقی را قائل نمی شود. "(۲۴ نوامبر ۲۰۱۳: ص ۵).

وزیر خارجه آمریکا، جان کری، در همان روز و در مصاحبه ای تلویزیونی با برنامة رو در روی ملت شبکه سی بی اِس آمریکا در پاسخ به سؤال مارگرت برنن که " وزیر امور خارجه ایران پشت آن تریبون ایستاد و گفت این توافقنامه تهدید زور، زور نظامی، را از روی میز برمی دارد، آیا چنین است؟ "، گفت: " نه، این سخن اصلاً دقیق نیست. اما او همچنین گفته است که آن ها حقی برای غنی سازی دارند، که آن نیز دقیق نیست. "(۲۴ نوامبر ۲۰۱۳: ص ۲).

وزیر خارجه ایران، دکتر محمدجواد ظریف، در واکنش به این اظهارات، در نشست خبری دیگری اظهار می کند که در دو جای مختلف توافقنامه، حق غنی سازی قید شده است.

یکبار در بخش دیباچه و بار دوم در بخش پایانی که دربارة اجزاء راه حل جامع است.

جرج استفانوپولوس از شبکة تلویزیونی ای بی سی در مصاحبة اختصاصی خود از جان کری می پرسد " به نظر می رسد اختلاف روشنی میان آمریکا و ایران بر سر اینکه آیا آن ها حق غنی سازی اورانیوم دارند وجود دارد. شما می گویید توافقنامه شامل شناسایی این حق نمی شود.

وزیر خارجه ایران می گوید که توافقنامه در دو جای جداگانه این حق را شامل می شود. " خبرنگار ای بی سی سپس شفاف و روشن سؤال می کند: " موضع آمریکا چیست؟ آیا آمریکا این حق را برای ایران می شناسد و احترام می گذارد؟ آری یا نه؟ "(۲۴ نوامبر ۲۰۱۳: ص ۳-۲). و جان کری، همچون خبرنگار، با قاطعیت و شفافیتی بسیار تحسین برانگیز، می گوید " نه. هیچ حقی برای غنی سازی وجود ندارد. ما حقی برای غنی سازی را به رسمیت نمی شناسیم. در معاهدة عدم گسترش(NPT) واضح است. بسیار بسیار واضح است که هیچ حقی برای غنی سازی وجود ندارد. "(همان: ص ۳).

سپس توضیحاتی دربارة آنچه در توافقنامه آمده می دهد، توضیحاتی که در بخش دوم همین هشدار به تحلیل آن خواهیم پرداخت.

وی پاسخ خود را با این جمله تمام می کند: " هیچ حقی وجود ندارد، و هیچ حقی هم در این توافقنامه اعطا نشده است. "(همانجا).

دکتر ظریف، وزیر خارجة ایران، که به احتمال قوی متوجه اشتباه خود شده که حق غنی سازی در هیچ جای توافقنامه ذکر نشده، این بار متوسل به معاهدة عدم گسترش می شود و ادعا می کند که حق غنی سازی همة کشورها در معاهده به رسمیت شناخته شده و مهم نیست که کشورهای دیگر بپذیرند یا نپذیرند.

جان کری در همین زمینه در جلسة استماع کمیتة روابط خارجی مجلس نمایندگان آمریکا، متذکر می شود که " من پیش از این هم گفته ام که در معاهدة عدم گسترش هیچ اشاره ای به حق غنی سازی نشده است. البته این حق رد هم نشده است. در واقع، معاهدة عدم گسترش در مورد آن سکوت کرده است(۱۰ دسامبر ۲۰۱۳: ص ۳).

اینک با توجه به مناقشات فوق بر سر موضوعی بسیار بسیار مبنایی و استراتژیک میان ایران و آمریکا چه می توان گفت؟ و چگونه باید قضاوت کنیم؟ یک راه این است که به سخنان دکتر ظریف اعتماد کرده آن ها را حجت قراردهیم و سخنان دیگران را با توجه به آن مورد قضاوت قرار دهیم.

راه دیگر این است که به سخنان جان کری اعتماد کرده آن ها را مبنا قرار دهیم و سخنان مقامات ایرانی را با توجه به آن مورد قضاوت قرار دهیم.

راه سوم این است که توافقنامة ژنو را مبنای داوری خود قراردهیم و چنانچه نیازی به رجوع به معاهدة عدم گسترش بود به آن نیز توجه کنیم.

چنانچه متن اصلی منتشره توافقنامة ژنو را مورد بررسی قراردهیم نخستین نکته ای که با آن مواجه می شویم این است که هیچ ذکری از حق غنی سازی در هیچ یک از چهار بخش توافقنامة ژنو نشده است، نه در بخش دیباچه، نه در بخش اقدامات داوطلبانة ایران، نه در بخش اقدامات داوطلبانة ۱ + ۵، و نه در بخش چهارم یعنی اجزاء گام نهایی راه حل جامع. متأسفانه ناگزیریم اذعان کنیم که سخن دکتر ظریف در این مورد خلاف واقع، و سخن جان کری مطابق واقع است.

اما امکان دارد گفته شود ولی بالاخره قول سوم دکتر ظریف که حق غنی سازی در معاهدة عدم گسترش به رسمیت پذیرفته شده صحت دارد و هیچ اهمیتی هم ندارد که آمریکا آن را بپذیرد یا نپذیرد.

در اینجا چند نکته باید مورد توجه قرار گیرد:

نخست اینکه، اگر بنابر استناد به معاهدة عدم گسترش بود و این معاهده در این زمینة بسیار استراتژیک هم فصل الخطاب بوده و هم حکم و داوری اش مورد قبول طرفین بوده، دیگر چه نیازی به این همه رفت وآمد، و این همه مذاکرات پیچیده و فوق تخصصی، آن هم محرمانه؟

دوم اینکه، آیا طرف مقابل می پذیرد که حق غنی سازی به نحوی از این معاهده قابل اخذ و استنتاج است؟

سومین نکته دربارة این سخنِ دکتر ظریف است که هیچ اهمیتی ندارد که آمریکا آن را بپذیرد یا نپذیرد. این موضع خارق العاده و حیرت انگیزی است زیرا مگر طرف مناقشه و منازعة ما ملائکه و اجنّه هستند و یا دولت های ساحل عاج و ولتای علیا؟ از قضا مهم ترین دولت در این ماجرا، دولت آمریکاست زیرا اولین و اصلی ترین دولتی که با تمام قوا در مقابل برنامة هسته ای ایران، با فاصله ای بسیار جلوتر از دیگران، به میدان آمده آمریکاست. و در نتیجه، نظر و موضع آن، اهمیت تعیین کننده دارد.

آمریکاست که با تمام قوا در عرصة تحریم بیش ترین و بزرگ ترین تلاش ها را اعمال کرده است.

برای یک لحظه هم نمی توان باور کرد وزیر خارجه ایران کمترین شک و شبهه ای در این زمینه داشته باشد و جایگاه دولت آمریکا را در این ماجرا به درستی ندیده و نفهمیده باشد.

اگر این فهم و تلقی از نقش آمریکا را بتوان به وزیر خارجة ایران نسبت داد آنگاه موضع وی که هیچ اهمیتی ندارد که آمریکا آن را بپذیرد یا نپذیرد را باید چگونه فهم و ارزیابی کرد؟

خیلی ساده، وزیر خارجه ایران با این کار فقط صورت مسئله را نه پاک، بلکه با مهارت و تردستی خیره کننده ای خط خطی می کند تا مسئله درست و شفاف دیده و فهمیده نشود. فهمیده نشود که توافقنامة ژنو چگونه حقوق هسته ای ایران را نه اثبات که بر باد داده است.

چهارم اینکه، این چگونه مذاکراتی بوده و توافقنامه ژنو چگونه توافقنامه ای است که هنوز مرکّب آن خشک نشده یکی از مبنایی و راهبردی ترین موضوعاتش در همان ساعات اولیه مورد مناقشة بنیانی قرار می گیرد؟ مگر ما انسانها در مواقع و مواضع مختلف با هم مذاکره نمی کنیم تا به توافقی دست یازیم و اختلاف و مناقشه از میان برداشته شود؟

اجازه بدهید همین جا شما را به نحو تکان دهنده ای شگفت زده کرده بگویم: حتی اگر به عوض دعوی خلاف واقع دکتر ظریف، در دیباچه و بخش چهارم توافقنامه ژنو نه دوبار که چهار بار حق غنی سازی ذکر و قید شده بود باز هم آمریکا و متحدان اروپایی اش بندهای دیگر را چنان با تدبیر و ظرافت طراحی و تدوین کرده اند که آن حق و حقوق هیچ اهمیتی پیدا نمی کرد!! اما چرا؟

زیرا در دیباچه آمده است که " این راه حل جامع شامل یک برنامة متقابلاً تعریف شدة غنی سازی خواهد بود با محدویت های عملی و اقدامات شفاف ساز تا ماهیت صلح آمیز آن برنامه را تضمین کند. " این سخن در بخش چهارم توافقنامه، اجزاء گام نهایی راه حل جامع، ذیل یک محورِ قدری بسط یافته که نظر به محوریت آن، تماماً آن را نقل می کنیم: " گام نهایی راه حل جامع شامل برنامة غنی سازی متقابلاً تعریف شده ای است با شاخص هایی متقابلاً توافق شده، که با نیازهای عملی سازگار باشد، برنامه ای با حدود توافق شده بر سر دامنه و سطح فعالیت های غنی سازی، ظرفیت و مکان انجام غنی سازی، و ذخیره سازی اورانیوم غنی شده، برای دوره ای که باید مورد توافق قرارگیرد. " این محور که تقویم کنندة یکی از مهم ترین ارکان گام نهایی است چه می گوید؟

خیلی ساده می گوید:

۱. برنامة غنی سازی ایران باید با ما آمریکا اروپائیان مورد مذاکره و متقابلاً تعریف شود.

۲. شاخص ها و ویژگی های برنامة غنی سازی ایران باید با ما آمریکا اروپائیان مذاکره شده و سپس متقابلاً مورد توافق قرارگیرد.

۳. این شاخص ها و ویژگی ها باید با نیازهای عملی ایران سازگار باشد، نیازهای عملی ای که به تبع باید با ما آمریکا اروپائیان مورد مذاکره و موافقت قرارگیرد.

۴. برنامة غنی سازی که دامنه و سطح و ظرفیت فعالیت های غنی سازی آن باید با ما آمریکا اروپائیان مورد مذاکره و موافقت قرار گیرد.

۵. نیز، اینکه فعالیت های غنی سازی کجا انجام شود و اورانیوم غنی شده کجا ذخیره سازی شود باید با ما آمریکا اروپائیان مذاکره و موافقت شود.

۶. بازه زمانی این فعالیت ها باید مورد مذاکره و موافقت قرارگیرد.

آیا اینک روشن نیست که چرا حتی اگر شصت بار هم قید حق غنی سازی در توافقنامة ژنو آمده بود مطلقاً هیچ ارزش و اهمیتی نمی داشت؟

آیا اینک غل و زنجیرهای اسارت و ذلت بر سر و دوش و گردن برنامه هسته ای ایران دیده نمی شود؟

آیا دیده نمی شود که استقلال و حاکمیت ملی، به منزلة یکی از سه رکن بنیادین انقلاب اسلامی، در حال پوسیدگی و فروپاشی است؟

ملت عزتمند، غیور، و مقاوم ایران! اینک این شما و این هم برنامة هسته ای کشورمان! این روزها که عموم ما سرگرم گذراندن تعطیلات سال نو هستیم مذاکرات گام نهایی به سرعت و البته همچون گام اول به صورت کاملاً محرمانه در حال انجام است.

به نظر می رسد همان رویه هایی که منجر به توافقنامة ژنو شد این بار بسیار بنیانی تر و بنیان کن تر و با سرعت حیرت انگیزی منجر به توافقنامة وین، همان گام نهایی، خواهد شد.

اگر از ماجرای توافقنامة دردناک و مصیبت بار اول عبرت نگیریم و دست به اعتراض نزنیم زودا زود شاهد فاجعه نامه ای بسیار دردناک تر و ویران گرتر خواهیم شد. با این تفاوت که این بار عرصه های بسیار دیگر سیاست خارجی و سیاست داخلی ایران تحت کنترل و قیمومیت آمریکا و متحدان اروپایی اش قرار خواهد گرفت. شاهد از غیب رسید! قطعنامة پارلمان اروپا را به دقت ببینید.

۱ می بینید کار ما بدانجا کشیده که پارلمان اروپا برای ما شرایط همکاری و تعامل تعیین می کند؟

۲ آیا می بینید که پارلمان اروپا از ما می خواهد که با گشایش دفتر اتحادیة اروپا در ایران موافقت کنیم؟

۳ آیا می بینید که مهم ترین هدف چنین دفتری را بی کمترین ترس و واهمه ای اعلام می کند: تاثیرگذاری هر چه بیشتر در سیر تحولات فرهنگی و اجتماعی سیاسی به سمت فرهنگ و تمدن غربی.

۴ آیا به راستی دیده نمی شود که افرنگ و افرنگیان علنا و با تمام قشون در پشت دروازه های فرهنگ و دین و ایمان ما اردو زده، برای یورش طبّالی و پایکوبی می کنند؟ آیا وقت آن نرسیده از خود به پرسیم مگر، ظرف این شش هفت ماه گذشته، افرنگیان از نمایندگان ایرانِ سرافرازِ غیورِ مقاوم چه دیده و شنیده اندکه این چنین گستاخ و بی پروا شده اند؟

اینک آیا در آستانة روز ملی هسته ای شایسته نیست که ملت غیور ایران بر سکوت و سرگرمی بسیاری از نمایندگان مجلس شورا با مسائل و منافع شخصی شان بشورد و اعتراض کند؟

اینک آیا بایسته نیست که ملت هوشیار و مراقب ایران به شیوة غیرملیِ همراهی و حمایت رسانة ملی از سیاست خارجی موجود اعتراض کند؟

آیا ملت عزتمند ایران بهنگام نمی بیند، به حرمت شهیدان هسته ای و شهادتها و فداکاریهای در راه استقلال وطن، از ائمه جمعه و جماعات بخواهد به پوشالین و نمادین شدن برنامه هسته ای ایران، وسیاست های زمینه ساز اهانت به فرهنگ و ارزشهای الهی و تضعیف کنندة استقلال و اقتدار ملی اعتراض کنند؟

بارخدایا! تو امروز شاهد و شهید این هشدارها و این نهی از منکرات فراگیر و بنیانی باش و آن را مایة بیداری، بصیرت، و خیزش ملت ایران قرارده!

" وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّةٌ یَدْعُونَ إِلَی الْخَیْرِ وَ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ "

انتهای پیام /