انتشار روزنگار نیروگاه بوشهر برای اولین بار در تسنیم(بخش اول)

به گزارش خبرنگار سیاسیخبرگزاری تسنیم،۵۷ سال پیش ایران اولین گام را برای هسته ای شدن با انعقاد قرارداد مشارکت هسته ای تحت عنوان «اتم برای صلح» برداشت و با کشورهای دارای این تکنولوژی برای انتقال تجهیزات به ایران وارد مذاکره شد. سال ها بعد تهران از میان چندین شرکت بزرگ با شرکت آلمانی «کرافت ورک یونیون» که زیرمجموعه شرکت زیمنس بود، برای ساخت نیروگاه هسته ای در بوشهر به توافق رسید و عملیات احداثنیروگاه اتمی بوشهر آغاز شد.

این شرکت تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، عملکرد نسبتاً مطلوبی در ساخت نیروگاه داشت اما پس از انقلاب، به بهانه های مختلف از انجام تعهدات خود سر باز زد و در نهایت از تکمیل نیروگاه بوشهر خودداری ورزید.

در همین دوران به جهت عدم وجود متخصص ایرانی برای تکمیل این نیروگاه، پس از وقفه ای نسبتاً طولانی، کار به مهندسان روسی واگذار شد. این کشور نیز سال ها تکمیل این پروژه را منوط به آینده کرد و هزینه تکمیل نیروگاه را برای کشور بالا برد. در نهایت پس از سال ها انتظار و خلف وعده در اول مهرماه نیروگاه بوشهر به صورت موقت تحویل متخصصان ایرانی شد.

تأکید بر پیشرفت داخلی و دستیابی به دانش روز چند سالی است که در بیانات مقام معظم رهبری در بسیاری از دیدارها و علی الخصوص در دیدار دانشجویان و نخبگان بیش از پیش به چشم می خورد. ایشان اخیراً در دیدار جمعی از نخبگان بار دیگر بر این مسئله تصریح کردند و فرمودند: «بعضی از کشورها ممکن است تولیدات زیرزمینیِ خودشان را، نفت خودشان را، بشکه های نفت را، منتقل کنند به صاحبان ثروت و علم در دنیا، محصولات آنها را بخرند، یک ظاهرِ پیشرفتی هم ممکن است به وجود بیاید امّا این پیشرفت نیست؛ پیشرفت آن وقتی است که " درون زا " باشد، آن وقتی است که متّکی به استعداد درونی یک ملّت باشد. وزن و اعتبار کشورها و دولت ها و ملّتها هم وابسته به همین درون زایی است. اگر چنانچه از درون، یک حرکتی، جهشی، رشدی به وجود آمد، به یک کشور، به یک ملّت، وزن می دهد، اعتبار می دهد، ارزش می دهد، ابّهت می دهد؛ امّا اگر چنانچه از درون نبود، دیگران آمدند،[اعتبار به دست نمی آید].

ایشان در ادامه به نیروگاه هسته ای بوشهر اشاره می کنند و می افزایند: «خوب، در زمان رژیم طاغوت خودِ فرنگی ها و غربی ها آماده بودند که برخی از کارهای مربوط به فنّاوری هسته ای را در کشور انجام بدهند؛ قرارداد می بستند. فرض بفرمایید حالا نیروگاه بوشهر را که ما با این همه زحمت بعد از سالها به دست آوردیم، بنا بود آلمان ها بسازند[که] پولش را هم گرفتند، بالا هم کشیدند، جوابی هم ندادند بعد از انقلاب. فرض کنید یک نیروگاه هسته ای هم فلان کشور غربی بیاید اینجا، خودش بسازد، خودش اداره کند، از برقش ما استفاده کنیم. این هیچ وزانتی برای یک ملّت محسوب نمی شود؛ هیچ ارزشی به حساب نمی آید. آن وقتی اعتبار و وزانت برای یک کشور به وجود می آید که خودش توانایی از خود بُروز بدهد. این توانایی وقتی در شما پیدا شد، آن وقت می توانید در شرایط برابر، از توانایی های دیگران هم استفاده کنید، همچنان که آنها از توانایی های شما استفاده خواهند کرد».

خبرگزاری تسنیمبا توجه به تحریف و وارونه نشان دادن تاریخ توسط برخی رسانه های بیگانه، از این پس قصد دارد به تدوین روزنگارهایی در عرصه های مختلف بپردازد. در اولین گام این مسیر، به " تاریخ نگاری نیروگاه اتمی بوشهر " پرداخته شده است. این پرونده که ماحصل صدها ساعت فعالیت است، به روند تکمیل نیروگاه بوشهر می پردازد. پرونده نیروگاه اتمی بوشهر که به مرور، به روز رسانی می شود، تجربه تلخی از وابستگی در علوم هسته ای و تأکید بر لزوم " درون زا " بودن علوم در عرصه کنونی است.(۱)

بخش اول این گزارش در گذشته بر روی خروجیخبرگزاری تسنیمقرار گرفت. در ادامه بخش اول و همچنین دوم این گزارش آمده است.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
بخش اول

پیش از ۱۳۳۵

تهران تلاش دارد به فناوری هسته ای دست پیدا کند. این امر با توجه به نبود دانش فنی، باید با کشورهای غربی صورت پذیرد.

۱۳۳۵

ایالات متحده آمریکا و ایران قرارداد مشارکت هسته ای را به عنوان بخشی از طرح آمریکا تحت عنوان " اتم برای صلح " منعقد می سازند و این کشور متعهد می شود دانش هسته ای را به ایران صادر کند.

۱۳۳۷

شاه(مخلوع) دستور تأسیس مرکز تحقیقات هسته ای در دانشگاه تهران را صادر می کند.

۱۳۳۸

ایران مقدمات خرید یک مرکز تحقیقات هسته ای را برای دانشگاه تهران فراهم می کند. این راکتور که سوخت آن از آمریکا وارد می شود، با اورانیوم غنی شده ۹۳ درصد کار می کند.

اسفند ۱۳۵۲

شاه(مخلوع) اعلام می کند که ایران قصد دارد تا نیروگاه های هسته ای با مجموع توان تولید ۲۳ هزار مگاوات در حداقل ممکن زمان احداثکند، بازه زمانی برای این امر، دو دهه(۱۳۷۲) است.

۲۲ فروردین ۱۳۵۳

وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا در تلگرامی به اطلاع مقامات ایرانی می رساند که این کشور همکاری با ایران در زمینه انرژی هسته ای به عنوان آلترناتیوی برای تأمین انرژی را حوزه ای مناسب برای مشارکت تلقی کرده. وزیر خارجه این کشور پیشنهاد می کند این موضوع، نخستین دستور کمیسیون مشترک اقتصادی دو کشور باشد.

اردیبهشت ۱۳۵۳

رئیس کمیسیون انرژی اتمی آمریکا در سفر به ایران که مقدمات آن فراهم شده بود، به احتمال احداثتأسیسات غنی سازی و بازیافت در خاورمیانه اشاره می کند.

آبان ۱۳۵۳

ایران توافقنامه خرید دو دستگاه راکتور آب فشرده(. P. W. R) با توان ۱۲۰۰ مگاوات را با شرکت آلمانی «کرافت ورک یونیون» برای استفاده در نیروگاه بوشهر منعقد می کند. این شرکت متعهد می شود اورانیوم غنی شده را برای بارگذاری اولیه و سپس دوره ای ده ساله تأمین کند.

مرداد ۱۳۵۴

تیم آلمانی وابسته به شرکت کرافت ورک یونیون اقدامات اولیه برای احداثراکتورهای بوشهر را آغاز می کند.

اواسط ۱۳۵۵

کرافت ورک یونیون آلمان قرارداد احداثراکتورهای بوشهر را با ایران منعقد می کند. شرکت ایتالیایی آنسالدو نیز به عنوان تولیدکننده مولدهای بخار در قرارداد گنجانده می شود.

۱۰ تیر ۱۳۵۵

سازمان انرژی اتمی ایران موافقتنامه ای را با شرکت کرافت ورک یونیون برای احداثنیروگاه هسته ای بوشهر به ارزش ۷.۸ میلیارد مارک منعقد می سازد. از مجموع مبلغ قرارداد ۵.۸ میلیارد مارک به صورت پیش پرداخت در اختیار شرکت آلمانی قرار می گیرد.

به موجب این قرارداد شرکت آلمانی موظف به احداثدو واحد آب سبک فشرده در ۱۸ کیلومتری جنوب غربی بوشهر می شود. هر دو واحد دارای تولید ۳.۷۶۵ مگاوات هستند. سازمان انرژی اتمی ایران همچنین به توافقی دیگر با شرکت آلمانی مبنی بر تأمین ۲۰۰ هزار متر مکعب آب مقطر و سوخت مورد نیاز نیروگاه دست می یابد.

۲۰ اردیبهشت ۱۳۵۶

برخی اعتراضات به هزینه های سنگین نیروگاه هسته ای باعثتوقف قرارداد ساخت نیروگاه دارخوین می شود، ولی مانع ادامه ساخت نیروگاه بوشهر نمی شود.

۲۳ اردیبهشت ۱۳۵۶

عملیات ساخت راکتورهای هسته ای بوشهر در آلمان، ۳۰ درصد پیشرفت داشته است.

بهمن ۱۳۵۶

ایران حدود ۲۸ هزار تن اورانیوم خریداری کرده است.

روزهای ابتدایی پس از انقلاب

تقریباً یک دهم از تجهیزات نیروگاه هسته ای بوشهر(در مقیاس وزنی) از آلمان غربی به ایران منتقل می شود. پروژه اما هنوز به مرحله توقف نرسیده است.

اسفند ۱۳۵۷

کرافت ورک یونیون آلمان کارگران خود از بوشهر را فراخوانده و با بخش اعظم نیروهای ایرانی تحت اختیار خود تسویه حساب می کند.

نیمه اسفند ۱۳۵۷

اجرای قرارداد نیروگاه بوشهر به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی متوقف می شود. با وقفه ای کوتاه مدت و به دنبال سرباز زدن شرکت «آنسالدو» ایتالیا از ساخت و تحویل مولدهای بخار، شرکت «برداترمومکانیکا» جایگزین آن می شود. آغاز جنگ ایران و عراق و به دنبال آن تحریم ایران، حمل مولدها به ایران را به تأخیری طولانی مدت می اندازد. در نهایت در ۲۰ آبان ۱۳۷۲، گمرک ایتالیا مولدها را حین انتقال به ایران توقیف می کند.

هفته های ابتدایی پس از انقلاب

هفته نامه نوکلئونیکس ویک گزارش می دهد که دولت آلمان غربی از صدور مجوز انتقال تجهیزات نیروگاه هسته ای بوشهر خودداری کرده است. شرکت کرافت ورک یونیون نیز عملیات خود را در بوشهر متوقف می کند. همچنین قرارداد تحویل دو راکتور بوشهر، هریک به توان ۱۲۹۳ مگاوات نیرو، عملاً لغوشده تلقی می شود. آلمانی ها پس از فرار شاه حاضر به تعقیب عملیات نیستند.

۲۲ فروردین ۱۳۵۸

فریدون شهابی قائم مقام وزیر انرژی و سرپرست سازمان انرژی اتمی می گوید: سازمان انرژی اتمی ایران سطح فعالیت های خود را کاهش داده است. اما دو نیروگاهی که آلمان غربی برای تأسیسات هسته ای بوشهر در دست ساخت داشته اند، در حال تکمیل هستند و لذا فعالیت ها در این بخش ادامه خواهد یافت. شرکت آلمانی هم می گوید نیمی از عملیات ساخت این دو نیروگاه به پایان رسیده است.

۹ خرداد ۱۳۵۸

واشنگتن پست گزارش داده که ایران در صدد لغو احداث۴ نیروگاه اتمی است. اما دو نیروگاه هسته ای که توسط آلمانی ها در حال احداثهستند، هم اکنون ۷۷ درصد پیشرفت داشته اند. ایران تاکنون ۳ میلیارد دلار در بوشهر سرمایه گذاری کرده است.
روحی مدیر اجرایی عملیات احداثنیروگاه بوشهر گفته کشور فاقد بودجه عظیم برای ساخت چند نیروگاه است. وی هم زمان به فقدان دانش و فناوری لازم برای مدیران این نیروگاه حتی پس از تکمیل آن اشاره کرده و معتقد است: توقف عملیات در حال حاضر بهترین گزینه است.

۱۹ تیر ۱۳۵۸

به گفته علاس تاج، وزیر انرژی ایران کار و عملیات احداثنیروگاه هسته ای اهواز و بوشهر به جهت عدم پرداخت پول کارگران متوقف شده است.

۲۸ تیر ۱۳۵۸

فریدون شهابی رئیس سازمان انرژی اتمی می گوید: دولت هنوز در مورد تداوم عملیات ساختمانی بوشهر به نتیجه نرسیده است. دولت بر این باور است که باید کارشناسان ایرانی دانش لازم در عرصه هسته ای را کسب کرده کشور در این زمینه به خودکفایی برسد.

اواسط سال ۱۳۵۸

استاندار بوشهر در مصاحبه ای می گوید نیروگاه بوشهر به زودی تبدیل به یک نیروگاه معمولی برق خواهد شد.

۹ مرداد ۱۳۵۸

شرکت کرافت ورک یونیون زیرمجموعه شرکت زیمنس رسماً اعلام می کند که به قرارداد خود با تهران برای احداثو تکمیل نیروگاه بوشهر خاتمه داده است.

مرداد ۱۳۵۸

کرافت ورک یونیون رسماً به فعالیت خود در بوشهر خاتمه می دهد. گزارش ها غالباً حاکی از آن است که عملیات احداثراکتور، نخست ۸۵-۷۵ درصد پیشرفت داشته است. راکتور دوم ۷۰-۴۵ درصد تکمیل شده است. ۹۰ درصد تجهیزات و قطعات مورد نیاز به ایران منتقل شده است و ایران ۵.۵ میلیارد مارک صرف این پروژه کرده است.

اواسط مرداد ۱۳۵۸

رضا امراللهی رئیس جدید سازمان انرژی اتمی می گوید که تنها یک دهم تجهیزات نیروگاه بوشهر(در مقیاس وزنی) به ایران منتقل شده است. یک مقام دیگر ایرانی از انتقال ۲۰ هزار تن از مجموع تجهیزات به ایران سخن گفته و خبر داده که ۷ هزار تن دیگر هنوز به تهران نرسیده است.

۲۰ مرداد ۱۳۵۸

ایران خواستار غرامتی یک میلیارد دلاری از آلمان به منظور جبران خسارات ناشی از عدم تکمیل پروژه است.

۱۳۵۸

ایران و کرافت ورک یونیون مذاکره را برای حل و فصل اختلافات و نیز ضرر و زیان هایی که هر دو طرف مدعی آن هستند در ژنو از سر می گیرند.

۱۳۵۸-۱۳۵۹

کرافت ورک یونیون مهندسان خود را بار دیگر به سایت هسته ای بوشهر اعزام می کند.

۱۳۵۹-۱۳۶۲

ایران خواستار کمک هندوستان در تکمیل نیروگاه هسته ای بوشهر می شود.

۷ فروردین ۱۳۶۱

رادیو دولتی ایران بیانیه سازمان انرژی اتمی را قرائت می کند که در آن توافق میان ایران و شرکت کرافت ورک یونیون تأیید می شود. شرکت آلمانی با هزینه خود تمامی قطعات و تجهیزات مربوط به راکتورهای هسته ای را از بنادر اروپایی به تهران منتقل خواهد کرد. این شرکت همچنین می پذیرد نیمی از سوخت مورد درخواست ایران را به صورت دقیق و در یک مرحله تحویل دهد. در صورت تأیید مجلس، شرکت آلمانی همچنین عهده دار تکمیل نیروگاه بوشهر خواهد شد. تاکنون ۷۰ درصد عملیات اجرایی احداثنیروگاه به پایان رسیده است.

۲۶ خرداد ۱۳۶۱

ایران با احاله مجدد تکمیل حداقل یکی از راکتورهای نیروگاه بوشهر به شرکت آلمانی کرافت ورک یونیون موافقت می کند. ایران در توجیه تغییر سیاست خود می گوید هدفش بومی کردن این دانش است نه دستیابی به منبعی برای انرژی.

۱۴ شهریور ۱۳۶۱

در جلسه مشورتی آیت الله خامنه ای رئیس جمهور، هاشمی رئیس مجلس و موسوی نخست وزیر، قرار شد، موسوی یک واحد نیروگاه اتمی بوشهر را تعقیب کند که راه بیفتد.

۱۸ شهریور۱۳۶۱

دولت ریگان می گوید که قصد دارد محدودیت هایی را در عرصه صادرات اعمال کند. کاخ سفید از ۶۳ کشور به عنوان مقاصدی که حمل تجهیزات هسته ای به آنها تنها با دقت بیشتر و لحاظ کردن مسائل امنیتی امکان پذیر است نام می برد که ایران نیز جزو آن کشورهاست.

۹ مهر ۱۳۶۱

رادیو ایران در گزارشی اعلام می کند که هندی ها گروهی از مهندسان هسته ای و دانشمندان خود را در ماه نوامبر به ایران اعزام خواهند کرد تا پس از بررسی نیروگاه بوشهر به مطالعه راه هایی برای حل مشکلات و تکمیل پروژه بپردازند.

۱۳۶۱

ایالات متحده آمریکا در زمانی که ایران به پیگیری قضایی شرکت های طرف قراردادش می پردازد، سعی دارد با انواع ابزارهای دیپلماتیک، از لابی و مذاکره سیاسی گرفته تا ارائه امتیازات مختلف و تهدیدها به تنبیهات جدی، کشورهای دیگر را از هر نوع همکاری هسته ای با تهران منصرف کند.

اواسط سال ۶۱

نیروگاه بوشهر با حمله عراقی ها آسیب می بیند ولی بتن آن به قدری مستحکم است که تنها گنبد آن دچار آسیب شد.

اواسط سال ۶۱

اعضای کمیسیون دفاع مجلس از نیروگاه بوشهر بازدید کردند.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
بخش دوم

۱۳۶۲

کرافت ورک یونیون می گوید که پیشنهاد جدیدی برای از سرگیری عملیات احداثنیروگاه بوشهر ارائه داده و مذاکرات خود با طرف ایرانی را آغاز کرده است. ولفگانگ بریر مدیر اجرایی شرکت می گوید که عملیات انتقال تجهیزات مطابق توافق سال ۱۳۶۰ آغاز شده است. به گفته وی بخش اعظم ۳۵ هزار تن تجهیزات مربوطه تا کنون به ایران منتقل شده است و تنها ۷ هزار تن دیگر از تجهیزات باقی مانده است. وی علت تاخیر احتمالی در انتقال این تجهیزات را به پایان رسیدن زمان مجوز صادرات این قطعات و تجهیزات به تهران می داند.
این شرکت حتی در حال رایزنی و مذاکره با چند شرکت اسپانیایی و آرژانتینی است. قرار است کنسرسیومی بین المللی عملیات احداثبوشهر را پیگیری کند.

۱۳۶۲

کرافت ورک یونیون اعلام کرده که تنها در شرایطی حاضر به تکمیل نیروگاه هسته ای بوشهر است که جنگ ایران و عراق پایان یافته باشد. ایرانی ها خواستار از سرگیری عملیات احداثپروژه شده اند ولی شرکت آلمانی با بهانه قرار دادن جنگ، توافق پیشین خود با تهران را زیر پا می گذارد.

۴ فروردین ۱۳۶۲

عراق به نیروگاه هسته ای بوشهر حمله کرده و منطقه را بمباران می کند.

۲۹ اردیبهشت ۱۳۶۲

رضاامراللهی مسئول انرژی اتمی می گوید: هزینه اولین نیروگاه در بوشهر حدود دو میلیارد مارک است.

بهمن ۶۲ تا اردیبهشت ۶۳

تیمی متشکل از ۴۴ مهندس آلمانی به ایران باز می گردند تا در مورد امکان پذیر بودن تکمیل پروژه بوشهر مطالعه کنند.

فروردین ۱۳۶۳

نشربه جیمز دیفنس به نقل از مقامات آلمانی ادعایی حیرت آور را مطرح می کند: تهران ظرف دو سال ممکن است به بمب هسته ای دست یابد. گفته می شود این اطلاعات از یک گزارش محرمانه دولت آلمان در مورد اقدامات هسته ای ایران پس از انقلاب به بیرون درز کرده است.

۴ شهریور ۱۳۶۳

رضا امراللهی رئیس سازمان انرژی اتمی از هاشمی(رئیس مجلس) با توجه به اینکه آلمان ها در انجام کار نیروگاه بوشهر، مسامحه می کنند و می خواهند تا بعد از جنگ جدی نباشند، می خواهد از بالا به آلمان ها فشار بیاید.

اواسط و اواخر۱۳۶۳

ایران بار دیگر از آلمان می خواهد که نیروگاه هسته ای بوشهر را تکمیل کند.

آبان ۱۳۶۳

از شرکت سوئدی " سوئدپاور " خواسته می شود تا پیشنهاد کرافت ورک یونیون آلمان را برای تکمیل بوشهر مورد ارزیابی قرار دهد. شرکت سوئدی اما از بررسی این موضوع سرباز می زند.

۱۳ آذر ۱۳۶۳

انتشار گزارش های متعدد نشان می دهد که وزارت صنایع سوئد با اعمال فشار بر شرکت سوئدپاور مانع از همکاری این شرکت با تهران شده است.
سخنگوی شرکت کرافت ورک یونیون در واکنش به خبر دستیبابی ایران به تسلیحات هسته ای می گوید که ایران به هیچ وجه از چنین توانی برخوردار نیست و نمی تواند در این مسیر حرکت کند.

۳۰ آبان ۱۳۶۳

رضا امراللهی مسئول سازمان انرژی اتمی می گوید: آلمان حاضر نیست در زمان جنگ، کار نیروگاه اتمی بوشهر را به طور جدی شروع کند و حتی ممکن است بعد ازجنگ هم، همکاری لازم را نکند زیرا تحت فشار آمریکا است.

۵۸-۶۸

برآورد می شود حدود ۱۵ تا ۱۷ هزار دانشجوی ایرانی برای آموزش در حوزه های دانش هسته ای به خارج کشور اعزام شده اند. برخی از این افراد پس از بازگشت به دانشگاه شریف بازگشته و مشغول فعالیت می شوند.

۱۳۶۳

ایران تصمیم می گیرد که برنامه های هسته ای خود را با ابعادی به مراتب کوچکتر از قبل از سر بگیرد.

۲۳ بهمن ۶۳

عراق بار دیگر به رآکتور بوشهر حمله می کند.

اسفند ۱۳۶۳

ایران معادن اورانیومی با خلوص بالا را در ساغند یزد کشف می کند. گفته می شود حدود ۵۰۰۰ تن اورانیوم در این معدن نهفته است.

۱۳ اسفند ۱۳۶۳

عراق بار دیگر به نیروگاه هسته ای بوشهر حمله می کند.

۱۴ اسفند ۱۳۶۳

عراق در فاصله یک روز بار دیگر نیروگاه بوشهر را هدف حملات حود قرار می دهد. به نظر می رسد بین این حملات و ممانعت های آمریکا برای عدم تکمیل این نیروگاه ارتباطی باشد.

۱۳۶۴

تیم مذاکره کننده ایرانی به آرژانتین می رود. هدف از مذاکرات، بررسی احتمال مشارکت آرژانتین و اسپانیا در تکمیل و ساخت راکتورهای بوشهر عنوان شده است. آلمان هم اعلام کرده که حاضر به صدور مجوز برای انتقال ۱۰ درصد باقی مانده از تجهیزات نیروگاه به ایران نیست. علت این امر تداوم جنگ ایران و عراق ذکر شده است.

به ادعای منابع غربی دو شرکت آرژانتینی بدون اطلاع وزارت خارجه این کشور شرایط همکاری و مشارکت در برنامه های هسته ای ایران را به اطلاع تهران رسانده اند. وزارت خارجه آرژانتین نیز بعد از اطلاع از جزئیات این قراردادها، آنها را وتو کرده اند. مقامات آمریکایی مدعی اند که آرژانتین ۳ هزار کیلوگرم اورانیوم در اختیار ایران قرار داده است.

مهر ۱۳۶۴

دولت ایران با انتشار آگهی در کیهان هوایی از مهندسان و دانشمندان هسته ای این کشور که در خارج از مرزها زندگی می کنند، می خواهد که در کنفرانسی که در ماه مارس آینده میلادی برگزار خواهد شد، حضور یابند. دولت ایران اعلام کرده تمامی هزینه های ایاب و ذهاب و اقامت دانشمندان ایرانی را برای حضور در این کنفرانس پرداخت خواهد کرد.

۹ مهر ۱۳۶۴

تیمی از کارشناسان کرافت ورک یونیون آلمان برای بررسی امکان تکمیل عملیات احداثحداقل یک راکتور ۱۳۰۰ مگاواتی آب فشرده وارد بوشهر می شوند.

۱۰ آبان ۱۳۶۴

دولت ایران با یک شرکت خارجی ناشناخته برای احداثتاسیسات تقطیر آب(برای استفاده در یکی از راکتورها) قراردادی را امضا می کند. خبرگزاری جمهوری اسلامی در ۲۸ اوت ۱۹۸۵ در گزارشی در این باره می نویسد که این تجهیزات به ایران امکان می دهد که عملیات بازسازی و تکمیل نیروگاه بوشهر را از سر بگیرد. ایرانیان ظاهرا امیدی به بازگشت شرکت آلمانی کرافت ورک یونیون ندارند. این شرکت در دو سال گذشته بارها توافقات خود با تهران را برای از سرگیری عملیات تکمیل بوشهر زیرپا گذاشته و اکنون نیز ضرفا اعلام آمادگی کرده است تا مطالعه ای درباره امکان از سرگیری عملیات احداثپس از وقفه ای طولانی مدت انجام دهد.

آذر ۱۳۶۴

آرژانتین و ایران تفاهم نامه همکاری هسته ای امضا می کنند. آرژانتین موافقت می کند تا به ایران اورانیومی با غنای ۲۰ درصد بدهد. در سیاست های هسته ای آرژانتین هیچ محدودیتی در انتقال اورانیوم غنی شده و تجهیزات هسته ای وجود ندارد.

بهمن ۱۳۶۴

منابع غربی ادعا کردند که عبدالقدیر خان دانشمند سرشناس هسته ای پاکستان دیداری مخفیانه از بوشهر به عمل آورده است.

۶ بهمن ۱۳۶۴

هاشمی رفسنجانی در دیدار با رضا امراللهی رئیس سازمان انرژی اتمی در پاسخ به اظهارنظر وی مبنی بر اینکه آلمان حاضر است ساخت نیروگاه بوشهر را تمام کند، می گوید: اگر جدی شد، مجلس بودجه می‏ دهد.

۷ اسفند ۱۳۶۴

ایران و عراق هر دو با ارسال نامه های جداگانه، امکان حمله به تاسیسات هسته ای ایران را محتمل می دانند. ایرانی ها از این حملات ابراز نگرانی کرده و عراقی ها هشدار می دهند که این کار را انجام خواهند داد.

ادامه دارد…

انتهای پیام /