گپی با رامتین خداپناهی بازیگر " اولین انتخاب "

به گزارشامید،رامتین خداپناهی، با ایفای نقش کامبیز در مجموعه طنز «اولین انتخاب» که از شبکه پنج سینما پخش می شود، از مدتی پیش میهمان خانواده ها است. به بهانه پخش این مجموعه مفرح و نشاط آور، با ایشان که از جمله هنرمندان خلاق و مطرح است گفتگویی انجام شده که می خوانید.

رامتین خداپناهی در یک نگاه

متولد: ۱۳۵۰ گرگان
تحصیلات: فوق لیسانس بازیگری و کارگردانی از دانشگاه هنر و معماری تهران

شغل نمی تواند انسان را انتخاب کند

به نظر من شغل نمی تواند انسان را انتخاب کند. هیچ چیزی بدون انسان هویت ندارد، یا به عبارت بهتر، هر چیز، با وجود انسان معنا پیدا می کند و همیشه، ما هستیم که کشف می کنیم. بعضی چیزها در اطراف ما هستند که در واقع ما به آن ماهیت می دهیم. هنر نمایش همیشه دغدغه بشر بوده و طبیعتاً با وجود انسان نمایش معنا پیدا می کند و حالا این خوش شانسی ما است که در عصری زندگی می کنیم که همه اینها کشف شده، ماهیت پیدا کرده و ما انتخاب می کنیم، اما با دیدگاه هایی متفاوت از جمله: برای دیده شدن، پاسخگویی به دغدغه ها، امرار معاش و…

آنچه در ذهن می سازیم، همیشه عملی نیست

من به عنوان بازیگر، همیشه برای نزدیک شدن به نقش سعی می کنم تیمی از شخصیت را در ذهنم بپرورانم، با این کار، در واقع مطالعه فیلمنامه در ذهن ام بزرگ می شود، اما همیشه این طور نیست که آنچه را در ذهن می سازم، بتوانم عملی کنم. مثل این است که نوازنده ای با نوازنده های دیگر تمرین نداشته باشد، یعنی وسط یک گروه ارکستر که ۹۰ نوازنده دارد و ۱۰ روز زودتر کار را شروع کرده از راه برسد و نت را مقابل او بگذارند و بگویند بنواز. به این ترتیب، در شیوه اجرا نوعی ناهمگونی و ناهماهنگی به وجود می آید.

به خاطر دارم زمانی که فیلم سینمایی «ارتفاع پست» را با حتمی کیا کار می کردیم حدود سه هفته دورخوانی داشتیم، البته در مجموعه های تلویزیونی نمی شود این اندازه دورخوانی داشت، اما خوب بود برای اینکه بازیگران بتوانند همدیگر را پیدا کنند این کار انجام شود. برای مثال در همین مجموعه «اولین انتخاب»، ‌ من قبل از اینکه جلو دوربین بروم نمی دانستم مجید مظفری و شهره لرستانی چه روندی را برای بازی انتخاب کرده اند. من باید همه اینها را در هنگام کار پیدا کنم و وقتی پیدا نکرده باشم، طبعاً کار سخت می شود. به این جهت، وقتی تهیه کننده ای مثل مسعود دایی پیدا می شود که چنین حمایتی از یک گروه اجرایی می کند حضور و وجودش غنیمت است.

سینمای ما دچار بحران است

ما هنوز سینما به معنای واقع کلمه نداریم. سینمایی که از بنیاد فارابی و… وام بگیرد و فیلم بسازد، سینما نیست، سینما یعنی صنعت یعنی تولید فیلمی مثل «تایتانیک» که همزمان در تمام سینماهای جهان اکران می شود، اما آثار سینمایی ما چی؟ سینمایی که پایه و بنیادش از نظر اقتصادی در یک سال برای تولید فیلم ۲۰ میلیارد تومان است، یا تلویزیونی که حامی و هدایت گر تولیداتش چهار پنج شبکه است و وقتی به بحران پولی می خورد، تولید ندارد. یا تولیداتش در حد بسیار نازل است، بازیگر نمی تواند تابع خیلی از استانداردهای جهان برای انتخاب بازیگر باشد. سینمای ما مثل معماری ماست و متاسفانه خیلی بهرمند از ابعاد استاندارد مدرن نیست و متاسفانه انتخاب بازیگر با مطالعه و تخصص انجام نمی شود بنابراین می بینیم کسانی برای بازیگری انتخاب می شوند که نه فقط هیچ کمکی به اثر نمی کنند، بلکه روز به روز شاهد نزول این هنر هستیم و گاهی هم که یک فیلم سینمایی در جشنواره مقام می آورد و جایزه می گیرد، این نشان دهنده رشد سینمای ما نیست. ما به طور عام در هنر و سینما و تلویزیون دچار بحران هستیم.

«اولین انتخاب»

بازیگر اگر فیلمنامه نداشته باشد، مانند این است که در جاده ای حرکت می کند، که نمی داند مقصدش کجاست، یکی از مشکلات ما در «اولین انتخاب» این بود که وقتی کار را شروع کردیم، فقط چند قسمت از متن نوشته شده بود. به خاطر تیم حرفه ای که پشت این کار بود قرارداد بازی در آن را امضا کردم. وگرنه، به عنوان بازیگر مجموعه، فقط دو قسمت از نقشم را خوانده بودم و نمی دانستم سرانجام کارآکتری که قرار است نقش او را بازی کنم، چه می شود. از آنجا که من با صباغ زاده تجربه چند فیلم سینمایی را دارم و «اولین انتخاب» اولین سریال من است که با او کار کرده ام، با اعتبار خود صباغ زاده بازی در مجموعه را پذیرفتم. البته صباغ زاده کارگردانی است که سی، چهل سال است در عرصه کارگردانی سابقه فعالیت دارد. در کارنامه هنری وی حدود ۱۲ اثر قابل دفاع به ثبت رسیده، او به کار خود مسلط است و نمی توانیم براساس یک سریال روی کارش قضاوت بکنیم. خیلی از عوامل باید دست به دست هم بدهند تا یک کار استاندارد به وجود بیاید. بعضی ها می گویند کار ضعیف است، اما من معتقدم اگر بخواهیم کار را آسیب شناسی کنیم، باید تمام اجزای آن مورد بررسی قرار بگیرد.

مجله خانواده / شماره ۴۹۶ / نیمه دوم آبان ماه ۹۲ / گفتگو: محمد تهرانی / صفحه ۴۰