آیا اقتصاد با یک ملاقات به ثبات می رسد؟!

به گزارشامیدبه نقل از افکارنیوز، یک ادای احترام، یک کف زدن تحسین آمیز و یک ملاقات کوتاه میان دو رییس جمهور ایران و امریکا در راهروهای سازمان ملل می تواند اقتصاد ایران را متاثر کند؛ اقتصادی که در ماههای اخیر و بعد از تثبیت دولت تدبیر و امید آرامش نسبی به خود دیده و به روزهای روشنتری امیدوار است. با جود اینکه تاثیر فضای سیاسی بر اقتصاد اثبات شده است اما چند درصد آرامش در فضای اقتصادی متاثر از فضای سیاسی و بهبود روابط بین الملل است؟ و آیا این ثبات، روانی است یا تاثیر پایدار بر اقتصاد ایران دارد؟

رئیس جمهور برای حضور در جلسه مجمع عمومی سازمان ملل دیروز به نیویورک سفر کرده، از مدتها پیش تکاپو برای هر چه موفقیت آمیز بودن حضور حسن روحانی در سازمان ملل ملاقاتها، مذاکرات و در نهایت چینش بازی برد _ برد در برنامه هسته ای کشورمان شروع شده و دیپلماتهای کارکشته رایزنی های خود را آغاز کرده اند؛ از سوی دیگر تبادل نامه بین اوباما و روحانی امیدواری ها را برای به دست آوردن دستاورد دیپلماتیک افزایش داده است.

از روزی که احتمال دیدار روسای جمهور امریکا و ایران زمزمه شد اقتصاد ایران به این خبر واکنش مثبت نشان داد به نحوی که سکه طلا به زیر ۹۵۰ هزر تومان سقوط کرد و نرخ دلار به کمتر از ۲۹۰۰ رسید؛ بازار سهام نیز روند رشد قیمت‌ها را تجربه کرد.

در این میان اما کارشناسان معتقدند آرامش کنونی در بازار موقتی بوده و تحت تاثیر آثار روانی و پالسهای مثبتی است که از دیپلماسی و سیاست به سمت اقتصاد فرستاده می شود و به نظر می رسد این روزها تنها جنبه «آثار روانی» بر بازار تاثیر گذاشته و موجب ایجاد تغییرات مثبت شده است به نحوی که تنها ۳۰ درصد از نوسانات نرخ ارز مربوط به فضای سیاسی کشور است.

به نظر می رسد آنچه پس از روی کار آمدن دولت در کنار مناسبات بین‌المللی، ظرفیت‌های اقتصادی و جذب سرمایه‌گذاری‌های جدید به اقتصاد ایران جان تازه داده و آثار بلند مدت خواهد داشت گامهایی است که برای رفع تحریمها برداشته می شود چرا که در چند سال اخیر که تحریمهای بین اللملی بر علیه کشورمان تشدید شده است آنچنان اقتصاد کشور را فلج کرده که بنا به گزارش بانک مرکزی تورم به ۴۱ درصد رسیده و رشد اقتصادی منفی شده است.

کارخانه ها تعطیل شده و در پی آن رشد تولید نیز منفی شد، ‌ حباب مسکن آنقدر بزرگ شد که خانه دار شدن برای خانواده های کم درآمد به رویایی مبدل شد و در عین حال تولید به خاطر افزایش ۵ برابری هزینه های ارزی و قیمت تمام شده تامین مواد اولیه تولید کاهش شدیدی پیدا کرد، و بحران اقتصادی در همه زمینه ها به خصوص در معیشت مردم سایه افکند. تحریم، صنایع هوایی و هواپیمایی ما را فلج کرد. در حوزه دارویی موجب افزایش ۷۰۰ درصدی قیمت برخی داروها شد.

تعطیلی کارخانه ها و رکود درصنعت نیز منجر به خانه نشینی بسیاری از کارگران شد در عین حال همزمان با افزایش ۱۸۰ درصدی دلار، ارزش پول ملی ۱۱۳ درصد کاهش پیدا کرد همین امرباعثشد قدرت خرید مردم پایین آمده ارز مسافرتی قطع شود و پس از آن از ۱۰۰۰ دلار به ۳۰۰ دلار کاهش پیدا کند.

تحریم های بانکی و بین بانکی هم بسیاری از شرکت های داخلی را هدف گرفت و باعثشد حتی در داخل کشور هم تنها طی یک ماه میزان معوقات بانکی ۷ هزار میلیارد تومان افزایش را نشان دهد به طوری که طی ده ماهه نخست سال ۹۱ معادل ۱۹.۵ هزار میلیارد تومان به حجم تسهیلات بانکی معوق افزوده شد و بالاخره تحریم های نفتی که اگر چه تحریمی نا پایدار بوده ولی به دلیل اینکه اقتصاد کشور با نفت تعریف شده لطمات بزرگی را به اقتصاد نفتی ایران و در پی آن به حوزه معیشتی مردم بزند.

با توجه به توصیف شرایط کشور در چند سال اخیر به نظر می رسد آنچه که بیش از هر چیز دیگر سفر رییس جمهور به نیویورک را بیش از گذشته به بخش مهمی از اخبار و تحلیلهای رسانده آورده است دستاوردهایی است که این سفر می تواند برای رفع تحریمها داشته باشد و اقتصاد کشور را نه با آثار روانی بلکه با آثار واقعی رشد دهد.