مناسب‌سازی حق مغفول مانده جامعه معلولان
یک فعال حوزه معلولین گفت: مناسب‌سازی معابر شهری و ساختمان‌های اداری در ردیف مهمترین خواسته جامعه معلولان است که مورد غفلت واقع شده، به همین علت این افراد به‌خصوص آنهایی که از ویلچر استفاده می‌کنند قادر به تردد داخل شهرها نیستند و بیشتر آنها از انجام فعالیت‌های اجتماعی محروم‌اند.
سهیل معینی در گفت‌و‌گو با «امیدنیوز» اظهار کرد: کمپین‌ها و نهاد‌های مدنی حامی حقوق معلولان در تمام سال‌های فعالیت خود به‌دنبال تسهیل زیرساخت‌ها بوده‌اند تا افراد دارای معلولیت خانه‌نشین نشوند اما این افراد به‌خصوص آنهایی که از ویلچر استفاده می‌کنند قادر به تردد داخل شهرها نیستند و بیشتر آنها از انجام فعالیت‌های اجتماعی محروم شده‌اند. جانبازان و سالمندان و برخی بیماران با شرایط خاص نیز به این دلیل برای تردد در شهرها با مشکل مواجه هستند، درحالی که مسیر دستیابی همه شهروندان به فرصت‌های برابر برای پویایی و تحرک در سطح شهر از لوازم اصلی رشد و توسعه جوامع به شمار می‌رود.
این فعال حوزه معلولین تاکید کرد: مناسب‌سازی معابر شهری و ساختمان‌های اداری در شرایطی مورد غفلت واقع شده که مطابق آمار‌ها ٣٣ درصد جمعیت تا سال ١٤٣٠ سالمند خواهند بود، لذا این موضوع که سال‌ها است از سوی فعالان مدنی پیگیری شده، تنها برای افراد معلول نیست، بلکه شامل سالمندان هم می‌شود. ما در دهه‌های ۵٠ و ٦٠ درگیر جنگ بودیم و باید پس از این ٤٠ سالی که از جنگ می‌گذرد، زیرساخت‌هایمان آماده می‌شد. حال اینکه دستکم ٧٠ هزار نفر بر اثر تصادفات جاده‌ای دچار معلولیت مادام‌العمر می‌شوند. حداقل ٣٠ یا ٤٠ هزار نوزاد با معلولیت در بدو تولد مواجهند و ١٠٠ هزار نفر بر اثر سکته و یا سایر بیماری‌ها و ٤٠ هزار نفر نیز سالانه در حوادث حین کار به معلولیت دچار می‌شوند. بنابراین دستکم سالانه ٢۵٠ هزار نفر به تعداد معلولان ما اضافه می‌شود، با‌این‌حال مناسب‌سازی جدی گرفته نشده و علیرغم پیگیری‌های ما، اغلب گزارش‌هایی که در حوزه مناسب‌سازی ارائه‌شده، با واقعیت همخوانی ندارد.
مدیرعامل انجمن باور خاطرنشان کرد: شهرداری تهران حداقل چهار سال است که تکلیف قانونی داشته تا متراژ و مکان معابر و ساختمان‌هایی را که مناسب‌سازی می‌کند، در سامانه تهران من مشخص کند اما این اقدام صورت نگرفته است. البته تعریف جامعه معلولان از مناسب‌سازی با مسئولان متفاوت است. آنچه برای ما قابل‌قبول است، ضوابط و مقررات شهرسازی و معماری ویژه افراد دارای معلولیت است، که توسط خود دولت احصا و شیوه‌نامه‌ای در این زمینه تدوین شده، اما معمولا شهرداری‌ها طبق این ضوابط عمل نمی‌کنند. این درحالی است که مطابق بخشنامه شهرداری، پروژه‌های فاقد پیوست ﺿﻮاﺑﻂ و ﻣﻘﺮرات ﺷﻬﺮﺳﺎزی و ﻣﻌﻤﺎری ﺑﺮای اﻓﺮاد دارای ﻣﻌﻠﻮﻟﻴﺖ نباید افتتاح شوند. اگر ضوابط و مقررات فصل الخطاب است، چرا باید در چنین مسائلی سهل‌انگاری کرد. همین موارد، معلولان و سالمندان را به انزوا کشانده است. حتی جامعه سالمندان ما نیز قادر به استفاده از مترو و بی‌آر تی نیستند و این گروه به همراه افراد دارای معلولیت نمی‌توانند از امکانات موجود کشور استفاده کنند. مناسب‌سازی‌هایی هم که صورت گرفته، بدون در‌نظر‌گرفتن ضوابط و مقررات شهرسازی و معماری بوده است. بر این اساس، امر مناسب‌سازی باید به یک فرهنگ عمومی تبدیل شده و نظارت مستقیم مهندسان ناظر این حساسیت را ایجاد می کند تا ضوابط مناسب‌سازی رعایت شود.