پناهیان:
کسی که اهل مقاومت نباشد ضعف دارد / شهدا واقع بینی را با آرمان گرایی جمع کردند
لازم نیست حتماً مسلمان باشید تا جنایت های سران استکبار را بفهمید. لازم نیست متدین و انقلابی باشید تا بفهمید که آمریکایی های منحوس تا به حال پای یک قرارداد هم به درستی نایستاده اند.
گروه فرهنگی مشرق- حجت الاسلام پناهیان در مراسم تدفین شهدای گمنام در دانشگاه آزاد شهرری سخنرانی کرد.
در ادامه فرازهایی از این سخنرانی را می خوانید:
شهدای ما بیشتر واقع نگر بودند یا آرمان گرا؟ / واقع بین بودن شهدا، بیش از آرمان گرایی آنها باید مدنظر قرار گیرد
• آیا شهدای ما بیشتر آرمان گرا بودند یا واقع نگر؟ ما باید به واقع بین بودن شهدا بیشتر نگاه کنیم یا به آرمان اندیشی آنها؟ شهدا به خاطر آرمان شان به شهادت رسیدند یا اینکه یک سلسله واقعیت های خیلی روشن، آنها را به معرض شهادت رساند؟
• بنده به عنوان کسی که توفیق داشتم، بسیاری از این شهدا را از نزدیک ببینم، خدمت شما عرض می کنم که دربارۀ شهدا بیشتر باید واقع بین بودن آنها را مدنظر قرار دهیم. به عنوان کسی که مراحل رشد بسیاری از رفقای خود را تا زمانی که به معرض شهادت رسیدند، دیده بودم این مطلب را عرض می کنم؛ اگرچه خودم لایق نبودم جزء آنها قرار بگیرم، اما توفیق زیارت آنها را داشتم و مراحل تکوین شخصیت شهادت طلبانۀ آنها را از نزدیک شاهد بودم و در معرض بسیاری از مشورت های آنها قرار می گرفتم. در جریان وصیت نامه های آنها قرار می گرفتم و حتی گاهی اوقات در تنظیم وصیت نامه های نورانی خودشان، با بنده مشورت می کردند.
شهادت طلبی یک مبنای کاملاً واقع بینانه دارد / شهدا با واقع نگری فهمیده بودند که: جهاد و شهادت، مرگ کسی را نزدیک نمی کند
• شهید چگونه با واقع نگری به مقام شهادت می رسد؟ خیلی ساده است؛ بچه ها(در جبهه) با یک حساب و کتاب ساده به این نتیجه می رسیدند؛ می گفتند که: خداوند فرموده است: «ای پیغمبر، به آنها بگو اگر در خانههای خود هم بودید(و برای جهاد نمی رفتید) باز آن کسانی که سرنوشت آنها در قضای الهی کشته شدن است با پای خودشان از خانه به قتلگاه خود بیرون میآمدند؛ یَقُولُونَ لَوْ کانَ لَنا مِنَ الْأَمْرِ شَیْءٌ ما قُتِلْنا هاهُنا قُلْ لَوْ کُنْتُمْ فی بُیُوتِکُمْ لَبَرَزَ الَّذینَ کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقَتْلُ إِلی مَضاجِعِهِمْ»(آل عمران / ۱۵۴) امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «با هیچ وسیله ای نمی توان از چنگال مرگ فرار کرد، اگر کشته نشوید(شهید نشوید) می میرید؛ فَإِنَّهُ لَیْسَ عَنِ الْمَوْتِ مَحِیصٌ؛ إِنَّکُمْ إِنْ لَا تُقْتَلُوا تَمُوتُوا»(ارشاد مفید / ۱/۲۳۸) و آیه قرآن هم می فرماید: «هرکجا باشید مرگ شما را در می یابد؛ أَیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ»(نساء / ۷۸)
• امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «نه کسی که از مرگ بگریزد، بر عمرش افزوده می شود و نه گریختن مانعِ فرارسیدن روز مرگش می شود؛ إنّ الفارَّ لَغَیرُ مَزِیدٍ فی عُمرِهِ، و لا مَحجوزٍ بَینَهُ و بَینَ یَومِهِ»(کافی / ۵/۴۱ - نهج البلاغه / حکمت / ۱۶۶۴) و در جای دیگر فرمودند: «با هر انسانی دو فرشته است که او را حفاظت میکنند، و چون زمان مرگش فرا رسد او را با سرنوشتش وامیگذارند، همانا مدّت حیات انسان(که توسط خداوند تعیین شده) محافظی است استوار!؛ إِنَّ مَعَ کُلِّ إِنْسَانٍ مَلَکَیْنِ یَحْفَظَانِهِ فَإِذَا جَاءَ الْقَدَرُ خَلَّیَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَهُ وَ إِنَّ الْأَجَلَ جُنَّةٌ حَصِینَة»(نهج البلاغه / حکمت۲۰۱)
• و در چنگ صفین فرمود: «همانا خداوند برای گروهی کشته شدن را رقم زده است و برای گروهی مردن[طبیعی] را و مرگ هر کس، همچنان که خداوند مقدّر فرموده، فرا می رسد. پس، خوشا به حال مجاهدان در راه او و کشتگانِ راه طاعت وی؛ إنّ اللّه َ کَتَبَ القَتلَ علی قَومٍ و المَوتَ علی آخَرِینَ، و کُلٌّ آتِیهِ مَنِیَّتَهُ کما کَتَبَ اللّه ُ لَهُ، فَطوبی للمُجاهِدِینَ فی سبیلِهِ، و المَقتولِینَ فی طاعَتِهِ»(وقعة الصفین / ۱۱۱) یعنی شهید اگر شهید نمی شد، باز هم در زمانی که مقدر بود کشته می شد(مثلا با افتادن از یک بلندی، یا با یک تصادف)، لذا شهید فقط انتخاب میکند که کشته شدنش در راه خدا باشد.
• به عبارت دیگر، جهاد و شهادت، مرگ ما را نزدیک نمی کند. پس اگر زمان رفتن شما از این دنیا نرسیده باشد، هیچ گلوله ای نمی تواند شما را بکشد. این یک مسألۀ واقعی و یک واقعیت مسلّم است که همین الان هم برای همۀ ما دارد اتفاق می افتد. لذا شهدا با واقع نگری به این نتیجه رسیده بودند که: «اگر زمان رفتن ما رسیده باشد، خُب چه بهتر که به شهادت برسیم.» و این یک تجارت پرسود است که خدا برای مجاهدان راه خودش قرار داده است. کما اینکه امیرالمؤمنین(ع) در خطبۀ متقین می فرماید: «تِجَارَةٌ مُرْبِحَةٌ یَسَّرَهَا لَهُمْ رَبُّهُم»(نهج البلاغه / خطبۀ۱۹۳) پس شهادت طلبی یک مبنا و پایگاه بسیار روشنِ واقع بینانه دارد.
یک واقیت دیگر: اگر کسی در مقابل دشمن نایستد، خدا او را ذلیل خواهد کرد
• سخنان دیگری هم که از جانب اولیاء خدا مطرح شده است، بر این واقع بینی تأکید می کند. مثلاً این واقعیت که اگر کسی در مقابل دشمن نایستد، خدا او را ذلیل خواهد کرد. پیامبر اکرم(ص) فرمود: «هر کس جهاد را وا گذارد خداوند جامه خواری بر جان او پوشاند و زندگیش را دستخوش فقر سازد و دینش را از بین ببرد؛ فَمَنْ تَرَکَ الْجِهَادَ أَلْبَسَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذُلًّا وَ فَقْراً فِی مَعِیشَتِهِ وَ مَحْقاً فِی دِینِه»(کافی / ۵/۲) لذا شهدا، در مقابل دشمن می ایستادند و ترسی هم از جان خودشان نداشتند چون می دانستند که واقع بینی اقتضا می کند جان شان را به خدا بسپارند. همان طور که امیرالمؤمنین(ع) در نبرد با دشمن توصیه می فرمود: «جمجمۀ خودت را به خدا بسپار؛ أَعِرِ اللَّهَ جُمْجُمَتَک»(نهج البلاغه / خطبۀ۱۱)
• این ها سخنان واضح پروردگار و اولیاء خداوند است. و این جوان ها هم اگر به شهادت نمی رسیدند، حتماً با عوامل دیگری از دنیا می رفتند. پس واقع بینی اقتضا می کرد که در جبهۀ نبرد حاضر شوند تا در اثر کناره گیری از جهاد و کوتاه آمدن از مقاومت، به ذلت دچار نشوند. این یک واقع بینی است، نه یک آرمان گرایی.
جدایی انداختن بین واقع بینی و آرمان گرایی، کار ساده لوحانه ای است / آرمان هایی که واقع بینانه نباشند آرمان های دروغین هستند
• البته شهدا آرمان گرایی هم داشتند اما آرمان گرایی شهدا در ضمن واقع بینی آنها بود. یعنی بخشی از مهمترین واقعیت های زندگی برای این شهدا، قابل عشق ورزیدن و «قابل آرمان شدن» بود. به بیان دیگر، شهدا این شانس را آوردند که در نهایت واقع بینی، آرمان گرایی هم برایشان قابل دسترسی باشد. وقتی کسی برای برپایی حق روی زمین جهاد می کند، وقتی کسی در مقابل دشمن مقاومت می کند و در راه خدا و برای لقاء الله جهاد می کند ضمن اینکه دارد به یک واقعیت روشن، تن می دهد و مطابق واقع بینی عمل می کند، می تواند به این واقعیت ها عشق هم بورزد. لذا جدایی انداختن بین واقع بینی و آرمان گرایی، کار ساده لوحانه ای است. آرمان هایی که واقع بینانه نباشند، آرمان های کاذب و دروغین هستند.
شهدا واقع بینی را با آرمان گرایی جمع کردند
• کسی نباید بگوید: «شهدا آرمان گرا بودند، ولی ما می خواهیم واقع بین باشیم» نه! اتفاقاً شهدا خیلی هم واقع بین بودند. چقدر از وصیت نامه های شهدا هست که سرشار از واقع بینی است. مثلاً تعابیری شبیه این دارند: ما در مقابل دشمن می ایستیم و الا دشمن به خانه های ما تجاوز خواهد کرد.
• آقای سید حسن نصرالله اخیراً دربارۀ لزوم مقاومت در مقابل تکفیری ها و تروریست های سوریه یک استدلال واقع بینانه ارائه کرد و فرمود: «ما به سوریه می رویم و با تروریست ها می جنگیم، البته این نبرد برای ما گران تمام خواهد شد اما تاوان آن کمتر از این است که در خانه در انتظار دشمن بمانیم تا بیایند و ما را مانند چهارپا سر ببرند.» این یک سخن واقع بینانه است نه آرمان گرایانه. منتها این شانس یک انسان مؤمن است که می تواند به برخی از واقعیت های زندگی اش عشق بورزد، مثل یک دانشجویی که واقع بینی اقتضا می کند در رشتۀ علمی مطلوب خودش تحصیل کند، تا بتواند بعداً خدمت کند، ولی اتفاقاً به این رشتۀ تحصیلی خودش عشق هم می ورزد. اتفاقاً با این رشتۀ تحصیلی می تواند آرمان های بلند خودش را هم محقق کند. این جا واقع بینی با آرمان گرایی جمع شده است.
کسی که اهل مقاومت نباشد در «واقع بینی» ضعف دارد
• اگر شهدا در مقابل این پرسش قرار بگیرند که شما به دلیل واقعیت ها رفتید و به شهادت رسیدید، یا به خاطر آرمان های خودتان؟ به این پرسش نابخردانه خواهند خندید که چرا شما بین واقعیت و آرمان تفکیک قایل می شوید؟! خوشبخت کسی است که در زندگی اش به واقعیت هایی که آرمان های او هم هستند، تن بدهد و تسلیم آن ها بشود و برای تحقق آن واقعیت ها، برنامه ریزی و تلاش و جهاد کند و حتی برایش جان بدهد. لذا اگر کسی اهل مقاومت نباشد، نباید گفت او آرمان گرا نیست اما آدم عاقل واقع بینی است، اتفاقاً او که اهل آرمان گرایی نیست، در واقع بینی ضعف دارد و از عقل برخوردار نیست.
• بعضی ها که اهل دین و ایمان و انقلابی گری و مقاومت نیستند، دم از واقع بینی و عقلانیت می زنند! و این خنده دار است، چون اگر کسی اهل عقلانیت باشد، حتماً اهل مقاومت هم خواهد بود. کسی باید از عقل و عقلانیت سخن بگوید که آرمان پرست است و آن آرمانی قابل پرستش است که عین واقع بینی باشد.
واقع بینی و عقلانیت ما به ما می گوید که باید مانند شهدا در مقابل دشمن، مقاومت کنیم
• واقع بینی و عقلانیت ما به ما می گوید که باید مانند شهدا در مقابل دشمن، مقاومت کنیم. این عقلانیت ماست که به ما می گوید که باید در مقابل آمریکای جهان خوار بایستیم و نه حتی انقلاب و دیانت ما. کمکی که انقلاب و دیانت ما به ما داشته است این بوده که عقل ما را رشد داده است و اگر کسی عقل نداشته باشد، البته جان او در عذاب است و جامعه هم از او در عذاب است.
• امروز شما جنایت هایی که اروپایی ها و آمریکایی ها در قسمتی از خاک اروپا، در کشورهایی مانند اوکراین انجام می دهند را ببینید. آنها اصلاً ابایی ندارند که یک کشور را به آتش بکشند. اینکه ده ها نفر کشته بشوند، برای آنها چه اهمیتی دارد؟! برای کارتل ها و تراست های بزرگ دنیا، چه اهمیتی دارد که هزاران انسان کشته شوند؟ از نظر سیاسی و اقتصادی و نظامی، یک مناطق خاصی برایشان اهمیت دارد که سعی می کنند به هر وسیله ای در آن جاها حضور و نفوذ داشته باشند، لذا برای رسیدن به مقصود خود، حاضرند همه جا را به آتش بکشند و نابود کنند. اصلاً ملت ها برای آنها ارزشی ندارد.
ایستادگی در مقابل آمریکا اقتضای عقل است نه صرفاً اقتضای انقلابی گری و دیانت
• شما لازم نیست حتماً مسلمان باشید تا جنایت های سران استکبار را بفهمید. لازم نیست که متدین و انقلابی باشید تا بفهمید که آمریکایی های منحوس تا به حال پای یک قرارداد هم به درستی نایستاده اند. اگر انسان یک مقدار عقل داشته باشد یا کمی مطالعۀ تاریخی داشته باشد، این را می فهمد، این درک و فهم، به دین و ایمان و انقلابی گری هم ربطی ندارد.
• چرا بعضی ها این قدر غیرعاقلانه حرف می زنند که فکر می کنند این اقتضای انقلابی گری است که انسان باید مقابل آمریکایی های پست فطرت مقاومت کند؟ این عین عقلانیت است، و لازم نیست که انسان حتماً دین و ایمان داشته باشد. شهدا هم همین عقلانیت را داشتند. این عین واقع بینی است.
• شهدای ما واقع بینانه به شهادت رسیدند، منتها آنها می توانستند به این واقعیت ها، عشق هم بورزند. بیچاره کسانی که نه واقع بین هستند و نه به واقعیت های خیالی خودشان می توانند عشق بورزند، چون واقعیت هایی که آنها دنبالش هستند، قابل عشق ورزیدن نیستند، چون واقعیت های آنها خیالی است نه واقعی.
این شهدا از امروز برای همیشه در دانشگاه شما حاضر خواهند بود / قدر میهمانان خود را بدانید و از آنها مدد بگیرید
• من به دوستان دانشگاهی در این خطۀ نورانی(شهر ری) تبریک عرض می کنم که تلاش کردند و توفیق پیدا کردند که میزبان شهدا باشند و این توفیق بسیار گران قیمتی است. بنده دست همۀ دانشجویانی که قدر شهدا را می دانند و زحمت کشیدند تا این مراسم نورانی و باصفا و بی ریا برگزار شود، صمیمانه می بوسم و ان شاء الله مورد شفاعت و عنایت شهدا هم قرار خواهند گرفت.
• خدمت شما دانشگاهیان عزیز که میزبان این شهدا هستید، عرض می کنم که قدر این میهمانان خود را بدانید. تصور کنید که اگر یکی از این شهدا، امروز زنده می شد(مثل زمان ظهور که گفته شده، برخی از خوبان زنده می شوند و رجعت می کنند)، اگر یکی از شهدا زنده می شد و به دانشگاه شما می آمد، شما چگونه دورش را می گرفتید و برای مصاحفۀ با او از هم سبقت می گرفتید و برای دیدن او اشتیاق نشان می دادید؟! واقعش این است که این شهدا از امروز برای همیشه در دانشگاه شما حاضر خواهند بود و شما می توانید با سلام و علیک مختصر روزانه و حتی بدون اینکه برایشان فاتحه ای قرائت کنید، با آنها ارتباط برقرار کنید و از آنها تقاضا کنید که برای شما سورۀ فاتحه ای بخوانند تا فتحی در دل های شما رخ بدهد و غم های دل تان را زائل کند. می توانید از این شهدا مدد بگیرید که نزد خدا شما را شفاعت کنند. شهدا خیلی باوفا و جوانمرد هستند. وقتی می بینند کسی از راه دور یا نزدیکی آمده که به آنها سلامی بدهد، حتماً پاسخش را می دهند. خدا فرمود که آنها زنده اند. «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون»(آل عمران / ۱۶۹)
• شما بعد از سال ها که از شهادت این شهدا می گذرد، به بدن های شهدا این قدر احترام می گذارید و دوباره بدن ها را تشییع می کنید و به خاک می سپارید، همۀ شهدای ما و همۀ اهل عالم هزاران بار فدای غربت اباعبدالله الحسین(ع) که بدنش روی خاک و زیر آفتاب باقی ماند و وقتی زینب(س) را با طناب اسارت می کشاندند و می بردند، بدن حسین(ع) را عریان روی زمین باقی گذاشتند و رفتند…
در ادامه فرازهایی از این سخنرانی را می خوانید:
شهدای ما بیشتر واقع نگر بودند یا آرمان گرا؟ / واقع بین بودن شهدا، بیش از آرمان گرایی آنها باید مدنظر قرار گیرد
• آیا شهدای ما بیشتر آرمان گرا بودند یا واقع نگر؟ ما باید به واقع بین بودن شهدا بیشتر نگاه کنیم یا به آرمان اندیشی آنها؟ شهدا به خاطر آرمان شان به شهادت رسیدند یا اینکه یک سلسله واقعیت های خیلی روشن، آنها را به معرض شهادت رساند؟
• بنده به عنوان کسی که توفیق داشتم، بسیاری از این شهدا را از نزدیک ببینم، خدمت شما عرض می کنم که دربارۀ شهدا بیشتر باید واقع بین بودن آنها را مدنظر قرار دهیم. به عنوان کسی که مراحل رشد بسیاری از رفقای خود را تا زمانی که به معرض شهادت رسیدند، دیده بودم این مطلب را عرض می کنم؛ اگرچه خودم لایق نبودم جزء آنها قرار بگیرم، اما توفیق زیارت آنها را داشتم و مراحل تکوین شخصیت شهادت طلبانۀ آنها را از نزدیک شاهد بودم و در معرض بسیاری از مشورت های آنها قرار می گرفتم. در جریان وصیت نامه های آنها قرار می گرفتم و حتی گاهی اوقات در تنظیم وصیت نامه های نورانی خودشان، با بنده مشورت می کردند.
شهادت طلبی یک مبنای کاملاً واقع بینانه دارد / شهدا با واقع نگری فهمیده بودند که: جهاد و شهادت، مرگ کسی را نزدیک نمی کند
• شهید چگونه با واقع نگری به مقام شهادت می رسد؟ خیلی ساده است؛ بچه ها(در جبهه) با یک حساب و کتاب ساده به این نتیجه می رسیدند؛ می گفتند که: خداوند فرموده است: «ای پیغمبر، به آنها بگو اگر در خانههای خود هم بودید(و برای جهاد نمی رفتید) باز آن کسانی که سرنوشت آنها در قضای الهی کشته شدن است با پای خودشان از خانه به قتلگاه خود بیرون میآمدند؛ یَقُولُونَ لَوْ کانَ لَنا مِنَ الْأَمْرِ شَیْءٌ ما قُتِلْنا هاهُنا قُلْ لَوْ کُنْتُمْ فی بُیُوتِکُمْ لَبَرَزَ الَّذینَ کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقَتْلُ إِلی مَضاجِعِهِمْ»(آل عمران / ۱۵۴) امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «با هیچ وسیله ای نمی توان از چنگال مرگ فرار کرد، اگر کشته نشوید(شهید نشوید) می میرید؛ فَإِنَّهُ لَیْسَ عَنِ الْمَوْتِ مَحِیصٌ؛ إِنَّکُمْ إِنْ لَا تُقْتَلُوا تَمُوتُوا»(ارشاد مفید / ۱/۲۳۸) و آیه قرآن هم می فرماید: «هرکجا باشید مرگ شما را در می یابد؛ أَیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ»(نساء / ۷۸)
• امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «نه کسی که از مرگ بگریزد، بر عمرش افزوده می شود و نه گریختن مانعِ فرارسیدن روز مرگش می شود؛ إنّ الفارَّ لَغَیرُ مَزِیدٍ فی عُمرِهِ، و لا مَحجوزٍ بَینَهُ و بَینَ یَومِهِ»(کافی / ۵/۴۱ - نهج البلاغه / حکمت / ۱۶۶۴) و در جای دیگر فرمودند: «با هر انسانی دو فرشته است که او را حفاظت میکنند، و چون زمان مرگش فرا رسد او را با سرنوشتش وامیگذارند، همانا مدّت حیات انسان(که توسط خداوند تعیین شده) محافظی است استوار!؛ إِنَّ مَعَ کُلِّ إِنْسَانٍ مَلَکَیْنِ یَحْفَظَانِهِ فَإِذَا جَاءَ الْقَدَرُ خَلَّیَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَهُ وَ إِنَّ الْأَجَلَ جُنَّةٌ حَصِینَة»(نهج البلاغه / حکمت۲۰۱)
• و در چنگ صفین فرمود: «همانا خداوند برای گروهی کشته شدن را رقم زده است و برای گروهی مردن[طبیعی] را و مرگ هر کس، همچنان که خداوند مقدّر فرموده، فرا می رسد. پس، خوشا به حال مجاهدان در راه او و کشتگانِ راه طاعت وی؛ إنّ اللّه َ کَتَبَ القَتلَ علی قَومٍ و المَوتَ علی آخَرِینَ، و کُلٌّ آتِیهِ مَنِیَّتَهُ کما کَتَبَ اللّه ُ لَهُ، فَطوبی للمُجاهِدِینَ فی سبیلِهِ، و المَقتولِینَ فی طاعَتِهِ»(وقعة الصفین / ۱۱۱) یعنی شهید اگر شهید نمی شد، باز هم در زمانی که مقدر بود کشته می شد(مثلا با افتادن از یک بلندی، یا با یک تصادف)، لذا شهید فقط انتخاب میکند که کشته شدنش در راه خدا باشد.
• به عبارت دیگر، جهاد و شهادت، مرگ ما را نزدیک نمی کند. پس اگر زمان رفتن شما از این دنیا نرسیده باشد، هیچ گلوله ای نمی تواند شما را بکشد. این یک مسألۀ واقعی و یک واقعیت مسلّم است که همین الان هم برای همۀ ما دارد اتفاق می افتد. لذا شهدا با واقع نگری به این نتیجه رسیده بودند که: «اگر زمان رفتن ما رسیده باشد، خُب چه بهتر که به شهادت برسیم.» و این یک تجارت پرسود است که خدا برای مجاهدان راه خودش قرار داده است. کما اینکه امیرالمؤمنین(ع) در خطبۀ متقین می فرماید: «تِجَارَةٌ مُرْبِحَةٌ یَسَّرَهَا لَهُمْ رَبُّهُم»(نهج البلاغه / خطبۀ۱۹۳) پس شهادت طلبی یک مبنا و پایگاه بسیار روشنِ واقع بینانه دارد.
یک واقیت دیگر: اگر کسی در مقابل دشمن نایستد، خدا او را ذلیل خواهد کرد
• سخنان دیگری هم که از جانب اولیاء خدا مطرح شده است، بر این واقع بینی تأکید می کند. مثلاً این واقعیت که اگر کسی در مقابل دشمن نایستد، خدا او را ذلیل خواهد کرد. پیامبر اکرم(ص) فرمود: «هر کس جهاد را وا گذارد خداوند جامه خواری بر جان او پوشاند و زندگیش را دستخوش فقر سازد و دینش را از بین ببرد؛ فَمَنْ تَرَکَ الْجِهَادَ أَلْبَسَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذُلًّا وَ فَقْراً فِی مَعِیشَتِهِ وَ مَحْقاً فِی دِینِه»(کافی / ۵/۲) لذا شهدا، در مقابل دشمن می ایستادند و ترسی هم از جان خودشان نداشتند چون می دانستند که واقع بینی اقتضا می کند جان شان را به خدا بسپارند. همان طور که امیرالمؤمنین(ع) در نبرد با دشمن توصیه می فرمود: «جمجمۀ خودت را به خدا بسپار؛ أَعِرِ اللَّهَ جُمْجُمَتَک»(نهج البلاغه / خطبۀ۱۱)
• این ها سخنان واضح پروردگار و اولیاء خداوند است. و این جوان ها هم اگر به شهادت نمی رسیدند، حتماً با عوامل دیگری از دنیا می رفتند. پس واقع بینی اقتضا می کرد که در جبهۀ نبرد حاضر شوند تا در اثر کناره گیری از جهاد و کوتاه آمدن از مقاومت، به ذلت دچار نشوند. این یک واقع بینی است، نه یک آرمان گرایی.
جدایی انداختن بین واقع بینی و آرمان گرایی، کار ساده لوحانه ای است / آرمان هایی که واقع بینانه نباشند آرمان های دروغین هستند
• البته شهدا آرمان گرایی هم داشتند اما آرمان گرایی شهدا در ضمن واقع بینی آنها بود. یعنی بخشی از مهمترین واقعیت های زندگی برای این شهدا، قابل عشق ورزیدن و «قابل آرمان شدن» بود. به بیان دیگر، شهدا این شانس را آوردند که در نهایت واقع بینی، آرمان گرایی هم برایشان قابل دسترسی باشد. وقتی کسی برای برپایی حق روی زمین جهاد می کند، وقتی کسی در مقابل دشمن مقاومت می کند و در راه خدا و برای لقاء الله جهاد می کند ضمن اینکه دارد به یک واقعیت روشن، تن می دهد و مطابق واقع بینی عمل می کند، می تواند به این واقعیت ها عشق هم بورزد. لذا جدایی انداختن بین واقع بینی و آرمان گرایی، کار ساده لوحانه ای است. آرمان هایی که واقع بینانه نباشند، آرمان های کاذب و دروغین هستند.
شهدا واقع بینی را با آرمان گرایی جمع کردند
• کسی نباید بگوید: «شهدا آرمان گرا بودند، ولی ما می خواهیم واقع بین باشیم» نه! اتفاقاً شهدا خیلی هم واقع بین بودند. چقدر از وصیت نامه های شهدا هست که سرشار از واقع بینی است. مثلاً تعابیری شبیه این دارند: ما در مقابل دشمن می ایستیم و الا دشمن به خانه های ما تجاوز خواهد کرد.
• آقای سید حسن نصرالله اخیراً دربارۀ لزوم مقاومت در مقابل تکفیری ها و تروریست های سوریه یک استدلال واقع بینانه ارائه کرد و فرمود: «ما به سوریه می رویم و با تروریست ها می جنگیم، البته این نبرد برای ما گران تمام خواهد شد اما تاوان آن کمتر از این است که در خانه در انتظار دشمن بمانیم تا بیایند و ما را مانند چهارپا سر ببرند.» این یک سخن واقع بینانه است نه آرمان گرایانه. منتها این شانس یک انسان مؤمن است که می تواند به برخی از واقعیت های زندگی اش عشق بورزد، مثل یک دانشجویی که واقع بینی اقتضا می کند در رشتۀ علمی مطلوب خودش تحصیل کند، تا بتواند بعداً خدمت کند، ولی اتفاقاً به این رشتۀ تحصیلی خودش عشق هم می ورزد. اتفاقاً با این رشتۀ تحصیلی می تواند آرمان های بلند خودش را هم محقق کند. این جا واقع بینی با آرمان گرایی جمع شده است.
کسی که اهل مقاومت نباشد در «واقع بینی» ضعف دارد
• اگر شهدا در مقابل این پرسش قرار بگیرند که شما به دلیل واقعیت ها رفتید و به شهادت رسیدید، یا به خاطر آرمان های خودتان؟ به این پرسش نابخردانه خواهند خندید که چرا شما بین واقعیت و آرمان تفکیک قایل می شوید؟! خوشبخت کسی است که در زندگی اش به واقعیت هایی که آرمان های او هم هستند، تن بدهد و تسلیم آن ها بشود و برای تحقق آن واقعیت ها، برنامه ریزی و تلاش و جهاد کند و حتی برایش جان بدهد. لذا اگر کسی اهل مقاومت نباشد، نباید گفت او آرمان گرا نیست اما آدم عاقل واقع بینی است، اتفاقاً او که اهل آرمان گرایی نیست، در واقع بینی ضعف دارد و از عقل برخوردار نیست.
• بعضی ها که اهل دین و ایمان و انقلابی گری و مقاومت نیستند، دم از واقع بینی و عقلانیت می زنند! و این خنده دار است، چون اگر کسی اهل عقلانیت باشد، حتماً اهل مقاومت هم خواهد بود. کسی باید از عقل و عقلانیت سخن بگوید که آرمان پرست است و آن آرمانی قابل پرستش است که عین واقع بینی باشد.
واقع بینی و عقلانیت ما به ما می گوید که باید مانند شهدا در مقابل دشمن، مقاومت کنیم
• واقع بینی و عقلانیت ما به ما می گوید که باید مانند شهدا در مقابل دشمن، مقاومت کنیم. این عقلانیت ماست که به ما می گوید که باید در مقابل آمریکای جهان خوار بایستیم و نه حتی انقلاب و دیانت ما. کمکی که انقلاب و دیانت ما به ما داشته است این بوده که عقل ما را رشد داده است و اگر کسی عقل نداشته باشد، البته جان او در عذاب است و جامعه هم از او در عذاب است.
• امروز شما جنایت هایی که اروپایی ها و آمریکایی ها در قسمتی از خاک اروپا، در کشورهایی مانند اوکراین انجام می دهند را ببینید. آنها اصلاً ابایی ندارند که یک کشور را به آتش بکشند. اینکه ده ها نفر کشته بشوند، برای آنها چه اهمیتی دارد؟! برای کارتل ها و تراست های بزرگ دنیا، چه اهمیتی دارد که هزاران انسان کشته شوند؟ از نظر سیاسی و اقتصادی و نظامی، یک مناطق خاصی برایشان اهمیت دارد که سعی می کنند به هر وسیله ای در آن جاها حضور و نفوذ داشته باشند، لذا برای رسیدن به مقصود خود، حاضرند همه جا را به آتش بکشند و نابود کنند. اصلاً ملت ها برای آنها ارزشی ندارد.
ایستادگی در مقابل آمریکا اقتضای عقل است نه صرفاً اقتضای انقلابی گری و دیانت
• شما لازم نیست حتماً مسلمان باشید تا جنایت های سران استکبار را بفهمید. لازم نیست که متدین و انقلابی باشید تا بفهمید که آمریکایی های منحوس تا به حال پای یک قرارداد هم به درستی نایستاده اند. اگر انسان یک مقدار عقل داشته باشد یا کمی مطالعۀ تاریخی داشته باشد، این را می فهمد، این درک و فهم، به دین و ایمان و انقلابی گری هم ربطی ندارد.
• چرا بعضی ها این قدر غیرعاقلانه حرف می زنند که فکر می کنند این اقتضای انقلابی گری است که انسان باید مقابل آمریکایی های پست فطرت مقاومت کند؟ این عین عقلانیت است، و لازم نیست که انسان حتماً دین و ایمان داشته باشد. شهدا هم همین عقلانیت را داشتند. این عین واقع بینی است.
• شهدای ما واقع بینانه به شهادت رسیدند، منتها آنها می توانستند به این واقعیت ها، عشق هم بورزند. بیچاره کسانی که نه واقع بین هستند و نه به واقعیت های خیالی خودشان می توانند عشق بورزند، چون واقعیت هایی که آنها دنبالش هستند، قابل عشق ورزیدن نیستند، چون واقعیت های آنها خیالی است نه واقعی.
این شهدا از امروز برای همیشه در دانشگاه شما حاضر خواهند بود / قدر میهمانان خود را بدانید و از آنها مدد بگیرید
• من به دوستان دانشگاهی در این خطۀ نورانی(شهر ری) تبریک عرض می کنم که تلاش کردند و توفیق پیدا کردند که میزبان شهدا باشند و این توفیق بسیار گران قیمتی است. بنده دست همۀ دانشجویانی که قدر شهدا را می دانند و زحمت کشیدند تا این مراسم نورانی و باصفا و بی ریا برگزار شود، صمیمانه می بوسم و ان شاء الله مورد شفاعت و عنایت شهدا هم قرار خواهند گرفت.
• خدمت شما دانشگاهیان عزیز که میزبان این شهدا هستید، عرض می کنم که قدر این میهمانان خود را بدانید. تصور کنید که اگر یکی از این شهدا، امروز زنده می شد(مثل زمان ظهور که گفته شده، برخی از خوبان زنده می شوند و رجعت می کنند)، اگر یکی از شهدا زنده می شد و به دانشگاه شما می آمد، شما چگونه دورش را می گرفتید و برای مصاحفۀ با او از هم سبقت می گرفتید و برای دیدن او اشتیاق نشان می دادید؟! واقعش این است که این شهدا از امروز برای همیشه در دانشگاه شما حاضر خواهند بود و شما می توانید با سلام و علیک مختصر روزانه و حتی بدون اینکه برایشان فاتحه ای قرائت کنید، با آنها ارتباط برقرار کنید و از آنها تقاضا کنید که برای شما سورۀ فاتحه ای بخوانند تا فتحی در دل های شما رخ بدهد و غم های دل تان را زائل کند. می توانید از این شهدا مدد بگیرید که نزد خدا شما را شفاعت کنند. شهدا خیلی باوفا و جوانمرد هستند. وقتی می بینند کسی از راه دور یا نزدیکی آمده که به آنها سلامی بدهد، حتماً پاسخش را می دهند. خدا فرمود که آنها زنده اند. «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلُوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُون»(آل عمران / ۱۶۹)
• شما بعد از سال ها که از شهادت این شهدا می گذرد، به بدن های شهدا این قدر احترام می گذارید و دوباره بدن ها را تشییع می کنید و به خاک می سپارید، همۀ شهدای ما و همۀ اهل عالم هزاران بار فدای غربت اباعبدالله الحسین(ع) که بدنش روی خاک و زیر آفتاب باقی ماند و وقتی زینب(س) را با طناب اسارت می کشاندند و می بردند، بدن حسین(ع) را عریان روی زمین باقی گذاشتند و رفتند…
ارسال نظر