تشییع پیکر لطفی از مقابل تالار وحدت
پیکر محمدرضا لطفی با حضور مسئولان و هنرمندان از مقابل تالار وحدت تشییع شد.
گروه فرهنگی مشرق- مراسم تشییع پیکر محمدرضا لطفی آهنگساز و نوازنده موسیقی ایرانی صبح امروز از مقابل تالار وحدت و با حضور جمعی از هنرمندان و مسئولان عالیرتبه کشور برگزار شد.
در این مراسم حسین فریدون نماینده ویژه رئیس جمهور، علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، علی مرادخانی معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، پیروز ارجمند رئیس دفتر موسیقی، حسین علیزاده، شهرام میرجلالی، حمید متقسم، بهزاد فراهانی، بیژن بیژنی، صدیق تعریف، هوشنگ ظریف، داود کنجه ای، محمد سریر، حمیدرضا نوربخش، علی اکبر شکارچی، ارشد طهماسبی، محمود دولت آبادی، محمد اصفهانی، حسام الدین سراج و داریوش پیرنیاکان حضور داشتند.
این مراسم با بخش قطعاتی از آلبوم سپیده اثر محمدرضا لطفی آغاز شد و کلیه حاضران در تالار وحدت قطعه " ایران ای سرای امید " را زمزمه کردند. اجرای این مراسم برعهده عباس سجادی بود.
حمیدرضا نوربخش مدیرعامل خانه موسیقی به عنوان نخستین سخنران مراسم به روی صحنه رفت و گفت: سرو بلند موسیقی ایران بر زمین افتاد و همه اهل موسیقی را در سوگ و ماتم نشاند. این سوگ را از طرف خودم و خانه موسیقی به همه مردم ایران و خانواده محترم محمدرضا لطفی تسلیت می گویم.
وی ادامه داد: حضور ۴۰ ساله لطفی در موسیقی ایران گواه بزرگی این هنرمند است. آهنگسازی و نوازندگیش چه هنگامی که در کنار شجریان بود و چه آنگاه که تک نوازی می کرد برای همیشه در خاطره عهد موسیقی می ماند.
نوربخش با اشاره به یک دوبیتی از باباطاهر دو نکته را به جوانان و استادان موسیقی گوشزد کرد؛ نکته نخست برای جوانان اینکه پیام لطفی بازگشت به اصالت ها بود. نکته دوم برای استادان اینکه بیایید قدر یکدیگر را بدانیم. امروز جامعه موسیقی بیش از هر چیز به وحدت و یکدلی نیاز دارد.
یکی دیگر از هنرمندان که برای ادای احترام به محمدرضا لطفی به روی صحنه رفت علی اکبر شکارچی بود.
شکارچی در سوگ لطفی مویه هایی از آواز منطقه لرستان را به آواز سر داد.
داریوش طلایی دوست و هم دوره محمدرضا لطفی سخنران بعدی این مراسم بود.
طلایی گفت: استاد بی همتای موسیقی ما را ترک کرد. لطفی عاشق مردمش بود. چه زمانی که سپیده را ساخت و چه زمانی که در غربت با " بازهوای وطنم آرزوست " را در فراغ ایران می خواند.
وی ادامه داد: لطفی در موسیقی اصیل ایرانی چیزی پیدا کرده بود که عمیق ترین ارتباط را با قلب و روح مردمش برقرار می کرد. از زمان نوجوانی که من لطفی را می شناختم او عشق و علاقه ای به مردم و فرهنگ ایرانی داشت که هیچ گاه کم نشد.
طلایی که خود از نوازندگان برجسته تار و سه تار است با اشاره به یکی دیگر از ویژگی های محمدرضا لطفی اظهار کرد: لطفی زمانی که لازم بود به یادگیری پرداخت و آنگاه که شایسته بود هنرش را ارائه کرد. موسیقی ما در دوره ای به کهنسالی رسیده بود که لطفی روح تازه ای در آن دمید. او هیچ گاه به دنبال سوداگری نبود. کارهای بسیاری انجام داد. هنرمندان بسیاری در کنار لطفی رشد کردند و به جامعه معرفی کردند. لطفی آهنگ های مردمی ساخت و بر دل مردم نشست.
وی تاکید کرد: همه ما رفتنی هستیم اما آنچه موجب تمایز انسان ها می شود رفتار و اخلاقشان است. این دنیا محلی است برای امتحان که خوشبختانه لطفی امتحانش را خوب پس داد. روحش شاد و یادش گرامی.
سجاد مهربانی خواننده گروه شیدا و هوشمند عبادی نوازنده نی از شاگردان محمدرضا لطفی بودند که در مراسم تشییع پیکر این هنرمند برای دقایقی به اجرای برنامه پرداختند.
محمود دولت آبادی نویسنده ایرانی و از دوستان محمدرضا لطفی یکی دیگر از افرادی بود که برای دقایقی درباره لطفی سخن گفت.
دولت آبادی سخنانش را اینگونه آغاز کرد: ما را ز قضا جز این قدر ننمایند / پیمانه عمر ماست می پیمایند
فقدان لطفی را باید به دو نوع خاص و عام تسلیت گفت. حوزه خاص خانواده او، همسرش، برادرش و فرزندانش هستند. حوزه عام که باید فقدان لطفی را به آنها تسلیت گفت شاگردان لطفی و سپس همه مردم ایران هستند که با وجود فقدان موسیقی در کشور هنوز به تمامی مسخ نشده اند.
دولت آبادی ادامه داد: انسان بدون تماس با هنر به تدریج مسخ می شود و خودش نیز متوجه این موضوع نخواهد شد.
وی ادامه داد: زندگی من با لطفی داستان ها دارد که جایش اینجا نیست. بعد از انقلاب دوستان و همراهانی که در موسیقی بودند از همه جدا شدند و هر کدام به سمتی رفتند. بازگشت حسین علیزاده به کشور بسیار هوشمندانه بود. علیزاده خیلی خوب فهمید که دم به دم با مردم ایران باید بنوازد اما لطفی قلندری در جهان را آغاز کرد.
این نویسنده که سابقه همکاری با محمدرضا لطفی را هم دارد گفت: من در قلندری لطفی در جهان دو بار او را دیدم. لطفی دیر به کشور آمد اما آمد؛ برغم برهم خوردن هنجارها و دریافتن نابهنجاری هایی که در خود او کم نبود.
دولت آبادی تاکید کرد: او سرانجام آمد با وظایف نهاییش یعنی آموزش هنرجویان را از سر گیرد. تلاش برای آموزش و فراموش کردن خود، تلاش برای آموزش دیگران و فراموش کردن خود، لطفی را به سمت نیستی برد. قلندری در لطفی نوعی آزادگی داشت.
وی در پایان صحبت هایش این رباعی خیام را خواند:
تا راه قلندری نگویی نشود / رخساره به خون و دل نشویی نشود
سودا چه پزی تا که چو دلسوختگان / آزاد به ترک خود نگویی نشود
آخرین سخنران این مراسم حسین علیزاده بود.
علیزاده گفت: سلام به محمدرضا لطفی. امروز مخاطب همه ما خود لطفی است همه آمده ایم تا با او عهد ببندیم که برای همیشه در حافظه خود او را نگه خواهیم داشت.
وی با اشاره به زمان آشناییش با لطفی گفت: در سال ۱۳۴۷ با لطفی آشنا شدم. آن زمان من سال سوم هنرستان بودم و لطفی در آن دوره عاشق نواختن کلونل وزیری بود. شیرینی و صلابت ساز لطفی را دیدم. ما همنوازی های بسیاری با هم داشتیم هیچ کدام فکرمان را از همدیگر پنهان نمی کردیم.
علیزاده با اشاره به آخرین دیداری که با لطفی داشت گفت: بار آخری که در بیمارستان با لطفی سخن گفتم از نواری حرف زد که در زمان نوجوانی از اجرای من ضبط کرده بود. لطفی می گفت این نوار یادگار آغاز دوستی ماست.
وی که از همراهان لطفی در چاووش بود گفت: انقلاب در موسیقی قبل از انقلاب ۵۷ رخ داد. ما در کنار هم و با حضور برخی دیگر از نوازندگان کارهایی را آغاز کرده بودیم که انقلابی در موسیقی محسوب می شد. خانه لطفی در خیابان امیرآباد بود. لطفی و من دست پختمان بد نبود هر روز که به خانه می رفتیم با عجله غذایی می پختیم و بلافاصله مشغول نواختن می شدیم. شب ها هم تا وقتی که می خوابیدیم سه تار می زدیم.
علیزاده ادامه داد: پس از انقلاب اسلامی در میدان آزادی و در سال ۱۳۵۷ کنسرتی را برگزار کردیم که از خیل عظیم جمعیت وحشت داشتیم. ما از سال های پیش از انقلاب سرودهای انقلابی را در زیرزمین خانه لطفی اجرا و ضبط می کردیم.
وی تاکید کرد: قبل از انقلاب موسیقی تصنعی به عنوان موسیقی اصیل ایران معرفی می شد. ما انقلابی در موسیقی را از سال ۵۵ و ۵۶ آغاز کرده بودیم. در واقع ما چاووش را در همان سال ها تشکیل دادیم.
علیزاده گفت: در سال های پس از انقلاب فراز و نشیب های عجیبی برای موسیقی پیش آمد. موسیقی عرصه پهناوری است که هر کسی با دیدگاه خود به آن می نگرد. هنر یعنی اینکه من شبیه لطفی نباشم و لطفی هم شبیه من نباشد.
این نوازنده تار و سه تار تاکید کرد: من و خیلی از دوستانی که اکنون اینجا هستند همزمان با تاسیس تالار وحدت در این سالن به اجرای برنامه پرداخته ایم. تالار وحدت خانه ماست. مسئولان می آیند و می روند. گاهی به موسیقی اهمیت می دهند و گاهی زیر پایشان موسیقی را له می کنند. مردانی سرسخت مانند لطفی می توانستند پرچم موسیقی را برافراشته نگه دارند.
وی ادامه داد: در تمام این سال ها موسیقی وضع آشفته ای داشت. متاسفانه برنامه ریزی های کلان، رادیو و تلویزیون در این امیر مقصرند. ما به عنوان شاگردان موسیقی هر آنچه از دستمان بر می آمد انجام دادیم.
علیزاده در پایان گفت: امیدوارم این احساس و یکدلی کنونی را حفظ کنیم و ادامه دهنده راه موسیقی باشیم.
در پایان این مراسم عطا امیدوار اذانی را در درآمد همایون خواند و با شعار لا اله الا الله پیکر محمدرضا لطفی از مقابل تالار وحدت برای همیشه تشییع شد.
روز یکشنبه ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۳ از ساعت ۱۴:۳۰ تا ۱۶ مراسم یادبود محمدرضا لطفی در مسجد جامع شهرک غرب برگزار می شود.
در این مراسم حسین فریدون نماینده ویژه رئیس جمهور، علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، علی مرادخانی معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، پیروز ارجمند رئیس دفتر موسیقی، حسین علیزاده، شهرام میرجلالی، حمید متقسم، بهزاد فراهانی، بیژن بیژنی، صدیق تعریف، هوشنگ ظریف، داود کنجه ای، محمد سریر، حمیدرضا نوربخش، علی اکبر شکارچی، ارشد طهماسبی، محمود دولت آبادی، محمد اصفهانی، حسام الدین سراج و داریوش پیرنیاکان حضور داشتند.
این مراسم با بخش قطعاتی از آلبوم سپیده اثر محمدرضا لطفی آغاز شد و کلیه حاضران در تالار وحدت قطعه " ایران ای سرای امید " را زمزمه کردند. اجرای این مراسم برعهده عباس سجادی بود.
حمیدرضا نوربخش مدیرعامل خانه موسیقی به عنوان نخستین سخنران مراسم به روی صحنه رفت و گفت: سرو بلند موسیقی ایران بر زمین افتاد و همه اهل موسیقی را در سوگ و ماتم نشاند. این سوگ را از طرف خودم و خانه موسیقی به همه مردم ایران و خانواده محترم محمدرضا لطفی تسلیت می گویم.
وی ادامه داد: حضور ۴۰ ساله لطفی در موسیقی ایران گواه بزرگی این هنرمند است. آهنگسازی و نوازندگیش چه هنگامی که در کنار شجریان بود و چه آنگاه که تک نوازی می کرد برای همیشه در خاطره عهد موسیقی می ماند.
نوربخش با اشاره به یک دوبیتی از باباطاهر دو نکته را به جوانان و استادان موسیقی گوشزد کرد؛ نکته نخست برای جوانان اینکه پیام لطفی بازگشت به اصالت ها بود. نکته دوم برای استادان اینکه بیایید قدر یکدیگر را بدانیم. امروز جامعه موسیقی بیش از هر چیز به وحدت و یکدلی نیاز دارد.
یکی دیگر از هنرمندان که برای ادای احترام به محمدرضا لطفی به روی صحنه رفت علی اکبر شکارچی بود.
شکارچی در سوگ لطفی مویه هایی از آواز منطقه لرستان را به آواز سر داد.
داریوش طلایی دوست و هم دوره محمدرضا لطفی سخنران بعدی این مراسم بود.
طلایی گفت: استاد بی همتای موسیقی ما را ترک کرد. لطفی عاشق مردمش بود. چه زمانی که سپیده را ساخت و چه زمانی که در غربت با " بازهوای وطنم آرزوست " را در فراغ ایران می خواند.
وی ادامه داد: لطفی در موسیقی اصیل ایرانی چیزی پیدا کرده بود که عمیق ترین ارتباط را با قلب و روح مردمش برقرار می کرد. از زمان نوجوانی که من لطفی را می شناختم او عشق و علاقه ای به مردم و فرهنگ ایرانی داشت که هیچ گاه کم نشد.
طلایی که خود از نوازندگان برجسته تار و سه تار است با اشاره به یکی دیگر از ویژگی های محمدرضا لطفی اظهار کرد: لطفی زمانی که لازم بود به یادگیری پرداخت و آنگاه که شایسته بود هنرش را ارائه کرد. موسیقی ما در دوره ای به کهنسالی رسیده بود که لطفی روح تازه ای در آن دمید. او هیچ گاه به دنبال سوداگری نبود. کارهای بسیاری انجام داد. هنرمندان بسیاری در کنار لطفی رشد کردند و به جامعه معرفی کردند. لطفی آهنگ های مردمی ساخت و بر دل مردم نشست.
وی تاکید کرد: همه ما رفتنی هستیم اما آنچه موجب تمایز انسان ها می شود رفتار و اخلاقشان است. این دنیا محلی است برای امتحان که خوشبختانه لطفی امتحانش را خوب پس داد. روحش شاد و یادش گرامی.
سجاد مهربانی خواننده گروه شیدا و هوشمند عبادی نوازنده نی از شاگردان محمدرضا لطفی بودند که در مراسم تشییع پیکر این هنرمند برای دقایقی به اجرای برنامه پرداختند.
محمود دولت آبادی نویسنده ایرانی و از دوستان محمدرضا لطفی یکی دیگر از افرادی بود که برای دقایقی درباره لطفی سخن گفت.
دولت آبادی سخنانش را اینگونه آغاز کرد: ما را ز قضا جز این قدر ننمایند / پیمانه عمر ماست می پیمایند
فقدان لطفی را باید به دو نوع خاص و عام تسلیت گفت. حوزه خاص خانواده او، همسرش، برادرش و فرزندانش هستند. حوزه عام که باید فقدان لطفی را به آنها تسلیت گفت شاگردان لطفی و سپس همه مردم ایران هستند که با وجود فقدان موسیقی در کشور هنوز به تمامی مسخ نشده اند.
دولت آبادی ادامه داد: انسان بدون تماس با هنر به تدریج مسخ می شود و خودش نیز متوجه این موضوع نخواهد شد.
وی ادامه داد: زندگی من با لطفی داستان ها دارد که جایش اینجا نیست. بعد از انقلاب دوستان و همراهانی که در موسیقی بودند از همه جدا شدند و هر کدام به سمتی رفتند. بازگشت حسین علیزاده به کشور بسیار هوشمندانه بود. علیزاده خیلی خوب فهمید که دم به دم با مردم ایران باید بنوازد اما لطفی قلندری در جهان را آغاز کرد.
این نویسنده که سابقه همکاری با محمدرضا لطفی را هم دارد گفت: من در قلندری لطفی در جهان دو بار او را دیدم. لطفی دیر به کشور آمد اما آمد؛ برغم برهم خوردن هنجارها و دریافتن نابهنجاری هایی که در خود او کم نبود.
دولت آبادی تاکید کرد: او سرانجام آمد با وظایف نهاییش یعنی آموزش هنرجویان را از سر گیرد. تلاش برای آموزش و فراموش کردن خود، تلاش برای آموزش دیگران و فراموش کردن خود، لطفی را به سمت نیستی برد. قلندری در لطفی نوعی آزادگی داشت.
وی در پایان صحبت هایش این رباعی خیام را خواند:
تا راه قلندری نگویی نشود / رخساره به خون و دل نشویی نشود
سودا چه پزی تا که چو دلسوختگان / آزاد به ترک خود نگویی نشود
آخرین سخنران این مراسم حسین علیزاده بود.
علیزاده گفت: سلام به محمدرضا لطفی. امروز مخاطب همه ما خود لطفی است همه آمده ایم تا با او عهد ببندیم که برای همیشه در حافظه خود او را نگه خواهیم داشت.
وی با اشاره به زمان آشناییش با لطفی گفت: در سال ۱۳۴۷ با لطفی آشنا شدم. آن زمان من سال سوم هنرستان بودم و لطفی در آن دوره عاشق نواختن کلونل وزیری بود. شیرینی و صلابت ساز لطفی را دیدم. ما همنوازی های بسیاری با هم داشتیم هیچ کدام فکرمان را از همدیگر پنهان نمی کردیم.
علیزاده با اشاره به آخرین دیداری که با لطفی داشت گفت: بار آخری که در بیمارستان با لطفی سخن گفتم از نواری حرف زد که در زمان نوجوانی از اجرای من ضبط کرده بود. لطفی می گفت این نوار یادگار آغاز دوستی ماست.
وی که از همراهان لطفی در چاووش بود گفت: انقلاب در موسیقی قبل از انقلاب ۵۷ رخ داد. ما در کنار هم و با حضور برخی دیگر از نوازندگان کارهایی را آغاز کرده بودیم که انقلابی در موسیقی محسوب می شد. خانه لطفی در خیابان امیرآباد بود. لطفی و من دست پختمان بد نبود هر روز که به خانه می رفتیم با عجله غذایی می پختیم و بلافاصله مشغول نواختن می شدیم. شب ها هم تا وقتی که می خوابیدیم سه تار می زدیم.
علیزاده ادامه داد: پس از انقلاب اسلامی در میدان آزادی و در سال ۱۳۵۷ کنسرتی را برگزار کردیم که از خیل عظیم جمعیت وحشت داشتیم. ما از سال های پیش از انقلاب سرودهای انقلابی را در زیرزمین خانه لطفی اجرا و ضبط می کردیم.
وی تاکید کرد: قبل از انقلاب موسیقی تصنعی به عنوان موسیقی اصیل ایران معرفی می شد. ما انقلابی در موسیقی را از سال ۵۵ و ۵۶ آغاز کرده بودیم. در واقع ما چاووش را در همان سال ها تشکیل دادیم.
علیزاده گفت: در سال های پس از انقلاب فراز و نشیب های عجیبی برای موسیقی پیش آمد. موسیقی عرصه پهناوری است که هر کسی با دیدگاه خود به آن می نگرد. هنر یعنی اینکه من شبیه لطفی نباشم و لطفی هم شبیه من نباشد.
این نوازنده تار و سه تار تاکید کرد: من و خیلی از دوستانی که اکنون اینجا هستند همزمان با تاسیس تالار وحدت در این سالن به اجرای برنامه پرداخته ایم. تالار وحدت خانه ماست. مسئولان می آیند و می روند. گاهی به موسیقی اهمیت می دهند و گاهی زیر پایشان موسیقی را له می کنند. مردانی سرسخت مانند لطفی می توانستند پرچم موسیقی را برافراشته نگه دارند.
وی ادامه داد: در تمام این سال ها موسیقی وضع آشفته ای داشت. متاسفانه برنامه ریزی های کلان، رادیو و تلویزیون در این امیر مقصرند. ما به عنوان شاگردان موسیقی هر آنچه از دستمان بر می آمد انجام دادیم.
علیزاده در پایان گفت: امیدوارم این احساس و یکدلی کنونی را حفظ کنیم و ادامه دهنده راه موسیقی باشیم.
در پایان این مراسم عطا امیدوار اذانی را در درآمد همایون خواند و با شعار لا اله الا الله پیکر محمدرضا لطفی از مقابل تالار وحدت برای همیشه تشییع شد.
روز یکشنبه ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۳ از ساعت ۱۴:۳۰ تا ۱۶ مراسم یادبود محمدرضا لطفی در مسجد جامع شهرک غرب برگزار می شود.
ارسال نظر