به بهانه حمله " پلیس آهنی " به تهران
چند سال پس از آنکه فیلم سینمایی «۳۰۰» تصویری تحریف آمیز از تاریخ ایران باستان به مخاطبان ارائه داد و یکی دو سال پس از تحریف تاریخ معاصر ایران در «آرگو»، حالا نوبت به فیلمی آینده نگرانه رسیده تا این تصویر و تصور اشتباه را از گذشته به آینده ببرد.
گروه فرهنگی مشرق- نسخه بازسازی «روبوکاپ» یا «پلیس آهنی» که در نسخه اصلی هیچ نشانی از ایران و تهران در خود نداشت، در ۱۰دقیقه ابتدای آن پلیس های آهنی پیشرفته را در حال قدم زدن در خیابان های تهران نشان می دهد.
تهرانی که نمی شناسیم
سال ۲۰۲۸میلادی یا ۱۴۰۶شمسی. پلیس های آهنی آمریکایی در خیابان های تهران قدم می زنند و هر وقت به یکی از شهروندان مشکوک می شوند، او را با دستگاه های پیشرفته خود اسکن می کنند. گزارشگر زن یکی از شبکه های تلویزیونی آمریکا رو به دوربین از موفقیت این پلیس های آهنی در برقراری نظم در قالب «عملیات آزادسازی تهران» می گوید و همه چیز آرام است. نوجوانی با چاقو به یک پلیس حمله می کند و با ظاهرشدن علامت تهدید، بلافاصله به گلوله بسته می شود. نشان دادن اسکن بدن زنان، خشونت شهروندان در برابر پلیس هایی که برای حفظ نظم و صلح در خیابان ها قدم می زنند، خانه هایی که در سال ۲۰۲۸هم هیچ نشانی از تهران ۲۰۱۴در آنها نیست و به شدت ابتدایی به نظر می رسند و در نهایت تلاش گروهی از جوانان ایرانی برای حمله انتحاری به آدم های آهنی صرفا به خاطر دیده شدن در قاب دوربین های تلویزیونی بخشی از توهین هایی است که سازندگان روبوکاپ علیه ایران و ایرانی ها تدارک دیده اند.
منتقدان علیه روبوکاپ
«تصویری که روبوکاپ از تهران ۱۴سال آینده نشان می دهد، به شدت احمقانه است یا شدیدا از سر نادانی یا تلفیقی از هر دو. به عقیده من هم گزینه سوم درست است. در هر صورت، همین صحنه ها به ما نشان می دهد که آبشخور سازندگان فیلم کجاست.» این نقدی است که گلن کنی منتقد سایت راجر ایبرت(منتقد سرشناس و فقید آمریکایی) درباره ۱۰دقیقه ابتدای پلیس آهنی یا همان روبوکاپ نوشته است. کنی در بخش پایانی نقد خود بر این فیلم می نویسد: هیچ دلیلی بر تولید چنین فیلمی وجود ندارد؛ اینکه تلاش کند یک دروغ بگوید و آن را در قالب واقعیتی دردناک تحویل مخاطب بدهد.
فیلم یک ستاره شکست خورده
پیتر بردشاو منتقد مشهور نشریه بریتانیایی گاردین جزو کسانی است که به روبوکاپ ۲۰۱۴نمره ۲۰از ۱۰۰داده و آن را فیلمی با فقط یک ستاره از ۵ستاره ممکن توصیف کرده است؛ اثری که تماشای خیابان های تهران ۲۰۲۸در آن مخاطب را بیشتر به یاد بازی هایی چون Call of Duty می اندازد تا فیلمی در حد و اندازه های روبوکاپ. پلیس آهنی سال ۱۹۸۷را پل ورهوفن ساخته که در تمام این سال ها جزو فیلم های محبوب منتقدان بوده است و هم مردم. اما آنچه سال ۲۰۱۴روی پرده سینماهای جهان رفت حاصل کار خوزه پادیلا فیلمساز سرشناس برزیلی است؛ پروژه ۱۳۰میلیون دلاری پلیس آهنی با فروش ۲۴۰میلیون دلار در جهان یک پروژه شکست خورده لقب گرفت.
هالیوود علیه هالیوود
بدون دخترم هرگز، خانه ای از شن و مه، ۳۰۰، آرگو، دنباله ۳۰۰و حالا پلیس آهنی بخشی از تلاش های هالیوود برای ارائه تصویری مخدوش از سرزمینی با تاریخ هزاران ساله است و ظاهرا پایانی هم بر این تلاش ها متصور نیست. برخی منتقدان به ویژه درباره فیلم اخیر معتقدند اگر ارتش آمریکا این توان را دارد که به واسطه پلیس های آهنی خود صلح را به دورترین نقاط جهان ببرد، چطور از استقرار نظم و امنیت در خیابان های نیویورک، لس آنجلس و دیگر شهرهای خودش ناتوان است. این پرسشی است که شاید در یک فیلم ایرانی بتوان به آن پاسخ داد.
منبع: همشهری
تهرانی که نمی شناسیم
سال ۲۰۲۸میلادی یا ۱۴۰۶شمسی. پلیس های آهنی آمریکایی در خیابان های تهران قدم می زنند و هر وقت به یکی از شهروندان مشکوک می شوند، او را با دستگاه های پیشرفته خود اسکن می کنند. گزارشگر زن یکی از شبکه های تلویزیونی آمریکا رو به دوربین از موفقیت این پلیس های آهنی در برقراری نظم در قالب «عملیات آزادسازی تهران» می گوید و همه چیز آرام است. نوجوانی با چاقو به یک پلیس حمله می کند و با ظاهرشدن علامت تهدید، بلافاصله به گلوله بسته می شود. نشان دادن اسکن بدن زنان، خشونت شهروندان در برابر پلیس هایی که برای حفظ نظم و صلح در خیابان ها قدم می زنند، خانه هایی که در سال ۲۰۲۸هم هیچ نشانی از تهران ۲۰۱۴در آنها نیست و به شدت ابتدایی به نظر می رسند و در نهایت تلاش گروهی از جوانان ایرانی برای حمله انتحاری به آدم های آهنی صرفا به خاطر دیده شدن در قاب دوربین های تلویزیونی بخشی از توهین هایی است که سازندگان روبوکاپ علیه ایران و ایرانی ها تدارک دیده اند.
منتقدان علیه روبوکاپ
«تصویری که روبوکاپ از تهران ۱۴سال آینده نشان می دهد، به شدت احمقانه است یا شدیدا از سر نادانی یا تلفیقی از هر دو. به عقیده من هم گزینه سوم درست است. در هر صورت، همین صحنه ها به ما نشان می دهد که آبشخور سازندگان فیلم کجاست.» این نقدی است که گلن کنی منتقد سایت راجر ایبرت(منتقد سرشناس و فقید آمریکایی) درباره ۱۰دقیقه ابتدای پلیس آهنی یا همان روبوکاپ نوشته است. کنی در بخش پایانی نقد خود بر این فیلم می نویسد: هیچ دلیلی بر تولید چنین فیلمی وجود ندارد؛ اینکه تلاش کند یک دروغ بگوید و آن را در قالب واقعیتی دردناک تحویل مخاطب بدهد.
فیلم یک ستاره شکست خورده
پیتر بردشاو منتقد مشهور نشریه بریتانیایی گاردین جزو کسانی است که به روبوکاپ ۲۰۱۴نمره ۲۰از ۱۰۰داده و آن را فیلمی با فقط یک ستاره از ۵ستاره ممکن توصیف کرده است؛ اثری که تماشای خیابان های تهران ۲۰۲۸در آن مخاطب را بیشتر به یاد بازی هایی چون Call of Duty می اندازد تا فیلمی در حد و اندازه های روبوکاپ. پلیس آهنی سال ۱۹۸۷را پل ورهوفن ساخته که در تمام این سال ها جزو فیلم های محبوب منتقدان بوده است و هم مردم. اما آنچه سال ۲۰۱۴روی پرده سینماهای جهان رفت حاصل کار خوزه پادیلا فیلمساز سرشناس برزیلی است؛ پروژه ۱۳۰میلیون دلاری پلیس آهنی با فروش ۲۴۰میلیون دلار در جهان یک پروژه شکست خورده لقب گرفت.
هالیوود علیه هالیوود
بدون دخترم هرگز، خانه ای از شن و مه، ۳۰۰، آرگو، دنباله ۳۰۰و حالا پلیس آهنی بخشی از تلاش های هالیوود برای ارائه تصویری مخدوش از سرزمینی با تاریخ هزاران ساله است و ظاهرا پایانی هم بر این تلاش ها متصور نیست. برخی منتقدان به ویژه درباره فیلم اخیر معتقدند اگر ارتش آمریکا این توان را دارد که به واسطه پلیس های آهنی خود صلح را به دورترین نقاط جهان ببرد، چطور از استقرار نظم و امنیت در خیابان های نیویورک، لس آنجلس و دیگر شهرهای خودش ناتوان است. این پرسشی است که شاید در یک فیلم ایرانی بتوان به آن پاسخ داد.
منبع: همشهری
ارسال نظر