به بهانه مرگ ریچارد فرای؛
حاشیه زاینده رود نباید قبرستان راهزنان فرهنگ اسلامی - ایرانی باشد!
من دوست ندارم نسل های بعد به حضور یک شیاد دیگر در اصفهان افتخار کنند! من دوست ندارم حاشیه زاینده رود قبرستان راهزنان فرهنگ اسلامی - ایرانی ما باشد! پس کاش مسئولان ما که دغدغه احیای فرهنگ «اسلام ناب» را دارند، تابلوهای ماموران فضای سبز در حاشیه زاینده رود مرا ببینند که با خطی درشت روی آن نوشته شده: لطفا در این مکان آشغال نریزید!
به گزارش مشرق،روزنامه کیهان در سرمقاله امروز خود با عنوان " یک داغ دل بس است " به نقد مواضع برخی رسانه ها در تجلیل از ریچارد فرای ژرداخته و نوشته است:
چند سال پیش که به لطف باستان گرایی دوستان رئیس جمهور سابق خانه ای با شکوه به ریچارد فرای در اصفهان اعطا شده بود طی یادداشتی که در کیهان به چاپ رسید، او را با استادش آرتور پوپ مقایسه کرده بودم، کسی که آثار باستانی ایران را به سرقت برده بود؛ جنازه اش را در حاشیه زاینده رود به خاک سپرده و برایش گنبد و بارگاه ساخته بودند. از قضا ریچارد فرای هم درست همین وصیت را کرده و خواسته او را در حاشیه زاینده رود به خاک بسپارند. حالا فرای فوت کرده است و شاید جسدش امروز یا فردا به ایران برسد تا بار دیگر مافیای روشنفکری در روزنامه های زنجیره ای با تحت فشار قرار دادن رئیس جمهور مقدمات دفن او را در اصفهان فراهم کنند، درست مثل روزنامه شرق که یک صفحه کامل دیروز خود را به تعریف و تمجید از فرای اختصاص داده است(شماره ۱۹۸۴). این می تواند پدیده ای جالب در مناسبات دولتی باشد که به هر شکل می کوشد خود را از اقدامات دولت گذشته جدا کند اما دست کم در این زمینه انگار حسن روحانی قصد دارد پا جای پای محمود احمدی نژاد بگذارد. با این حساب خواندن دوباره آن یادداشت خالی از لطف نیست:
با خیال راحت خوابیده ای و انگار نه انگار که عمری گنجینه های تاریخی این مملکت را غارت کرده ای. حالا برایت آرامگاهی و سایه بانی ساخته اند و شده ای قبله آمال «ایران پرستان» و ساده لوحانی که از میان این همه سرمایه ارزشمند فقط به حضور تو و امثال تو افتخار می کنند؛ باد در غبغب می اندازند که «پروفسور پوپ»، ایران شناس آمریکایی در کنار «پل خواجو» دفن شده و می گویند این افتخار اصفهان و ایران است؛ برایت شعر می گویند و کتاب می نویسند. تو در زیر خاک خوابیده ای و برخی بی خبران فکر می کنند چه خدمات بی نظیری به ایران و تاریخ ایران کرده ای! کاش بودی و برایشان می گفتی! کاش بودی و پاسخ این همه سؤال های بی جواب ما را می دادی! آقای پوپ یادت هست ۱۰۰ سال پیش، وقتی تازه به ایران آمده بودی و با اتومبیل سفارت در خیابان تردد می کردی، به قول خودت مردم تا چشمشان به آن پرچم راه راه ایالات متحده در جلوی اتومبیل می افتاد گل از گلشان می شکفت، تو را در آغوش می فشردند و به گرمی از تو استقبال می کردند! یادت هست چهل سال به اسم استاد و کارشناس تاریخی در تمام نقاط این کشور بالا و پایین رفتی و بدون اینکه مردم شریف و مذهبی ایران مزاحمت شوند از آثار و ابنیه اسلامی عکس می گرفتی و گزارش تهیه می کردی!؟ حالا ما شده ایم افراطیون مذهبی و شما شده ای کارشناس هنر اسلامی! تو را تاریخ شناس و ایران شناس می خوانند و چه مقالاتی که برایت نمی نویسند! البته زیاد هم عجیب نیست، برناردسون می گفت: «بسیاری از تاریخ های باستان شناسی صرفا برای عوام نوشته شده اند.» و حتما این القاب دهان پرکن هم زاییده ذهن کسانی است که از تو برای عوام بت می سازند! اما در کشور ما دیگر عوامی وجود ندارد و این روز ها مردم بار نخبگان را هم به دوش می کشند. آقای پوپ! حالا نیستی تا برایمان از ملاقات هایت با رضاخان بگویی، اما این روز ها اسناد وزارت امور خارجه آمریکا به جای تو حرف می زنند. یادت هست به هر نقطه ای از ایالات متحده که می رفتی از دربار پهلوی می گفتی و چقدر از اعلیحضرت تعریف می کردی آنقدر که گفتند «آرتور(آپهام پوپ)» بعد از مرگ «امبری»(نایب کنسول آمریکا در ایران) وظیفه تبلیغ و بازارگرمی برای پهلوی ها را در آمریکا به عهده گرفته است! چه روزگار طلایی را در ایران سپری کردی و حالا ما مانده ایم با یک معادله تک مجهولی که چرا در اوج فعالیت های تو در کشورمان بیشترین آثار تاریخی از ایران به سرقت رفت؟! آقای پروفسور پوپ! محراب هزار و چند صد ساله مسجد اصفهان در موزه نیویورک چه می کند؟! آن محراب باشکوه، با آن بزرگی و عظمت که چند صد سال در اصفهان آرام گرفته بود، چگونه از جایش کنده شد و با چه ترتیباتی از ایران خارج شد؟ مصنوعات کهن هنری ایران کجا، واشنگتن کجا! نگو که سفالینه های نیشابور سر خود از موزه متروپولیتن سر درآوردند؟! بله، شما کارشناس ماهر آثار تاریخی اسلامی و ایرانی بودید و این را با چرخ زدن در موزه های ایالات متحده می توان دید که چه مجموعه های منحصر به فردی را گلچین کرده اید. پروفسور پوپ! وقتی رضاشاه پهلوی با دستان ملوکانه مدال افتخار را بر سینه تو چسباند همه فهمیدند که شریک دزد و رفیق قافله کیست؛ آن روز لبخندهای دوستانه تو و اعلیحضرت با مردم حرف می زد و این روز ها اسناد وزارت امور خارجه آمریکا فاش می گوید و از کرده خود دلشاد است! پروفسور پوپ یادت هست! تو در لندن نمایشگاه ترتیب داده بودی و آثار هنر اسلامی ایران را نشان می دادی و آنقدر در کار خودت حرفه ای بودی که چارلز. سی. هارت(سفیر وقت آمریکا در ایران) درباره ات می گوید: «آثار هنری به امانت گرفته شده از زیارتگاه ها و مساجد هرگز به صاحبان اصلی شان مسترد نشد.» هنوز هم گزارش جناب سفیر در اسناد وزارت امور خارجه آمریکا موجود است که «باند پوپ - رابینو» را سارق مساجد و زیارتگاه های ایران معرفی می کند. برای همین تو را «دلال عتیقه جات» صدا می کردند و نمونه اش معاملات تو با موزه های شیکاگو، موزه هنر نیویورک و موزه های اسمیتسونین بود. حالا من به حاشیه زاینده رود نگاه می کنم و گنبد و بارگاهی را می بینم که همه می گویند متعلق به «پروفسور آرتور آپهام پوپ» است: خاورشناس مشهور و ایران شناس نامدار! مطمئنم اگر در کشورت دفن می شدی نه قبه ای داشتی و نه سنگ مزاری به این زیبایی! آقای پوپ، دلال عتیقه جات ایران! ما هنوز تو را درست نشناخته ایم که مشتری تازه ای برای تدفین در کشورمان پیدا شده است؛ او هم اصفهان را انتخاب کرده و می خواهد مزارش در حاشیه زاینده رود باشد، خدا را چه دیدی، شاید همسایه ات شد! به گمانم نامش را شنیده باشی؛ «ریچارد فرای». او مثل تو دلال عتیقه جات نیست، فقط سابقه عضویت در سرویس اطلاعاتی آمریکا(CIA) را دارد، دست کم خودش می گوید چهار بار در کشورهای مختلف متهم به جاسوسی شده چون «کارهایی کرده ام که آن ها را ناراحت کرده است». فرای البته مشاور ماهنامه «ایران نامه» هم هست و با بنیاد اشرف پهلوی همکاری دارد. ظاهرا حافظه تاریخی ما ضعیف شده، وگرنه باید یادمان می ماند که در دهه هفتاد به ایران آمد و اقدام به جمع آوری گسترده اطلاعات محرمانه نمود و تا آنجا پیش رفت که برای جذب برخی مدیران اجرایی و آموزشی کشور هم اقدام کرد! بعد هم از دولت خاتمی تقدیرنامه گرفت و حمایت شد، چند سال بعد عمارتی قدیمی و گرانبها را از رئیس جمهور سابق هدیه گرفت و حالا شاید به دستور رئیس دولت یازدهم آرامگاهی به او بخشیده شود تا یادآور پدیده ای به نام «ناتوی فرهنگی» در کشورمان باشد.
من اصلا دوست ندارم که چند سال بعد وقتی به حاشیه زاینده رود نگاه می کنم گنبد و بارگاه دیگری ببینم که می گویند متعلق به «ریچارد نلسون فرای» است: ایران شناس مشهور! یک داغ دل بس است برای قبیله ای… من دوست ندارم نسل های بعد به حضور یک شیاد دیگر در اصفهان افتخار کنند! من دوست ندارم حاشیه زاینده رود قبرستان راهزنان فرهنگ اسلامی - ایرانی ما باشد! پس کاش مسئولان ما که دغدغه احیای فرهنگ «اسلام ناب» را دارند، تابلوهای ماموران فضای سبز در حاشیه زاینده رود مرا ببینند که با خطی درشت روی آن نوشته شده: لطفا در این مکان آشغال نریزید!
چند سال پیش که به لطف باستان گرایی دوستان رئیس جمهور سابق خانه ای با شکوه به ریچارد فرای در اصفهان اعطا شده بود طی یادداشتی که در کیهان به چاپ رسید، او را با استادش آرتور پوپ مقایسه کرده بودم، کسی که آثار باستانی ایران را به سرقت برده بود؛ جنازه اش را در حاشیه زاینده رود به خاک سپرده و برایش گنبد و بارگاه ساخته بودند. از قضا ریچارد فرای هم درست همین وصیت را کرده و خواسته او را در حاشیه زاینده رود به خاک بسپارند. حالا فرای فوت کرده است و شاید جسدش امروز یا فردا به ایران برسد تا بار دیگر مافیای روشنفکری در روزنامه های زنجیره ای با تحت فشار قرار دادن رئیس جمهور مقدمات دفن او را در اصفهان فراهم کنند، درست مثل روزنامه شرق که یک صفحه کامل دیروز خود را به تعریف و تمجید از فرای اختصاص داده است(شماره ۱۹۸۴). این می تواند پدیده ای جالب در مناسبات دولتی باشد که به هر شکل می کوشد خود را از اقدامات دولت گذشته جدا کند اما دست کم در این زمینه انگار حسن روحانی قصد دارد پا جای پای محمود احمدی نژاد بگذارد. با این حساب خواندن دوباره آن یادداشت خالی از لطف نیست:
با خیال راحت خوابیده ای و انگار نه انگار که عمری گنجینه های تاریخی این مملکت را غارت کرده ای. حالا برایت آرامگاهی و سایه بانی ساخته اند و شده ای قبله آمال «ایران پرستان» و ساده لوحانی که از میان این همه سرمایه ارزشمند فقط به حضور تو و امثال تو افتخار می کنند؛ باد در غبغب می اندازند که «پروفسور پوپ»، ایران شناس آمریکایی در کنار «پل خواجو» دفن شده و می گویند این افتخار اصفهان و ایران است؛ برایت شعر می گویند و کتاب می نویسند. تو در زیر خاک خوابیده ای و برخی بی خبران فکر می کنند چه خدمات بی نظیری به ایران و تاریخ ایران کرده ای! کاش بودی و برایشان می گفتی! کاش بودی و پاسخ این همه سؤال های بی جواب ما را می دادی! آقای پوپ یادت هست ۱۰۰ سال پیش، وقتی تازه به ایران آمده بودی و با اتومبیل سفارت در خیابان تردد می کردی، به قول خودت مردم تا چشمشان به آن پرچم راه راه ایالات متحده در جلوی اتومبیل می افتاد گل از گلشان می شکفت، تو را در آغوش می فشردند و به گرمی از تو استقبال می کردند! یادت هست چهل سال به اسم استاد و کارشناس تاریخی در تمام نقاط این کشور بالا و پایین رفتی و بدون اینکه مردم شریف و مذهبی ایران مزاحمت شوند از آثار و ابنیه اسلامی عکس می گرفتی و گزارش تهیه می کردی!؟ حالا ما شده ایم افراطیون مذهبی و شما شده ای کارشناس هنر اسلامی! تو را تاریخ شناس و ایران شناس می خوانند و چه مقالاتی که برایت نمی نویسند! البته زیاد هم عجیب نیست، برناردسون می گفت: «بسیاری از تاریخ های باستان شناسی صرفا برای عوام نوشته شده اند.» و حتما این القاب دهان پرکن هم زاییده ذهن کسانی است که از تو برای عوام بت می سازند! اما در کشور ما دیگر عوامی وجود ندارد و این روز ها مردم بار نخبگان را هم به دوش می کشند. آقای پوپ! حالا نیستی تا برایمان از ملاقات هایت با رضاخان بگویی، اما این روز ها اسناد وزارت امور خارجه آمریکا به جای تو حرف می زنند. یادت هست به هر نقطه ای از ایالات متحده که می رفتی از دربار پهلوی می گفتی و چقدر از اعلیحضرت تعریف می کردی آنقدر که گفتند «آرتور(آپهام پوپ)» بعد از مرگ «امبری»(نایب کنسول آمریکا در ایران) وظیفه تبلیغ و بازارگرمی برای پهلوی ها را در آمریکا به عهده گرفته است! چه روزگار طلایی را در ایران سپری کردی و حالا ما مانده ایم با یک معادله تک مجهولی که چرا در اوج فعالیت های تو در کشورمان بیشترین آثار تاریخی از ایران به سرقت رفت؟! آقای پروفسور پوپ! محراب هزار و چند صد ساله مسجد اصفهان در موزه نیویورک چه می کند؟! آن محراب باشکوه، با آن بزرگی و عظمت که چند صد سال در اصفهان آرام گرفته بود، چگونه از جایش کنده شد و با چه ترتیباتی از ایران خارج شد؟ مصنوعات کهن هنری ایران کجا، واشنگتن کجا! نگو که سفالینه های نیشابور سر خود از موزه متروپولیتن سر درآوردند؟! بله، شما کارشناس ماهر آثار تاریخی اسلامی و ایرانی بودید و این را با چرخ زدن در موزه های ایالات متحده می توان دید که چه مجموعه های منحصر به فردی را گلچین کرده اید. پروفسور پوپ! وقتی رضاشاه پهلوی با دستان ملوکانه مدال افتخار را بر سینه تو چسباند همه فهمیدند که شریک دزد و رفیق قافله کیست؛ آن روز لبخندهای دوستانه تو و اعلیحضرت با مردم حرف می زد و این روز ها اسناد وزارت امور خارجه آمریکا فاش می گوید و از کرده خود دلشاد است! پروفسور پوپ یادت هست! تو در لندن نمایشگاه ترتیب داده بودی و آثار هنر اسلامی ایران را نشان می دادی و آنقدر در کار خودت حرفه ای بودی که چارلز. سی. هارت(سفیر وقت آمریکا در ایران) درباره ات می گوید: «آثار هنری به امانت گرفته شده از زیارتگاه ها و مساجد هرگز به صاحبان اصلی شان مسترد نشد.» هنوز هم گزارش جناب سفیر در اسناد وزارت امور خارجه آمریکا موجود است که «باند پوپ - رابینو» را سارق مساجد و زیارتگاه های ایران معرفی می کند. برای همین تو را «دلال عتیقه جات» صدا می کردند و نمونه اش معاملات تو با موزه های شیکاگو، موزه هنر نیویورک و موزه های اسمیتسونین بود. حالا من به حاشیه زاینده رود نگاه می کنم و گنبد و بارگاهی را می بینم که همه می گویند متعلق به «پروفسور آرتور آپهام پوپ» است: خاورشناس مشهور و ایران شناس نامدار! مطمئنم اگر در کشورت دفن می شدی نه قبه ای داشتی و نه سنگ مزاری به این زیبایی! آقای پوپ، دلال عتیقه جات ایران! ما هنوز تو را درست نشناخته ایم که مشتری تازه ای برای تدفین در کشورمان پیدا شده است؛ او هم اصفهان را انتخاب کرده و می خواهد مزارش در حاشیه زاینده رود باشد، خدا را چه دیدی، شاید همسایه ات شد! به گمانم نامش را شنیده باشی؛ «ریچارد فرای». او مثل تو دلال عتیقه جات نیست، فقط سابقه عضویت در سرویس اطلاعاتی آمریکا(CIA) را دارد، دست کم خودش می گوید چهار بار در کشورهای مختلف متهم به جاسوسی شده چون «کارهایی کرده ام که آن ها را ناراحت کرده است». فرای البته مشاور ماهنامه «ایران نامه» هم هست و با بنیاد اشرف پهلوی همکاری دارد. ظاهرا حافظه تاریخی ما ضعیف شده، وگرنه باید یادمان می ماند که در دهه هفتاد به ایران آمد و اقدام به جمع آوری گسترده اطلاعات محرمانه نمود و تا آنجا پیش رفت که برای جذب برخی مدیران اجرایی و آموزشی کشور هم اقدام کرد! بعد هم از دولت خاتمی تقدیرنامه گرفت و حمایت شد، چند سال بعد عمارتی قدیمی و گرانبها را از رئیس جمهور سابق هدیه گرفت و حالا شاید به دستور رئیس دولت یازدهم آرامگاهی به او بخشیده شود تا یادآور پدیده ای به نام «ناتوی فرهنگی» در کشورمان باشد.
من اصلا دوست ندارم که چند سال بعد وقتی به حاشیه زاینده رود نگاه می کنم گنبد و بارگاه دیگری ببینم که می گویند متعلق به «ریچارد نلسون فرای» است: ایران شناس مشهور! یک داغ دل بس است برای قبیله ای… من دوست ندارم نسل های بعد به حضور یک شیاد دیگر در اصفهان افتخار کنند! من دوست ندارم حاشیه زاینده رود قبرستان راهزنان فرهنگ اسلامی - ایرانی ما باشد! پس کاش مسئولان ما که دغدغه احیای فرهنگ «اسلام ناب» را دارند، تابلوهای ماموران فضای سبز در حاشیه زاینده رود مرا ببینند که با خطی درشت روی آن نوشته شده: لطفا در این مکان آشغال نریزید!
ارسال نظر