من سیب زمینی نیستم!
نگاه متفاوت به شهادتِ یک طلبه و رگ گردن هایی که بیرون می زنند
سرم را بالا می آورم. نگاه می کنم به آیه هایی که آن بالا منتظر خوانده شدن هستند و هر روز خودشان را نشانم می دهند. سوره عصر است.
گروه فرهنگی مشرق -چند باری به حوزه تان رفت و آمد داشته ام، به یمن درس خواندن برادرم در حوزه شما پای من هم باز شده است به این حوزه ای که حالا یک شهید هم دارد و خوش به حال کسی که در این حوزه درس بخواند، حوزه امام خمینی(ره) تهران. این حوزه نفس های «تو» را در خود دارد. نفس های یک «شهید».
می دانی علی آقا به این فکر می کنم که برخی از ما چه فایده ای می توانیم داشته باشیم؟ به اینکه کجا یک حرفی زدیم یک چیزی گفتیم یک عملی انجام دادیم که نشان دهد رگ گردنمان برای «تو» و مظلومیتت درست بیرون زده است؟! به اینکه کجا یک حرکتی کردیم که نشان از عمل داشته باشد و نه حرف زدن؟
«قوه قضائیه پرونده را دوباره به جریان بینداز!»
«وای بر بیمارستان هایی که این شهید را قبول نکردند!»
«دادگاه باید پاسخگو باشد!»
«این چه وضعی است در جامعه اسلامی!»
داد، هوار، فریاد… وا اسلاما…
و البته که باید قوه قضائیه با رعایت شرایط قانونی پرونده «تو» را دوباره به جریان بیندازد. و واقعا و از ته دل وای بر بیمارستان هایی که می توانستند و درمان «تو» را قبول نکردند. و باید که دادگاه و همه مسئولان ذی ربط پاسخگوی زجر و خون به ناحق ریخته «تو» باشند و… اما…
در همین یک روز گذشته، یک روز نه همین چند ساعت گذشته، حتی چند ساعت هم نه در همین دقائق گذشته، در کنار ما، در پیش روی ما، در جلوی چشمانِ همین مایی که رگ گردمان برای ولایت و شهداء و مظلومیت «تو» و امثالت بیرون می زند، منکری اتفاق افتاده است یا نه؟ می توانستیم به معروفی امر کنیم یا نه؟
خب! چند نفرمان به منکر تذکر داده ایم؟ چند نفرمان به معروف امر کردیم؟!
فقط داد، فقط هوار، فقط رگ گردنی که بزند بیرون و فضایی درست شود برای لگد زدن به این و آن که چرا پاسخگو نیستید! و فقط توجیه که ای آقا… امر به معروف و نهی از منکر شرایط دارد!
واقعا برایم سئوال است که چه فرقی است میان کسی که حجاب اسلامی را رعایت نمی کند با کسی که امر به معروف و نهی از منکر نمی کند؟ مگر هر دو از واجبات نیستند؟ یکی بد حجاب است و یکی هم آمر به معروف و ناهی از منکر نیست! چرا برای بدحجابی رگ گردنمان بیرون می زند اما برای کارهای خودمان و اینکه به امر به معروف و نهی از منکر عمل نمی کنیم خبری از بیرون زدن رگ گردن نیست؟
مگر نه این است که میان واجبات و محرمات خدا فرقی نیست و نؤمن ببعض و نکفر ببعض نباید بود؟ چرا رگ گردنمان برای اطاعت از امر ولی در فلان مسئله سیاسی و سیاست خارجی می زند بیرون اما همین ولی بارها و بارها به ما برای امر به معروف و نهی از منکر دستور داده است و ما عمل نکرده ایم و رگ گردنی هم بیرون نزده است! چه فرقی است میان عمل نکردن به فرمان رهبر و خون کردنِ دلش در مسئله ای سیاسی و در مسئله ای فرهنگی و دینی مثل امر به معروف و نهی از منکر؟!
«تو» و روح بلندت از چه بیشتر زجر می کشید؟ از اینکه برخی مدعیان عامل به دستورات خدا و رهبر نیستند و امر به معروف و نهی از منکر نمی کنند یا از اینکه چرا فلان دستگاه در جریان شهادت «تو» اینگونه عمل کرده است؟!
و البته که وظیفه ماست پیگیر خون به ناحق ریخته ات باشیم اما می دانی علی آقا راستش این است که از دیگرانی که ادعای شهداء و ولایت و… ندارند که توقعی نیست! توقع از ماست که مدعی هستیم و جانم فدای رهبر می گوییم و جانم فدای اسلام، اما حتی حاضر نیستیم زبانمان را برای امر ولی و اسلام و واجبی مثل امر به معروف و نهی از منکر هزینه کنیم! «تو» خونت را برای اسلام و امر مولایت می دهی و ادعایی هم نداری و برخی از ما پر از ادعاییم و فقط ادعا!
واقعا فرق یک درخت در بیابان های کویر لوت با برخی از ما چیست؟! فرق یک ماهی مرده در حاشیه دریای خزر با برخی از مایی که داد و هوار می کنیم چیست؟ فرق یک کُنارِ گندیده ی زیر درخت سدر، افتاده در اطراف کازرون شیراز با برخی از ما که رگ گردنمان می زند بیرون چیست؟ فرق برخی از ما با سیب زمینی چیست؟!
همان قدر که درختی در کویر لوت و ماهی ای مرده در حاشیه دریا و کناری گندیده و سیب زمینی نسبت به امر به معروف و نهی از منکر عامل هستند برخی از ما نیز همانقدر عاملیم! فرق «ما» با «تو» چیست؟
چرا خدا «تو» را انتخاب می کند و ما را نه؟ چرا «تو» در پرچم سه رنگ پیچیده می شوی و کلمه زیبای شهید در کنار اسمت قرار می گیرد و ما… چرا «تو» به معنی دقیق کلمه «خلیل» خدا می شوی و ما نمی شویم؟!
«إِنَّ الْإِنْسانَ لَفی خُسْرٍ… إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْر»
«که انسانها همه در خسران و زیانند… مگر افراد و اقلیتی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادهاند و یکدیگر را به حق سفارش کرده و به صبر توصیه نمودهاند.»
ایمان تنها کافی نیست. اعمال صالح در زندگی ام کجا هستند؟ سفارش به حق کجاست؟ باید که عمل کرد و صبر کرد و انتظار کشید. این پیام خداست، انتظار.
«فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ»
«و گروهی از آنان شهید شده اند و گروهی دیگر نیز در همین انتظارند.»
می دانی علی آقا به این فکر می کنم که برخی از ما چه فایده ای می توانیم داشته باشیم؟ به اینکه کجا یک حرفی زدیم یک چیزی گفتیم یک عملی انجام دادیم که نشان دهد رگ گردنمان برای «تو» و مظلومیتت درست بیرون زده است؟! به اینکه کجا یک حرکتی کردیم که نشان از عمل داشته باشد و نه حرف زدن؟
«قوه قضائیه پرونده را دوباره به جریان بینداز!»
«وای بر بیمارستان هایی که این شهید را قبول نکردند!»
«دادگاه باید پاسخگو باشد!»
«این چه وضعی است در جامعه اسلامی!»
داد، هوار، فریاد… وا اسلاما…
و البته که باید قوه قضائیه با رعایت شرایط قانونی پرونده «تو» را دوباره به جریان بیندازد. و واقعا و از ته دل وای بر بیمارستان هایی که می توانستند و درمان «تو» را قبول نکردند. و باید که دادگاه و همه مسئولان ذی ربط پاسخگوی زجر و خون به ناحق ریخته «تو» باشند و… اما…
در همین یک روز گذشته، یک روز نه همین چند ساعت گذشته، حتی چند ساعت هم نه در همین دقائق گذشته، در کنار ما، در پیش روی ما، در جلوی چشمانِ همین مایی که رگ گردمان برای ولایت و شهداء و مظلومیت «تو» و امثالت بیرون می زند، منکری اتفاق افتاده است یا نه؟ می توانستیم به معروفی امر کنیم یا نه؟
خب! چند نفرمان به منکر تذکر داده ایم؟ چند نفرمان به معروف امر کردیم؟!
فقط داد، فقط هوار، فقط رگ گردنی که بزند بیرون و فضایی درست شود برای لگد زدن به این و آن که چرا پاسخگو نیستید! و فقط توجیه که ای آقا… امر به معروف و نهی از منکر شرایط دارد!
واقعا برایم سئوال است که چه فرقی است میان کسی که حجاب اسلامی را رعایت نمی کند با کسی که امر به معروف و نهی از منکر نمی کند؟ مگر هر دو از واجبات نیستند؟ یکی بد حجاب است و یکی هم آمر به معروف و ناهی از منکر نیست! چرا برای بدحجابی رگ گردنمان بیرون می زند اما برای کارهای خودمان و اینکه به امر به معروف و نهی از منکر عمل نمی کنیم خبری از بیرون زدن رگ گردن نیست؟
مگر نه این است که میان واجبات و محرمات خدا فرقی نیست و نؤمن ببعض و نکفر ببعض نباید بود؟ چرا رگ گردنمان برای اطاعت از امر ولی در فلان مسئله سیاسی و سیاست خارجی می زند بیرون اما همین ولی بارها و بارها به ما برای امر به معروف و نهی از منکر دستور داده است و ما عمل نکرده ایم و رگ گردنی هم بیرون نزده است! چه فرقی است میان عمل نکردن به فرمان رهبر و خون کردنِ دلش در مسئله ای سیاسی و در مسئله ای فرهنگی و دینی مثل امر به معروف و نهی از منکر؟!
«تو» و روح بلندت از چه بیشتر زجر می کشید؟ از اینکه برخی مدعیان عامل به دستورات خدا و رهبر نیستند و امر به معروف و نهی از منکر نمی کنند یا از اینکه چرا فلان دستگاه در جریان شهادت «تو» اینگونه عمل کرده است؟!
و البته که وظیفه ماست پیگیر خون به ناحق ریخته ات باشیم اما می دانی علی آقا راستش این است که از دیگرانی که ادعای شهداء و ولایت و… ندارند که توقعی نیست! توقع از ماست که مدعی هستیم و جانم فدای رهبر می گوییم و جانم فدای اسلام، اما حتی حاضر نیستیم زبانمان را برای امر ولی و اسلام و واجبی مثل امر به معروف و نهی از منکر هزینه کنیم! «تو» خونت را برای اسلام و امر مولایت می دهی و ادعایی هم نداری و برخی از ما پر از ادعاییم و فقط ادعا!
واقعا فرق یک درخت در بیابان های کویر لوت با برخی از ما چیست؟! فرق یک ماهی مرده در حاشیه دریای خزر با برخی از مایی که داد و هوار می کنیم چیست؟ فرق یک کُنارِ گندیده ی زیر درخت سدر، افتاده در اطراف کازرون شیراز با برخی از ما که رگ گردنمان می زند بیرون چیست؟ فرق برخی از ما با سیب زمینی چیست؟!
همان قدر که درختی در کویر لوت و ماهی ای مرده در حاشیه دریا و کناری گندیده و سیب زمینی نسبت به امر به معروف و نهی از منکر عامل هستند برخی از ما نیز همانقدر عاملیم! فرق «ما» با «تو» چیست؟
چرا خدا «تو» را انتخاب می کند و ما را نه؟ چرا «تو» در پرچم سه رنگ پیچیده می شوی و کلمه زیبای شهید در کنار اسمت قرار می گیرد و ما… چرا «تو» به معنی دقیق کلمه «خلیل» خدا می شوی و ما نمی شویم؟!
********
سرم را بالا می آورم. نگاه می کنم به آیه هایی که آن بالا منتظر خوانده شدن هستند و هر روز خودشان را نشانم می دهند. سوره عصر است.«إِنَّ الْإِنْسانَ لَفی خُسْرٍ… إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْر»
«که انسانها همه در خسران و زیانند… مگر افراد و اقلیتی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادهاند و یکدیگر را به حق سفارش کرده و به صبر توصیه نمودهاند.»
ایمان تنها کافی نیست. اعمال صالح در زندگی ام کجا هستند؟ سفارش به حق کجاست؟ باید که عمل کرد و صبر کرد و انتظار کشید. این پیام خداست، انتظار.
«فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ»
«و گروهی از آنان شهید شده اند و گروهی دیگر نیز در همین انتظارند.»
«سوره احزاب، آیه ۲۳»
ارسال نظر