صدای حسین عرفانی جادویی که هیچ وقت خاموش نمی شود

به گزارش امیدنیوز ، همت مومیوند در مراسم تشییع حسین عرفانی گفت: در شش ماهه اول سال 97 این سومین بار است که پشت این تریبون عزا قرار می‌گیرم. امیدوارم نفر بعدی خودم باشم تا دیگر شاهد مرگ عزیزانم نباشم. به مهسای عزیز (دختر حسین عرفانی) تسلیت می‌گویم به آقای منوچهر والی‌زاده و به همه بزرگان دوبله.

او ادامه داداد: عموحسین که رفت خنده از دوبله رفت. او از در که داخل می‌شد اول صدای خنده‌اش را می‌شنیدیم و بعد خودش را می‌دیدیم.

مومیوند در ادامه از منوچهر والی زاده دعوت کرد تا پشت تریبون قارار بگیرد. والی زاده در صحبت‌های کوتاهی گفت: ‌به همه همکاران و دوستانم خوبم و به همه عزیزانی که لطف کردند و تشریف آوردند تسلیت می‌گویم. من و حسین عرفانی نزدیک به 60 سال در کنار هم بودیم و او از خانواده‌ام به من نزدیک‌تر بود. ما از 19 ، 20 سالگی کنار هم بودیم و از روزی که مریض احوال شد، دیگر شاهد آن نشاطی که برایم شناخته شده بود در چهره‌اش نبودم. با شنیدن خبر بیماری حسین عرفانی همه واحد دوبلاژ تکیده شد. او دوستی بسیار بانشاط، زمینی و خندان بود و ما یک عمر از او جز محبت از او چیزی نبودیم. هر وقت با حسین صحبت می‌کردم و از او می‌پرسیدم این همه محبت مردم را چطور می‌توانیم جواب دهیم می‌گفت من که خجالت می‌کشم و سرم را پایین می‌اندازم و می‌روم.

وی افزود: امروز بهار عزیز (دختر حسین عرفانی) از راه دوری آمده تا پدرش را ببیند اما حسین دیگر رفته است. از خداوند می‌خواهم به مهسا و بهار و هومن (فرزندان حسین عرفانی) و به شهلا ناظریان (همسر حسین عرفانی) قدرت بدهد تا این مصیبت را تحمل کنند.

این دوبلور که حال مساعدی نداشت، افزود: باور کنید حسین تا لحظه آخر می‌خندید ما 60 سال باهم کار کردیم و عمرمان تمام شد خداوند به همه دوستانی که به فکر جذابیت دوبله هستند سلامتی بدهد.

سخنران بعدی این مراسم منوچهر شاهسواری (مدیرعامل خانه سینما) بود که گفت: چند وقت پیش گروهی از همکارانم در انجمن گویندگان جلسه‌ای در خانه سینما داشتند و من که پنجره اتاقم رو به حیات باز می‌شود صدایشان را می‌شنیدم. صداهایی که خاطرات بسیاری را برایم زنده می‌کرد. آن زمان می‌‌دانستم که حسین عرفانی بیمار است و صدای او در بین آن صداها نبود. دردناکی زندگی اکثر ما این است که چیزی برای به جا گذاشتن نداریم و برای تبدیل شدن به خاطره. اما صدا یکی از اساسی‌ترین عناصری است که باقی می‌ماند. ما با صدای حسین خندیدیم و گریه کردیم و یاد و خاطره‌اش همواره در ذهن‌مان باقی خواهد ماند.

پس از منوچهر شاهسواری، ناصر ممدوح پشت تریبون رفت و ضمن عرض تسلیت به همه دوستان و همکارانش گفت: فقدان حسین برایم باورپذیر نیست. وقتی خبر رفتنش را شنیدم شوکه شدم. او کارنامه‌ای درخشان با کارهای فوق‌العاده و شاخص دارد و با رفتنش حرفه‌ ما دچار خلا می‌شود. ما امسال بهرام زند، محمد عبادی و حسین عرفانی را از دست دادیم و اجازه دهید بگویم سال خوبی برایمان نبود.

زهره شکوفنده سخنران بعدی این مراسم بود که با وجود حال نامناسبش پشت میکروفن رفت و گفت: این بار اولی است که در چنین جمعی صحبت می‌کنم همه شما یک پدر، یک مادر و احتمالا چند برادر و خواهر داریم که در صورت از دست دادنشان عزادار می‌شویم. من اما چندین پدر و چندین مادر و چندین خواهر و برادر دارم که هر بار باید در عزایشان عذاب بکشم و تنها آرزویم این است که نفر بعدی خودم باشم تا دیگر چنین مراسمی را نبینم.

پس از زهره شکوفنده، ژورژ پترو در صحبت‌های کوتاهی گفت: من 50 سال در کنار حسین عرفانی بودم. او ساعت‌ها و ساعت‌ها برای کارش وقت می‌گذاشت، نقش بازی می‌کرد و انرژی صرف می‌کرد و بین کارش نیز با جوانان شوخی می‌کرد و حرف می‌زد و در کنار اینها در پایان شب چنان انرژی داشت که گویی تازه از منزلش آمده است. مرگ حق است و خوش به حال کسانی که در پایان این راه آثار خوبی از خود به جا می‌گذارند.

آخرین سخنران مراسم تشییع حسین عرفانی، افشین ذی‌نوری بود که به نمایندگی از نسل جوان دوبله ایران پشت میکروفن رفت و گفت: سلام عموجان تو که می‌گفتی همیشه همه چیز جفت و جور است پس چرا امروز هیچ چیز جفت و جور نیست؟ امروز هنر ایران، سینمای ایران و دوبله ایران داغ بزرگی بر دل دارند. ما 24 ، 25 سال با حسین عرفانی زندگی کردیم. من، سعید شیخ‌زاده، رضا الماسی و بچه‌های جوان دوبله بیشتر از آنکه با خانواده‌مان زندگی کنیم با حسین عرفانی بودیم. امروز چراغ دوبله خاموش شد و ما بسیار اندوهگینیم.

در پایان مراسم بعد از خوانده شدن نماز میت، پیکر حسین عرفانی برای تشییع روانه بهشت زهرا(س) شد.