روایت «عباس دست طلا» از دیدار با رهبری
عباس علی باقری راوی کتاب «عباس دست طلا» که این روزها با استقبال عجیب مخاطبان در نمایشگاه بیست وهفتم کتاب مواجه شده است، ماجرای دیدار خود با رهبر معظم انقلاب را به طور کامل توضیح می دهد.
به گزارش مشرق، ماجرا از آن جا شروع شد که رهبر معظم انقلاب یکم بهمن ماه سال قبل میزبان عده ای از رزمندگان قدیمی جبهه های جنگ بودند. مجلسی که ساعتی قبل از ظهر آغاز شد و تا نماز ظهر و عصر ادامه پیدا کرد. ترکیب افراد حاضر در آن جلسه که عمدتاً مو سفید کرده و عصا به دست گرفته بودند خیلی جالب بود. آن ها کسانی بودند که برای جنگیدن به جبهه نرفته بودند؛ رفته بودند تا در جبهه کار کنند. تفنگ به دست نگرفته بودند؛ آچار و پیچ گوشتی و چکش و روغن و گیریس، ابزار دست شان بود. تعمیرکار ماشین های سنگین، صافکار، نقاش، گلگیرساز، اتاق ساز، جوشکار و صاحبان حرفه هایی از این دست. افرادی که در
آن سال ها اسم شان را گذاشته بودند: «اصناف پشتیبان جنگ»
برای این که اهمیت موضوع این نشست روشن شود، باید بدانیم که رهبر انقلاب در سخنرانی اولین روز سال جدید در حرم رضوی هم به این نشست دوستانه اشاره فرمودند: «در دوران جنگ تحمیلی، یکی از مشکلات ما، از کار افتادن دستگاه های ما، بمباران شدن مراکز گوناگون ما، تهیدست ماندن نیروهای ما از وسایل لازم مثل وسایل حمل و نقل و این چیزها بود. یک عده افراد صنعتگر، ماهر، مجرّب، راه افتادند از تهران و شهرستان ها که بنده در اوایل جنگ خودم شاهد بودم، این ها را می دیدم؛ اخیراً هم بحمدالله توفیق پیدا کردیم، یک جماعتی از این ها آمدند؛ آن روز جوان بودند، حالا سنّی از آن ها گذشته، اما همان انگیزه و همان شور در آن ها هست رفتند داخل میدان های جنگ، در صفوف مقدم، بعضی هایشان هم شهید شدند؛ تعمیرات کردند، ساخت وساز کردند، ساخت وسازهای صنعتی؛ این پل های عجیب و غریبی که در جنگ به درد نیروهای مسلح ما خورد، امکانات فراوان، خودرو، جاده، امثال این ها، به وسیله ی همین نیروهای مجرب و ماهر به وجود آمد؛ امروز هم هستند، امروز هم در کشور ما الی ماشاءالله؛ تحصیل کرده نیستند، اما تجربه و مهارتی دارند که گاهی از تحصیل کرده ها هم بسیار بیشتر و بهتر و مفیدتر است؛ این هم یکی از امکانات نیروهای ما است؛ هم در کشاورزی این را داریم، هم در صنعت داریم.»(۱۳۹۳/۰۱ / ۰۱)
یکی از میهمانان رهبر انقلاب اسلامی در آن دیدار، «حاج عباس علی باقری» مشهور به «حاج عباس فابریک دست طلا» بود. تعمیرکار خوش نام جبهه های جنوب یک سال قبل از آن خاطراتش را به همت بسیج اصناف و مدیریت نشر فاتحان، لباس جلد پوشانده بود. رهبر انقلاب در آن دیدار، عباس آقای دست طلا را خوب به جا آوردند:
«این کاری که اخیراً شروع شده که از شماها با این جزئیات و ریزه کاری ها خاطرات می گیرند، این هم کار خیلی خوبی است. ما دو جلد از این کتاب های شما را خواندیم، یکی کتاب آقای بنایی را خواندم یکی هم کتاب این آقای حاج عباس دست طلا را که مفصل و با جزئیات[گفته] خواندم. خیلی خوب بود انصافاً؛ مخصوصاً کتاب ایشان؛ هم مطلب در آن زیاد بود، هم آثار صفا و صداقت در آن کاملاً محسوس بود و انسان می دید. خداوند ان شاءالله فرزند شهید ایشان را با پیغمبر محشور کند و خودشان را هم محفوظ بدارد.»(۱۳۹۲/۱۱ / ۰۱)
عباس علی باقری در مورد دیدار خود با مقام معظم رهبری می گوید:
سال گذشته ما دیداری را با مقام معظم رهبری داشتیم، روزی یکی از مسئولان اتحادیه گلگیرسازان به من زنگ زدند و گفتند که روز یکشنبه و دوشنبه هفته آینده را به هیچکس قول ندهم و از این مسئله هم با هیچکس صحبتی نکنم.
هفته بعد روز یکشنبه صبح به من تماس گرفتند که ساعت ۱۰ جلسه ای را خواهیم داشت. در آنجا خصوصیات دیدار فردای آن روز با مقام معظم رهبری را برای ما شرح دادند. روز بعد جمعی حدودا ۴۰ نفره با مینی بوس به سمت خیابان فلسطین و بیت مقام معظم رهبری حرکت کردیم. هرچه که وسیله به همراه داشتیم را در داخل مینی بوس گذاشتیم که برای ورود معطل نشویم.
از درب های مختلف که عبور کردیم در درب آخر عصایم را نتوانستم همراه ببرم و با همراهی یک نفر به محل حسینیه رفتم. وقتی رسیدیم اذان شروع شده بود و هنوز اذان تمام نشده بود گفتند که مقام معظم رهبری دارند وارد می شوند و همین هم شد و قبل از پایان اذان ایشان وارد شدند. تعدادی از دوستانی که جلوتر از ما بودند توانستند خیلی خوب با آقا دیدار و صحبت کنند اما ما که عقب بودیم نتوانستیم و آنجا بود که دل من از اینکه نتوانستم با آقا دیدار کنم بسیار سوخت.
بعد از اذان نماز را با ایشان خواندیم و بعد از نماز صندلی ها را گذاشتند و آقا خیلی کوتاه صحبت هایی را برای ما گفتند. و بعد از آن قرار شد که هرکس خود را خیلی کوتاه معرفی کند و اگر صحبتی هم مدنظر او است ارائه کند. آقای بنایی صحبت خود را شروع کردند ولی ایشان بدلیل اینکه نفس شان گرفت از حضرت آقا طلب آب کردند و گفت: " قدری آب خوردن دارید؟ " و آقا هم به مسئولان جلسه اشاره کردند و گفتند: " چرا هست، یک لیوان آب خوردن بیاورید ". آقای بنایی بعد از اینکه آب را خوردند حضرت آقا باز هم فرمودند که " باز هم آب می خواهید؟ " که آقای بنایی گفت: نه دیگر لازم نیست.
بعد از صحبت آقای بنایی، اعضای حاضر یکی یکی صحبت کردند تا اینکه دوباره نوبت به آقای بنایی رسید و ایشان به فعالیت های اعضای گروه و اتحادیه در زمان جنگ اشاره کردند و بعد من را معرفی کردند.
من بلند شدم، سلام کردم. خودم را معرفی کردم و گفتم که ما آن روز که فرودگاه را زدند برای حضور در جبهه ها اسم نویسی کردیم و در جبهه ها روی ماشین ها کار می کردیم تا به اینجا که رسیدیم، حضرت آقا فرمودند که " من شما را می شناسم " در این لحظه من به شدت تعجب کردم که آقا من را از کجا و به چه علتی می شناسد؟ همه نفس ها در سینه حبس شده بود و کسی حرف نمی زد. چند لحظه که گذشت ایشان دوباره اشاره کرد: " شما عباس دست طلا نیستی؟ " باز ما بسیار تعجب کردیم چرا که ما را با لقب هایی مانند «عباس فابریک» و «عباس آلمانی» در محل کار صدا می کردند اما این لقب را تابحال برای ما استفاده نکرده بودند. و اصلا در آن لحظه من متوجه این کتاب نشدم. در آن لحظات حالت بسیار خوبی را داشتم.
حضرت آقا ادامه دادند: «من کتاب شما را خوانده ام، این کتاب را دوبار مطالعه کرده ام و بسیار کتاب خوبی است.» اینجا بود که من گفتم: خوب شما که کتاب را خوانده اید آن چیزی که باید من می گفتم در کتاب آمده است و تشکر کردم و نشستم.
بعد از صحبت های کوتاه آقا قرار شد که ما کوچه بگیریم که حضرت آقا عبور کنند و بروند. دل من راضی نمی شد که خیلی راحت با آقا خداحافظی کنیم و آقا بروند. کنار من دونفر از محافظین درشت هیکل آقا ایستاده بودند، زمانی که آقا از نزدیک من عبور می کردند دو دستم را روی سینه آن دو محافظ گذاشتم و آنها را پس زده و خود را به حضرت آقا رساندم و دست های رهبر را گرفتم و دست و صورت ایشان را بوس کردم. آقا بعد از آن با لحنی جالب و قشنگ به من گفتند که: «آقای عباس دست طلا، خوب هستید؟ خانواده خوب هستند؟ حاج خانم خوب هستند؟ بچه ها خوب هستند؟ از قول ما به آنها سلام برسانید.»
من نمی دانستم که پاسخ آقا را چه بدهم. وقتی که آقا رفتند به خودم گفتم که کاش یکی از کتاب ها همراهم بود که ایشان برای من آن کتاب ها را امضا می کردند تا ما یادگاری از ایشان داشته باشیم.
برای این که اهمیت موضوع این نشست روشن شود، باید بدانیم که رهبر انقلاب در سخنرانی اولین روز سال جدید در حرم رضوی هم به این نشست دوستانه اشاره فرمودند: «در دوران جنگ تحمیلی، یکی از مشکلات ما، از کار افتادن دستگاه های ما، بمباران شدن مراکز گوناگون ما، تهیدست ماندن نیروهای ما از وسایل لازم مثل وسایل حمل و نقل و این چیزها بود. یک عده افراد صنعتگر، ماهر، مجرّب، راه افتادند از تهران و شهرستان ها که بنده در اوایل جنگ خودم شاهد بودم، این ها را می دیدم؛ اخیراً هم بحمدالله توفیق پیدا کردیم، یک جماعتی از این ها آمدند؛ آن روز جوان بودند، حالا سنّی از آن ها گذشته، اما همان انگیزه و همان شور در آن ها هست رفتند داخل میدان های جنگ، در صفوف مقدم، بعضی هایشان هم شهید شدند؛ تعمیرات کردند، ساخت وساز کردند، ساخت وسازهای صنعتی؛ این پل های عجیب و غریبی که در جنگ به درد نیروهای مسلح ما خورد، امکانات فراوان، خودرو، جاده، امثال این ها، به وسیله ی همین نیروهای مجرب و ماهر به وجود آمد؛ امروز هم هستند، امروز هم در کشور ما الی ماشاءالله؛ تحصیل کرده نیستند، اما تجربه و مهارتی دارند که گاهی از تحصیل کرده ها هم بسیار بیشتر و بهتر و مفیدتر است؛ این هم یکی از امکانات نیروهای ما است؛ هم در کشاورزی این را داریم، هم در صنعت داریم.»(۱۳۹۳/۰۱ / ۰۱)
یکی از میهمانان رهبر انقلاب اسلامی در آن دیدار، «حاج عباس علی باقری» مشهور به «حاج عباس فابریک دست طلا» بود. تعمیرکار خوش نام جبهه های جنوب یک سال قبل از آن خاطراتش را به همت بسیج اصناف و مدیریت نشر فاتحان، لباس جلد پوشانده بود. رهبر انقلاب در آن دیدار، عباس آقای دست طلا را خوب به جا آوردند:
«این کاری که اخیراً شروع شده که از شماها با این جزئیات و ریزه کاری ها خاطرات می گیرند، این هم کار خیلی خوبی است. ما دو جلد از این کتاب های شما را خواندیم، یکی کتاب آقای بنایی را خواندم یکی هم کتاب این آقای حاج عباس دست طلا را که مفصل و با جزئیات[گفته] خواندم. خیلی خوب بود انصافاً؛ مخصوصاً کتاب ایشان؛ هم مطلب در آن زیاد بود، هم آثار صفا و صداقت در آن کاملاً محسوس بود و انسان می دید. خداوند ان شاءالله فرزند شهید ایشان را با پیغمبر محشور کند و خودشان را هم محفوظ بدارد.»(۱۳۹۲/۱۱ / ۰۱)
عباس علی باقری در مورد دیدار خود با مقام معظم رهبری می گوید:
سال گذشته ما دیداری را با مقام معظم رهبری داشتیم، روزی یکی از مسئولان اتحادیه گلگیرسازان به من زنگ زدند و گفتند که روز یکشنبه و دوشنبه هفته آینده را به هیچکس قول ندهم و از این مسئله هم با هیچکس صحبتی نکنم.
هفته بعد روز یکشنبه صبح به من تماس گرفتند که ساعت ۱۰ جلسه ای را خواهیم داشت. در آنجا خصوصیات دیدار فردای آن روز با مقام معظم رهبری را برای ما شرح دادند. روز بعد جمعی حدودا ۴۰ نفره با مینی بوس به سمت خیابان فلسطین و بیت مقام معظم رهبری حرکت کردیم. هرچه که وسیله به همراه داشتیم را در داخل مینی بوس گذاشتیم که برای ورود معطل نشویم.
از درب های مختلف که عبور کردیم در درب آخر عصایم را نتوانستم همراه ببرم و با همراهی یک نفر به محل حسینیه رفتم. وقتی رسیدیم اذان شروع شده بود و هنوز اذان تمام نشده بود گفتند که مقام معظم رهبری دارند وارد می شوند و همین هم شد و قبل از پایان اذان ایشان وارد شدند. تعدادی از دوستانی که جلوتر از ما بودند توانستند خیلی خوب با آقا دیدار و صحبت کنند اما ما که عقب بودیم نتوانستیم و آنجا بود که دل من از اینکه نتوانستم با آقا دیدار کنم بسیار سوخت.
بعد از اذان نماز را با ایشان خواندیم و بعد از نماز صندلی ها را گذاشتند و آقا خیلی کوتاه صحبت هایی را برای ما گفتند. و بعد از آن قرار شد که هرکس خود را خیلی کوتاه معرفی کند و اگر صحبتی هم مدنظر او است ارائه کند. آقای بنایی صحبت خود را شروع کردند ولی ایشان بدلیل اینکه نفس شان گرفت از حضرت آقا طلب آب کردند و گفت: " قدری آب خوردن دارید؟ " و آقا هم به مسئولان جلسه اشاره کردند و گفتند: " چرا هست، یک لیوان آب خوردن بیاورید ". آقای بنایی بعد از اینکه آب را خوردند حضرت آقا باز هم فرمودند که " باز هم آب می خواهید؟ " که آقای بنایی گفت: نه دیگر لازم نیست.
بعد از صحبت آقای بنایی، اعضای حاضر یکی یکی صحبت کردند تا اینکه دوباره نوبت به آقای بنایی رسید و ایشان به فعالیت های اعضای گروه و اتحادیه در زمان جنگ اشاره کردند و بعد من را معرفی کردند.
من بلند شدم، سلام کردم. خودم را معرفی کردم و گفتم که ما آن روز که فرودگاه را زدند برای حضور در جبهه ها اسم نویسی کردیم و در جبهه ها روی ماشین ها کار می کردیم تا به اینجا که رسیدیم، حضرت آقا فرمودند که " من شما را می شناسم " در این لحظه من به شدت تعجب کردم که آقا من را از کجا و به چه علتی می شناسد؟ همه نفس ها در سینه حبس شده بود و کسی حرف نمی زد. چند لحظه که گذشت ایشان دوباره اشاره کرد: " شما عباس دست طلا نیستی؟ " باز ما بسیار تعجب کردیم چرا که ما را با لقب هایی مانند «عباس فابریک» و «عباس آلمانی» در محل کار صدا می کردند اما این لقب را تابحال برای ما استفاده نکرده بودند. و اصلا در آن لحظه من متوجه این کتاب نشدم. در آن لحظات حالت بسیار خوبی را داشتم.
حضرت آقا ادامه دادند: «من کتاب شما را خوانده ام، این کتاب را دوبار مطالعه کرده ام و بسیار کتاب خوبی است.» اینجا بود که من گفتم: خوب شما که کتاب را خوانده اید آن چیزی که باید من می گفتم در کتاب آمده است و تشکر کردم و نشستم.
بعد از صحبت های کوتاه آقا قرار شد که ما کوچه بگیریم که حضرت آقا عبور کنند و بروند. دل من راضی نمی شد که خیلی راحت با آقا خداحافظی کنیم و آقا بروند. کنار من دونفر از محافظین درشت هیکل آقا ایستاده بودند، زمانی که آقا از نزدیک من عبور می کردند دو دستم را روی سینه آن دو محافظ گذاشتم و آنها را پس زده و خود را به حضرت آقا رساندم و دست های رهبر را گرفتم و دست و صورت ایشان را بوس کردم. آقا بعد از آن با لحنی جالب و قشنگ به من گفتند که: «آقای عباس دست طلا، خوب هستید؟ خانواده خوب هستند؟ حاج خانم خوب هستند؟ بچه ها خوب هستند؟ از قول ما به آنها سلام برسانید.»
من نمی دانستم که پاسخ آقا را چه بدهم. وقتی که آقا رفتند به خودم گفتم که کاش یکی از کتاب ها همراهم بود که ایشان برای من آن کتاب ها را امضا می کردند تا ما یادگاری از ایشان داشته باشیم.
ارسال نظر