دلداری خدا به یک «مادر» در قرآن + صوت
خداوند در داستان نجات حضرت موسی(ع) از چنگال فرعونیان آن زمان که کودکان پسر را می کشتند راه نجات موسی(ع) را به مادرش آموخت و با دلداری به او فرمود: «نترس و غمگین مباش که ما او را به تو باز می گردانیم».
گروه فرهنگی مشرق- خداوند در داستان نجات حضرت موسی(ع) از چنگال فرعونیان آن زمان که کودکان پسر را می کشتند و شکم مادران باردار را می دریدند؛ به صورت ویژه ای از مادر این پیامبر بزرگ الهی یاد می کند.
ابتدا تلاوت این آیات را که به زیبایی توسط استاد مرحوم «مصطفی اسماعیل» اجرا شده است بشنوید.
تلاوت آیات ۳ تا ۲۵ سوره مبارکه «قصص» توسط «اکبرالقراء» /
آنچه در این ماجرا که مشتمل بر آیات ۷،۱۰ و ۱۳ سوره مبارکه «قصص» و ۳۸ تا ۴۰ سوره مبارکه «طه» است جلوه گری می کند احترام ویژه خداوند به احساسات مادرانه، مادر حضرت موسی(ع) است.
خداوند ابتدا در آیه ۷ سوره مبارکه «قصص» می فرماید: «وَ أَوْحَیْنَا إِلَی أُمِّ مُوسَی أَنْ أَرْضِعِیهِ فَإِذَا خِفْتِ عَلَیْهِ فَأَلْقِیهِ فِی الْیَمِّ وَ لَا تَخَافِی وَ لَا تَحْزَنِی إِنَّا رَادُّوهُ إِلَیْکِ وَ جَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِینَ؛ ما به مادر موسی الهام کردیم که او را شیر ده و هنگامی که بر او ترسیدی وی را در دریا(نیل) بیفکن، و نترس و غمگین مباش که ما او را به تو باز می گردانیم، و او را از رسولان قرار می دهیم».
همانگونه که در آیه فوق می بینید خداوند پس از اینکه به مادر حضرت موسی(ع) الهام کرد که برای نجات او از دست فرعونیان فرزندش را به داخل نیل بیندازد؛ با جمله «وَ لَا تَخَافِی وَ لَا تَحْزَنِی إِنَّا رَادُّوهُ إِلَیْکِ؛ و نترس و غمگین مباش که ما او را به تو باز می گردانیم» مرحمی بر دل ترسیده و محزون این مادر می گذارد و احساسات مادرانه او را در می یابد.
مادر موسی علیه السلام فرزندش را به امواج نیل سپرد اما بعد از این ماجرا، طوفانی شدید در قلب او وزیدن گرفت؛ جای خالی نوزاد که تمام قلبش را پر کرده بود کاملاً محسوس بود؛ نزدیک بود فریاد کشد و اسرار درون دل خود را برون افکند؛ نزدیک بود نعره زند و از جدائی فرزند ناله سر دهد.
در آیه ۱۰ همین سوره مبارکه خداوند می فرماید: «وَ أَصْبَحَ فُؤَادُ أُمِّ مُوسَی فَارِغًا إِن کَادَتْ لَتُبْدِی بِهِ لَوْلَا أَن رَّبَطْنَا عَلَی قَلْبِهَا لِتَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ؛ قلب مادر موسی از همه چیز(جز یاد فرزندش) تهی شد و اگر قلب او را به وسیله ایمان و امید محکم نکرده بودیم نزدیک بود مطلب را افشا کند».
در ادامه، قرآن کریم پس از اشاره به اینکه محبت حضرت موسی(ع) را در دل جناب آسیه(س) می اندازد تا او را از شر فرعون حفظ کند و کاری می کند که موسی(ع) شیر هیچ دایه ای را به جز مادرش نخورد، می فرماید: «فَرَدَدْنَاهُ إِلَی أُمِّهِ کَیْ تَقَرَّ عَیْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ وَ لِتَعْلَمَ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ؛ ما او را به مادرش بازگرداندیم تا چشمش روشن شود و غمگین نباشد و بداند وعده الهی حق است ولی اکثر آنها نمی دانند».
در آیات ۳۸ تا ۴۰ سوره مبارکه «طه» نیز خداوند همین داستان را برای حضرت موسی(ع) بازگو می کند و می فرماید: «… فَرَجَعْنَاکَ إِلَی أُمِّکَ کَیْ تَقَرَّ عَیْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ…؛ ما تو را به مادرت بازگرداندیم تا چشمش به تو روشن شود، و غمگین نگردد».
ابتدا تلاوت این آیات را که به زیبایی توسط استاد مرحوم «مصطفی اسماعیل» اجرا شده است بشنوید.
تلاوت آیات ۳ تا ۲۵ سوره مبارکه «قصص» توسط «اکبرالقراء» /
آنچه در این ماجرا که مشتمل بر آیات ۷،۱۰ و ۱۳ سوره مبارکه «قصص» و ۳۸ تا ۴۰ سوره مبارکه «طه» است جلوه گری می کند احترام ویژه خداوند به احساسات مادرانه، مادر حضرت موسی(ع) است.
خداوند ابتدا در آیه ۷ سوره مبارکه «قصص» می فرماید: «وَ أَوْحَیْنَا إِلَی أُمِّ مُوسَی أَنْ أَرْضِعِیهِ فَإِذَا خِفْتِ عَلَیْهِ فَأَلْقِیهِ فِی الْیَمِّ وَ لَا تَخَافِی وَ لَا تَحْزَنِی إِنَّا رَادُّوهُ إِلَیْکِ وَ جَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِینَ؛ ما به مادر موسی الهام کردیم که او را شیر ده و هنگامی که بر او ترسیدی وی را در دریا(نیل) بیفکن، و نترس و غمگین مباش که ما او را به تو باز می گردانیم، و او را از رسولان قرار می دهیم».
همانگونه که در آیه فوق می بینید خداوند پس از اینکه به مادر حضرت موسی(ع) الهام کرد که برای نجات او از دست فرعونیان فرزندش را به داخل نیل بیندازد؛ با جمله «وَ لَا تَخَافِی وَ لَا تَحْزَنِی إِنَّا رَادُّوهُ إِلَیْکِ؛ و نترس و غمگین مباش که ما او را به تو باز می گردانیم» مرحمی بر دل ترسیده و محزون این مادر می گذارد و احساسات مادرانه او را در می یابد.
مادر موسی علیه السلام فرزندش را به امواج نیل سپرد اما بعد از این ماجرا، طوفانی شدید در قلب او وزیدن گرفت؛ جای خالی نوزاد که تمام قلبش را پر کرده بود کاملاً محسوس بود؛ نزدیک بود فریاد کشد و اسرار درون دل خود را برون افکند؛ نزدیک بود نعره زند و از جدائی فرزند ناله سر دهد.
در آیه ۱۰ همین سوره مبارکه خداوند می فرماید: «وَ أَصْبَحَ فُؤَادُ أُمِّ مُوسَی فَارِغًا إِن کَادَتْ لَتُبْدِی بِهِ لَوْلَا أَن رَّبَطْنَا عَلَی قَلْبِهَا لِتَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ؛ قلب مادر موسی از همه چیز(جز یاد فرزندش) تهی شد و اگر قلب او را به وسیله ایمان و امید محکم نکرده بودیم نزدیک بود مطلب را افشا کند».
در ادامه، قرآن کریم پس از اشاره به اینکه محبت حضرت موسی(ع) را در دل جناب آسیه(س) می اندازد تا او را از شر فرعون حفظ کند و کاری می کند که موسی(ع) شیر هیچ دایه ای را به جز مادرش نخورد، می فرماید: «فَرَدَدْنَاهُ إِلَی أُمِّهِ کَیْ تَقَرَّ عَیْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ وَ لِتَعْلَمَ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ؛ ما او را به مادرش بازگرداندیم تا چشمش روشن شود و غمگین نباشد و بداند وعده الهی حق است ولی اکثر آنها نمی دانند».
در آیات ۳۸ تا ۴۰ سوره مبارکه «طه» نیز خداوند همین داستان را برای حضرت موسی(ع) بازگو می کند و می فرماید: «… فَرَجَعْنَاکَ إِلَی أُمِّکَ کَیْ تَقَرَّ عَیْنُهَا وَ لَا تَحْزَنَ…؛ ما تو را به مادرت بازگرداندیم تا چشمش به تو روشن شود، و غمگین نگردد».
ارسال نظر