گفت‌و‌گو با دختر موتورسوار ایرانی؛ چالش‌ها و هیجان‌ها
موتورسواری در بخش بانوان، یکی از چالش‌های اصلی ورزشکاران این رشته است. از آنجایی که برای بانوان گواهینامه صادر نمی‌شود، آن‌ها مجبورند در پیست‌های تمرینی به تمرین بپردازند و موتورسواری کنند.
موتورسواری در بخش بانوان، یکی از چالش‌های اصلی ورزشکاران این رشته است. از آنجایی که برای بانوان گواهینامه صادر نمی‌شود، آن‌ها مجبورند در پیست‌های تمرینی به تمرین بپردازند و موتورسواری کنند. حرکات‌شان شگفت انگیز و عجیب و، پرش‌های‌شان با موتور چشم‌نواز است.
سراغ الهام غیاثی، از دختران موتورسوار ایرانی رفتیم تا با او در این باره صحبت کنیم.
دختران موتورسواری برای مخاطبان کمی ناآشنا هستند، شاید به دلیل اینکه اخبار بسیاری از تمرینات شما در سایت‌ها و روزنامه‌ها وجود ندارد. ابتدا خودتان را معرفی کنید.
الهام غیاثی هستم و 28 سال سن دارم، حدود 14 سال زیر نظر پدرم در این رشته فعالیت می‌کنم. چند سالی است که خواهر کوچک‌ترم وارد این رشته شده و حمایتش می‌کنیم.
14 سال در این رشته فعالیت داشتید اما به اندازه برخی از ورزشکاران این رشته معروف نیستید.
چون اوایل شروع این ورزش، تمرینات برای من خیلی منسجم نبود؛ یعنی زمانی که به این رشته آمدم در فصل تابستان بود. من در زمان بین درس‌ها شروع کردم ولی حدود 14 سال است که مداوم در این رشته فعالیت می‌کنم. الان مدت سه سال هست که رییس کمیته موتورکراس استان تهران هستم و سعی کردم به نوبه خودم تا جایی که در توانم بوده، کمک کنم تا این رشته پیشرفت کند و بیشتر دیده شود و خانم‌های علاقه‌مند بتوانند به‌سمت این رشته بیایند و بدانند که چنین رشته‌ای برای بانوان وجود دارد.
واکنش‌ها چطور بوده؟ از سوی بانوان استقبال شده است؟
با اینکه خودم توقع نداشتم اما اولین مسابقه در تاریخ 8/8/88 در پیست شهران زیر نظر هیات استان تهران برگزار شد. بعد از آن با توجه به اینکه این رشته رسانه‌ای شد، متقاضیان بسیاری داشتیم. موتورسواری رشته شیرین اما در عین حال سختی است. شاید به نظر نیاید یعنی روزهایی می‌شود که می‌روم خانه می‌گویم خسته‌ام می‌گویند مگرچه کارکردی؟ ولی به همین سادگی نیست. تمام عضلات بدن درگیر است و شما خسته می‌شوید؛ در واقع به نسبت رشته سنگینی است و خیلی از خانم‌ها می‌آیند و این ورزش را ادامه می‌دهند و عده‌ای نیز برای‌شان سنگین است و می‌روند.
مجوز رسمی فعالیت را چه سالی گرفتید؟
فکر می‌کنم مجوز رسمی حدود یک سال‌و نیم باشد که از آن زمان به طور رسمی فعالیت می‌کنیم. بعد از سال 88 به طور رسمی مسابقه نداشتیم؛ تا دوسال پیش که البته برگزار کننده مسابقه نیز خودم بودم.
شایعاتی وجود دارد که می‌گویند الهام غیاثی به واسطه پدرش رشد کرد؟
شایعه نیست، واقعیت است و من حمایت پدرم را داشتم.
یعنی شما به واسطه پدرتان رشد کردید و پست گرفتید؟
بدون شک همین‌طور است. پدرم حمایتم کرد که من الان اینجا هستم. خیلی وقت‌ها بوده که پدر درگیر کار خودش بود؛ کاری که همیشه باید حضور پیدا می‌کرد، او خیلی پرمشغله است ولی روزهای تمرین ما دریغ نمی‌کند. به ویژه زمان‌هایی که برای برگزاری مسابقه وقت می‌گذارم، او کمکم می‌کند. یعنی دو هفته به صورت شبانه‌روزی حمایتم می‌کند وگرنه کار من نبود که مسابقه برگزار کنم.
واکنش دوستان و آشنایان‌تان وقتی می‌خواستید وارد این رشته شوید، چطور بود؟ به هر حال چیزی که در عرف وجود دارد، این است که موتورسواری ورزشی نیست که خانم‌ها به راحتی از عهده‌اش بر بیایند. یک مقدار مردانه است، شما این را قبول دارید؟
خیر. به نظر من تعریف درستی نیست. نمی‌توان گفت ورزش موتورسواری یا هر ورزش دیگری مختص آقایان است.
خانم‌ها توانایی‌شان بسیار زیاد است. آن‌ها توانمندند و در این رشته در چند سال اخیر، استعدادهای بسیاری کشف شده‌اند.
موضوعی که در مورد ورزش موتورسواری بانوان وجود دارد، یک سری محدودیت‌هایی است که اعمال می‌شود. عرف جامعه این قضیه را قبول نمی‌کند و این موضوع باعث می‌شود که شما تلاش بیشتری برای دیده‌شدن کنید. شما خودتان برای اینکه بیشتر دیده شوید و مردم را برای وارد شدن به این رشته تشویق کنید، چه کردید؟
ورزشکارانی که وارد این رشته می‌شدند، دو دسته بودند. یک سری از بچه‌ها که سازنده بودند و می‌خواستند این رشته ساخته شود، آمدند از روی اصول زیر نظر جاهایی که ما را حمایت می‌کردند، کار کردند.
هیات موتورسواری و فدراسیون از ما حمایت می‌کرد. آمدیم زیر نظر آن‌ها فعالیت کردیم؛ یعنی آمدیم از طریق اینستاگرام، گروه‌های تلگرامی و مصاحبه‌هایی که داشتیم، تبلیغات کردیم.
مسابقه بین المللی داشتید؟
خیر نداشتیم، یعنی اعزامی نداشتیم ولی امسال امیدواریم که بتوانیم در این مسابقات شرکت کنیم.
می‌توانیم امیدوار باشیم که در مسابقات بین‌المللی مقام کسب کنیم؟
نمی‌توان به طور قطعی گفت مقام می‌آوریم زیرا اولین بار است که این اتفاق رخ می‌دهد و شرایط دشوار است.
موتورسواری بانوان، ورزش بچه‌پولدارهاست؟ این شایعه‌ای است که وجود دارد.
از نظر هزینه، موتورسواری رشته به نسبت سنگینی است اما کسانی که علاقه داشته باشند، می‌توانند با کمترین هزینه نیز در این ورزش فعالیت کنند. اما چرا می‌گویند فقط بچه پولدارها در این رشته موفق می‌شوند؟ شما می‌توانید موتورسال یا موتور صفر سال را نگیرید بلکه چند مدل پایین‌تر را تهیه کنید. در حال حاضر چندتا از پیست‌های ما مثل پیست تختی این امکانات را برای بچه‌ها گذاشته و به کسانی که موتور ندارند و می‌خواهند آموزش را شروع کنند، موتور می‌دهد.
برای شروع این رشته چقدر هزینه لازم است؟
باید ببینید که می‌خواهید این رشته را ادامه دهید یا خیر. قانونش این است، کسی که می‌خواهد شروع کند، اول ثبت نام می‌کند و در کلاس‌ها موتور و لباس مخصوص به او داده می شود. تمرینات را با مبلغ کم شروع می‌کند و اگر احساس کرد که می‌خواهد ادامه دهد، به او کمک می‌کنند.
یعنی فدراسیون لباس را تامین می کند؟
نورا نراقی، آموزش را انجام می‌دهد و خودش به ورزشکاران کمک می‌کند. او یکی از بچه‌های مثبت و سازنده است و لباس و موتور برای آموزش به ورزشکاران می‌دهد و پیست‌های دیگر نیز مثل پیست تختی، این کار را می‌کنند.
وسوسه نمی‌شوید در خیابان موتورسواری کنید؟
من خیلی تابع پدرم هستم. او دوست ندارد و من نیز این کار را نمی‌کنم با اینکه چند تا موتور خوب داریم ولی این کار را نمی‌کنم. جالب است بدانید در خانه حتی موتور ریس (Race) و موتور کراس داریم زیرا پدرم عاشق موتور است و کلکسیون دارد اما من هیچ وقت این کار را نکردم.
با حضور بسیاری از دختران در موتورسواری به واسطه تفکری که وجود دارد مخالفت می‌شود، به خانواده‌شان چه بگویند که این مقاومت کمتر شود؟
بسیاری از بچه‌ها بودند که می‌خواستند این رشته را شروع کنند اما با مخالفت خانواده مواجه می‌شدند.
آن‌ها با خانواده می‌آمدند و می‌دیدند در پیست همه با خانواده هستند، این ورزش زیر پوشش است و هیات و فدراسیون حمایت می‌کند. خانواده‌ها می‌دیدند که آسیب‌ها به نسبت کم و رشته جذابی است و به همین دلیل موافقت کردند.
از کم بودن مصدومیت این رشته می‌گویید اما به نظر نمی‌رسد چنان امن باشد.
اگر شما ایمنی و لباس مناسب را داشته باشید، مصدومیت بسیار کم است.
پیش آمده که مصدومیت جدی داشته باشید؟
من دو آسیب جدی داشتم ولی هر دوبار هم لباس مناسب به تن نداشتم؛ یعنی دلیل این اتفاق بی‌احتیاطی خودم بود.
قولی از مسئولان گرفتید که در آینده اعزام داشته باشید؟
بله. با رییس فدراسیون جلسه داشتم و او بسیار امیدوار بود که این اتفاق رخ بدهد.
رکوردهای زنان موتورسوار ایرانی با رکوردهایی که در خارج از کشور وجود دارد، چقدر فاصله دارد؟
یک مقدار فاصله داریم اما با تلاش بیشتر می‌توانیم به رکوردهای دنیا برسیم.
خودتان که تجربه بین‌المللی نداشتید؟
خیر. هیچ کس این تجربه را نداشته‌است؛ نورا‌نراقی برای یک مسابقه رفت اما متاسفانه مقام نیاورد.
مشکل دیگری که وجود دارد، این است که تعداد پیست‌های بانوان کم است.
نه این‌طور نیست. در تمام پیست‌هایی که آقایان در آن تمرین دارند، خانم‌ها نیز می‌توانند تمرین کنند. در تهران پیست تختی، استادیوم آزادی، شهران، پرند و نسیم‌شهر را داریم.
بیشتر ورزشکارانی که موتورسوارند، در بچگی شر و شیطان بودند؛ شما این‌طور بودید؟
خیر. در هر سنی من هیجانم را طوری تخلیه کردم. کوچک‌تر که بودم دوچرخه یا اسکیت‌سواری می‌کردم، همواره پدرم پابه‌پای من بود. از سنی به بعد نیز مرا با موتور آشنا کرد، این‌طور بوده که شیطنت خاصی نداشتم و همواره انرژی را به نوعی تخلیه کردم.
ارسال نظر